Gjirokastra

Gjirokastra ma wiele nazw. Jedni nazywają ją miastem białych dachów, inni miastem muzeów, a jeszcze inni miastem tysiąca schodów. Która z nazw najlepiej oddaje jej charakter? Pewnie wszystkie po trochu. My poznaliśmy Gjirokastrę trochę w biegu. Przyjazd wieczorem, poszukiwanie miejsca na namiot, przygotowanie paleniska, rano zwijanie obozu, kupno butów dla Maryśki i szybkie zwiedzanie. Szybko, ale nawet ta chwila wystarczyła, żeby odczuć specyficzną atmosferę miasta. Biwakowaliśmy blisko rzeki, nieco pod miastem, skąd roztaczał się świetny widok na rozświetlone domy i ulice. Gjirokastra jest wkomponowana w górę, więc zdobycie wieńczącej jej osmańskiej cytadeli to naprawdę ostra wspinaczka. Wspinaczka warta jednak wysiłku, gdyż widok majestatycznych gór otaczających miasto oraz owych osławionych białych dachów zapiera dech! Piękne, kamienne domy pokryte dachówką z szarawych łupków wyglądają naprawdę zjawiskowo. W samej cytadeli znajduje się muzeum broni, trudno nam jednak coś więcej o nim powiedzieć, gdyż twierdza znajdowała się w remoncie.

Około południa staliśmy już na drodze wylotowej z Gjirokastry i próbowaliśmy zatrzymać jakiś samochód. W Albanii problem z „autostopem” jest taki, że zatrzymują się dosłownie wszyscy i praktycznie każdy żąda za przejazd pieniędzy. Trzeba się ostro targować uważając przy tym by nie urazić dumy Albańczyków, gdyż uważają się oni za najbiedniejszy kraj Europy, któremu reszta kontynentu powinna być w jakiś sposób dłużna. Nie zawsze się to jednak udaje.

Kierowaliśmy się w stronę Beratu po drodze pragnąc zaliczyć jeszcze jedne starożytne ruiny, miasteczko Byllis. Jechaliśmy ostatecznie busem z którego wysiedliśmy na rozstaju dróg, gdzie oprócz palącego się kontenera był jedynie przydrożny bar/stacja paliw. Do samych ruin, które oddalone były o dobrych kilka kilometrów stromej, nieasfaltowej i dziurawej drogi zabrał nas pan w średnim wieku, tradycyjnie już, starym mercedesem „beczką”. Auto wprost stworzone na tą arcyciekawą, albańską „infrastrukturę”. Co do samego Byllis to okazało się ono z kolei porażką wyjazdu, gdyż było to jedynie kilka „antycznych” kamieni otoczonych siatką, których obejrzenie było naprawdę drogie! Szybko ruszyliśmy w dalszą drogę do Beratu. Następna złapana przez nas „okazja” była dość specyficzna. Zabrało nas dwóch chłopaków mówiących jedynie po włosku, palących w samochodzie „trawkę” i o dość dziwnych znajomościach. Co rusz zjeżdżali z drogi głównej i jadąc przez brudne osiedla zbierali pieniądze od wyłaniających się nagle młodych mężczyzn. Patrząc na to miałem przed oczami młodego Tonego Montanę i jego przyjaciela z kultowego filmu gangsterskiego „Scarface”! Ostatecznie jednak dotarliśmy na miejsce cali i zdrowi!

Berat

Berat to miasto w środkowej Albanii, leżące nad rzeką Osum. Rzeka ta dzieli Berat na dwie części: jedną typowo turystyczną, zapełnioną sklepikami, kafejkami, główną część miasta, oraz drugą, rzadziej uczęszczaną przez turystów – niekomercyjną. Na obydwu brzegach rozciąga się świetnie zachowana i urocza dzielnica osmańska. Specyficzna zabudowa domków wkomponowanych w strzeliste wzniesienie to niejako wizytówka Beratu. Podziwiać jej piękno można (jak zwykle już w Albanii) z cytadeli górującej nad miastem. W przeciwieństwie do Gjirokastry, cytadela w Beracie jest zamieszkana również dzisiaj. Z podziwem patrzyliśmy na mieszkańców, którzy z ciężkimi zakupami wspinali się pod ten stromy szczyt. Atrakcja turystyczna dla przybyszów z Zachodu dla nich stanowi pospolitą codzienność.

Cały ten piękny widok zaciemnia jedynie stan wspomnianej rzeki. Jest ona brudna, zanieczyszczona i naprawdę zniechęcająca! Niestety Albańczycy mają dość specyficzne podejście do problemu czystości, w sposobie myślenia przypominające mentalność ludzi z krajów arabskich. Jakby to ująć… obowiązuje tam społeczne przyzwolenie na zaśmiecanie!

Macedonia

Kolejny etap naszego wyjazdu to kilkudniowy wypad do Macedonii! W telegraficznym skrócie wspomnę tylko o paru miejscach, o których nie sposób zapomnieć. Przede wszystkim leżące na granicy albańsko - macedońskiej Jezioro Ochrydzkie. Cudna woda, malownicze krajobrazy no i chyba najfajniejszy biwak w czasie całego wyjazdu! Prilep, miasteczko, w którym zjedliśmy najlepszy burek w Macedonii (burek to tradycyjna potrawa macedońska, na którą składa się mięso mielone zawijane w coś na kształt naleśnika/ciasta francuskiego). Kanion Matka, leżący kilkanaście kilometrów od Skopje cud natury! Widzieliśmy niestety tylko jego namiastkę, gdyż z niewiadomych przyczyn wyschła płynąca nim woda. Wyglądało to jednak imponująco i koniecznie trzeba będzie tam powrócić!