Gdy po raz pierwszy natknąłem się na Deathend nie byłem przekonany czy warto poświęcić temu czas.

Dziś nadal ciężko mi to stwierdzić.

Logując się do tej cyberpunkowej przestrzeni ciężko nie zachwycić się doskonałą oprawą graficzną. Avatary postaci podtrzymują to wrażenie, a pomysłowość twórców go dopełnia.

W świecie Deathend główną walutą jest woda, specjalną zaś uran. Udoskonalenia charakterystyk oparte są na realistycznych modyfikacjach DNA, a za zdobytą przez pracę lub misje wodę nabyć można broń, niezwykle dopasowaną do otaczającej scenerii. Wrogów porazić można między innymi rzucając zdechłym szczurem, rażąc metalową rurką czy zardzewiałym i zakrwawionym hokejowym kijem. Ubiór także nie odbiega od brudnej, postnuklearnej stylistyki. Buty wyglądające jakby niedawno opuściły śmietnik, rozczłapane trampki czy dziurawe mokasyny nie wiadomo skąd, to standard, podobnie jak brudne podkoszulki czy zachlapane farbą kaski. Wszystko jest doskonale spójne, ciężko doszukać się czegokolwiek co odbiegałoby od tej niezwykle przemyślanej, futurystycznej wizji.

Na uwagę zasługuje także mnogość opisów rodem ze starych RPG’ów w stylu Fallout’a. Gdy wyruszamy na misję przed wciśnięciem „accept” przeczytać możemy pobudzający wyobraźnię opis naszego zadania, taki jak ten: Zgodnie z tajnymi raportami wolni ludzie posiadają rozmaite laboratoria, gdzie testują naszych mutantów. Nikt nie wie co dokładnie robią – prawie nikt ich nie opuszcza. Jeśli to prawda, możemy podejrzewać, że prowadzą na nas eksperymenty, nadszedł czas, by podać to do wiadomości. Szukam doświadczonych ochotników, by przyjrzeli się temu zjawisku. Tutaj, pokarzę ci na mapie, gdzie znajdziesz laboratoria..

Do gry zalogować się możemy jako człowiek lub mutant. Do wyboru mamy aż osiem frakcji, a każda dostaje odpowiedni dla siebie bonus na początek.

Kolejnym dobrym posunięciem ze strony autorów jest dodatkowy bonus punktów reputacji (honoru) za atakowanie przeciwników należących do innej rasy (będąc człowiekiem, warto atakować mutantów i na odwrót). Teoretycznie w każdej grze powinno się dążyć do zjednoczenia tych samych frakcji przeciwko innym, w praktyce jednak rzadko się to udaje. Autorzy znaleźli świetne rozwiązanie, by zachęcić graczy do takiej postawy.

Do wad zaliczyć możemy fakt, że punkty statystyk (punkty, które rozdajemy pomiędzy pięć atrybutów naszej postaci – siłę, kondycję, umiejętność rzutu, koncentrację i szczęście) kupuje się za wodę, którą zarobić możemy nie podnosząc poziomu. W praktyce oznacza to, że odpowiednio długo harując postacią na pierwszym poziomie, możemy udoskonalić ją tak, by posiadacze dziesiątego poziomu nie mieli z nią szans. Jest to o tyle szkodliwe, że stopuje główny czynnik motywujący odbiorców do grania – nabijanie kolejnych poziomów, by stawać się coraz silniejszym. Po co awansować, skoro możemy wciąż pracować i stawać się silniejszymi na swoich poziomach. Co prawda wyższy poziom to dostęp do lepszego uzbrojenia, jednak zawsze lepiej być silnym świeżakiem, niż słabym wyjadaczem. ;)