Średniowiecze. Piękne księżniczki, zakuci w zbroje rycerze i ich dzielne rumaki, krzyżowcy, Saraceni, Mongołowie, wiedźmy, inkwizytorzy czy po prostu żebracy. Wszystkich tych atrakcji zabrakło na tegorocznym Festiwal średniowiecznym w Oslo (Oslo Middelalderfestival), który odbył się w dniach 27–29 maja 2016 roku. A mogło być tak pięknie...

Festiwal po raz kolejny zorganizowano w twierdzy Akershus – budowli mającej swe korzenie w średniowieczu, choć to, co przetrwało do naszych czasów ze średniowieczem ma już niewiele wspólnego (taki trochę norweski Wawel). Impreza miała być rozrywką dla całej rodziny i pewnie byłaby, gdyby nie kapryśna norweska pogoda, zachęcająca raczej do pozostania w domu.

Festiwal rozpoczął się w piątek wieczorem. Tego wieczoru wysłuchać można było wykładu na temat magicznych właściwości piwa lub po prostu pospacerować po średniowiecznym markecie. Ta druga opcja cieszyła się zdecydowanie większym powodzeniem. Później zagrały zespoły grające muzykę średniowieczną: Virelai, Patrask i Ramashang. Punktem kulminacyjnym tego wieczoru był projekt „Light up the Dark Ages”. Artyści z grupy Trix zorganizowali świetny, ogniowy spektakl – tańczyli z płonącymi pochodniami lub żonglowali nimi, wymachiwali dużymi i małymi ognistymi kulami zawieszonymi na łańcuchach, „połykali ogień”, biegali z płonącymi konstrukcjami przymocowanymi do własnych ciał czy też wykonywali różnego rodzaju akrobacje – zarówno na scenie, jak i wśród publiczności. Artystom akompaniowali muzycy z zespołu Patrask, którym udało się wprowadzić widownie w niesamowity, oniryczny nastrój. Niestety ze względu na notorycznie zachlapany obiektyw, nie byłem w stanie zrobić zbyt wielu dobrych zdjęć tego przedstawienia. Pierwszy dzień festiwalu był moim zdaniem dniem najlepszym – pogoda była znośna, odwiedzających niewielu, artyści nie byli jeszcze zmęczeni no i impreza przeciągnęła się do późnego wieczoru, podczas gdy w pozostałe dni kończono około 20.

W sobotę przybyło najwięcej odwiedzających. Tego dnia wielokrotnie dawali koncerty muzycy ze wspomnianych już zespołów (Virelai, Patrask i Ramashang). Swój kunszt prezentowali też żonglerzy z grupy Trix (ci od płomieni), jednak w świetle dziennym i bez akompaniamentu nie prezentowali się już tak spektakularnie, jak wcześniejszego wieczoru. Na uwagę tego dnia zasługiwały średniowieczne walki (a raczej średniowieczny wrestling) zorganizowane przez grupę Vikverir. Wojownicy, podzieleni na kilka grup, ścierali się ze sobą, wymyślnie sobie ubliżali, a pokonanych „dobijali” na różne wyszukane sposoby. Tutaj chodziło tylko o dobrą zabawę, a nie pokazywanie wojennego kunsztu. Jeśli ktoś chciał się przekonać, jak naprawdę wyglądają walki z użyciem broni białej, miał taką możliwość podczas pokazów organizowanych przez szkołę fechtunku Frie Duellister. Później artylerzyści z De Norske Frilansene zaprezentowali, jak należy używać armaty. Chętni mogli również spróbować swych sił w łucznictwie. Tego dnia również odbywały się wykłady na temat średniowiecznych kulinariów. Natomiast najmłodsi mogli rozpocząć naukę w szkole księżniczek lub szkole rycerskiej, gdzie trenowali pod okiem samego króla.

Niedziela – ostatni dzień imprezy, niewiele różniła się od soboty, poza tym, że od rana siąpił nieprzyjemny deszcz. Zwiedzających było zdecydowanie mniej niż dzień wcześniej. Tego dnia znów w różnych miejscach występowali muzycy ze wspomnianych już kilkakrotnie grup, walczyli wojownicy z Vikverir, znów pojedynkowali się fechmistrzowie z Frie Duellister, strzelano z armaty i łuków, dzieci znów mogły edukować się w jednej ze szkół a dorośli wysłuchać wykładu na temat żywności (tym razem żywności wikingów, tak dla odmiany). Uczestnicy imprezy wydawali się być już jacyś stłamszeni. Wpływ na to mogły mieć pogoda i nocne biesiadowanie przy ogniskach. Moim jednak zdaniem najbardziej męcząca dla nich stała się monotonia. Gdy impreza skończyła się wieczorem, było wyraźnie widać, że wiele zaangażowanych w nią osób odetchnęło niemalże z ulgą.