Jest taki szynk we Londynie co sie nazywo Ain’t nothin’ but blues w kieryj chopcy (te co poradzom) grajom bluesa. Dziynnie ftoś inkszy a dwa razy w tydniu jest dupne jamsession i sie grajom wszyscy do kupy.
No i roz przyjechoł do nos Jasiu coby nom trocha uprzyjymnić degustacyjo wspaniałego trunku... i tu sie zaczły srogie schody... nojpiyrw jedyn szpec łod gitary sie Jasia zapytoł ze scyny, cy poradzi na tych krzipcach grać! Jak już ustalili że ja, to pedzioł z uśmiychym na gymbie, że niestety niedo sie go podłonczyc, bo łoni majom inkszy szteker... i w ogóle dej sie pokój... tu prziszoł czas na interwyncjo wyższych sił cyli nos.
Wloz Michaś na scyna i jednym sprawnym ruchym wprowadził polsko wtyczka do angielskiego gniazdka i już Jasiu boł podłonczony i raczyj nikt nie próbowoł interweniować.
Knajpa wypełniono boła po brzegi i granie sie zaczło. Na początku bolo fest nudno, a ludzie zaczli łosprawiać miyndzy sobą o pierdołach. Prziszła kolyj na Jasiowe granie i jak ino wloz to tyn som pieron co go niechcioł podłonczyc zaczął coś fandzolić do mikrofonu. Cider juz tego niy umioł szczimać i zaczął ryceć po polsku ciule, a my mu pomogli... hue, hue... Jasiu zaczął grać nie zważając na idiote... i wtedy sie stało...ludzie wstali, zaczyli klaskać, ryceć, tańcować (na stołach). Jonek skońcył kawałek, a ludzie nie przestowali sie bawić, nie chcieli go puścić ze scyny i ryceli myślonc, że łon sie tak nazywa: CIULE, CIULE i tak to powstała legynda... Calości dopełniła frelka łod tego szpeca, bo przestoła z nim godać, za to Jasiowi postawiła piwo! Po tym wydarzyniu Jonek groł tam jeszcze dwa razy, ale już jako uwielbiyniec tłumu... hue, hue...