Wówczas zauważyłam, że wszyscy chrześcijańscy uchodźcy, bez względu na wyznanie czy obrządek, dzielą ten sam los. Są prześladowani za to, że wierzą w Jezusa Chrystusa. Opuścili Irak, Bagdad, Mosul ze względu na prześladowania i niebezpieczeństwo utraty życia za wyznawaną wiarę. Opowiadali, że przekraczając granicę z Syrią, trafiali do obozów dla uchodźców. Ale szybko rząd syryjski zrezygnował z takiej formy pomocy. Zajęły się nimi organizacje Czerwonego Krzyża oraz Czerwonego Półksiężyca, a przede wszystkim różnego rodzaju kościelne organizacji charytatywnych, które wspierają ich i całe rodziny w znalezieniu dachu nad głową i zdobywaniu środków do przetrwania. W latach 2005–2006 przeszła największa fala emigracji z Iraku. Głównie do sąsiedniej Syrii i Jordanii. Uciekali szyici prześladowani przez sunnitów, sunnici mordowani przez szyitów, Kurdowie walczący o narodową wolność, ale głównie oni, chrześcijanie, obarczani winą za wszystko i przez wszystkich. Uznano ich za winnych amerykańskiej inwazji i za wejście pozostałych wojsk koalicji, za pomoc żołnierzom, zwłaszcza irackim tłumaczom w bazach wojskowych. Ponieważ państwa zachodniej koalicji postrzegane są na Bliskim Wschodzie jako kraje tradycyjnie chrześcijańskie, muzułmanie uważają, że iraccy chrześcijanie są ich naturalnymi sprzymierzeńcami, swoistą „piątą kolumną” i dlatego muszą ponieść karę za zdradę swojego kraju.

Jak mi opowiadali, prześladowania zaczęły się w dzielnicy Dora w Bagdadzie, historycznej dzielnicy chrześcijańskiej, gdzie mieszkało ich najwięcej, z dużą liczbą parafii i świątyń. Obecnie po większości z nich pozostały ruiny, zostały zniszczone przez fanatyczne ugrupowania muzułmańskie. To właśnie z tej części Bagdadu pochodzą zdjęcia, które obiegły cały świat, a które dokumentują dziejący się na naszych oczach dramat i agonię chrześcijaństwa w Iraku. Jego znakiem są: morderstwo dokonane na arcybiskupie Paulusie Faraj Rahhoi i wielu duchownych, wysadzane w powietrze świątynie i budynki kościelne w centrach irackiego chrześcijaństwa w Bagdadzie i Mosulu oraz na terenie całego Iraku. Świątynie zostały zbombardowane, zdewastowane i okradzione, a duchowni, zakonnicy i zakonnice wypędzeni ze świątyń, szkół i instytucji kościelnych.

Uchodźcy często podkreślali, że traktowano ich tak bestialsko tylko za to, że podobnie jak Amerykanie są chrześcijanami. Wspominali z trwogą, że wystarczyło, aby ktoś z muzułmańskich sąsiadów doniósł na nich, wówczas terroryści współpracujący z Al-Kaidą wchodzili do ich domów i zabijali całe rodziny.

Napadano nawet na wracających z zajęć studentów pod pretekstem, że chrześcijańskie dziewczęta nie nakrywają głów hidżabem. Za brak hidżabu zginęła młoda chrześcijanka w Qarakosh, niedaleko Mosulu. Nie pomogły tłumaczenia, że jako chrześcijankę nie obowiązuje ją nakaz zakrywania twarzy i włosów jak muzułmanki. Jednak w meczetach zaczęły się nawoływania do „świętej wojny” przeciwko „krzyżowcom”, nieważne czy są to irakijscy autochtoni, czy Amerykanie. Aby łatwiej kontrolować tereny należące do chrześcijan i skutecznie wprowadzać tam zasady prawa islamskiego, w 2007 roku komórka Al-Kaidy w Bagdadzie przeniosła się z dzielnicy Anbar do chrześcijańskiej dzielnicy Dora. Chrześcijańskich autochtonów, głównie Asyryjczyków zmuszono do płacenia jizya, rodzaju podatku nakładanego na chrześcijan i żydów. Ów podatek obowiązywał od 630 do 1918 roku, głównie za czasów imperium osmańskiego. Został oficjalnie zniesiony wraz z upadkiem imperium i powstaniem arabskich republik na jego gruzach. Jednak szejk głównego meczetu w Dora osobiście wizytował każdą chrześcijańską rodzinę, zmuszając ją do płacenia podatku w wysokości 190 dolarów. Jeśli rodzinę nie było stać na taką sumę, to zmuszano ją do przejścia na islam. W przeciwnym wypadku musiała opuścić swój dom, który przejmowali muzułmanie. Pobierano też opłatę od chrześcijan za tak zwane „łatwe wyjście” z dzielnicy Dora w wysokości 200 od osoby i 240 dolarów za samochód. Nagminnie dochodziło do porwań dzieci, by w ten sposób zmusić chrześcijan do opuszczenia Iraku. Okup, jakiego żądano, był niemożliwy do zapłacenia przez biedniejsze rodziny, a sumy dochodziły do kilkudziesięciu tysięcy dolarów za uwolnienie dziecka.

Warunkiem Al-Kaidy odnośnie do pozostania w Bagdadzie jest porzucenie swojej chrześcijańskiej wiary i przejście na islam. Dlatego asyryjski patriarcha Mar Addai II nawoływał do trwania przy swojej wierze za wszelką cenę, nawet za cenę śmierci. Prosił, aby nie pozwalano chrześcijańskim dziewczętom wychodzić za mąż za muzułmanów, gdyż z takich małżeństw dzieci już nigdy nie będą mogły być chrześcijanami. Jak opowiadali moi rozmówcy, prześladowania nasilały się do tego stopnia, że mieli zakaz sprzedaży niearabskich produktów oraz rozpowszechniania niearabskiej muzyki. Ograniczano im prawa do tego stopnia, że mimo posiadanego wykształcenia, nie mogli dostać żadnej pracy. Ale najgorsze dla nich było to, że zaczęto ich zabijać za krzyż, za krzyż znaleziony w mieszkaniu lub noszony na szyi. To właściwie spowodowało ich masowy exodus z Iraku.

Uciekali z domów w popłochu tak, jak stali, bez bagażu, bez rodzinnych pamiątek, a nawet bez dokumentów. Samochodami i tym, co kto miał, pod osłoną nocy. Całymi rodzinami uciekali ku granicy syryjskiej i jordańskiej. Ucieczki były również niebezpieczne. Na drogach grasowały bandy, które łupiły resztki dobytku i pieniędzy, zabijano uciekinierów, aby nie było świadków zbrodni. Niestety trwa to do dziś. Bandyci nie oszczędzają nikogo, nawet duchownych.

Dzisiaj granica miedzy Irakiem a Jordanią jest zamknięta. Trudno już o status uchodźcy. Można jedynie otrzymać wizę tymczasową i zostać legalnym imigrantem na okres 6 miesięcy. To samo uczyniła Syria. Po upływie 6 miesięcy tracą ten status i stają się nielegalnymi imigrantami, a to wiąże się z ryzykiem aresztowania i deportacji do Iraku. Żalą się, bo nie mają pozwolenia ani na podjęcie jakiejkolwiek legalnej pracy, ani na naukę swoich dzieci w syryjskich lub jordańskich szkołach. Nie przysługuje im też żadna pomoc medyczna ani socjalna.

Ponieważ w tych krajach istnieją prywatne i na ogół bardzo drogie szkoły, przy wielu parafiach powstały małe, przykościelne szkoły. W samym Damaszku siostry franciszkanki Misjonarki Niepokalanego Serca Maryi utrzymują świetlice dla ubogich syryjskich i irackich dzieci. Razem z wolontariuszami prowadzą zajęcia szkolne, aby dzieci nie zostały pozbawione edukacji. Pracują także w Iraku, w miejscowości Qarakosh wśród 60 tysięcznej rzeszy chrześcijan.

Publikowana w zeszłym miesiącu rozmowa z siostrą Emanuelą nie tylko potwierdza konieczność pomocy irackim chrześcijanom, lecz także daje wiele wskazówek jak to zrobić. Ufam, że ostatnia wyprawa do Syrii, Jordanii, a szczególnie do moich przyjaciół z Damaszku i Ammanu okaże się łaską dobrego początku dla dzieła niesienia pomocy naszym chrześcijańskim braciom na Bliskim Wschodzie.