Od wyborów 2011 minęło trochę czasu, więc chyba wszyscy zdążyli już ochłonąć. Wygrała Platforma Obywatelska, mocno wspierana przez wszystkich „nowoczesnych patriotów”, proeuropejskich intelektualistów i artystów. PiS ze swoim niereformowalnym prezesem zajął drugie miejsce w wyścigu. Napieralski nie sprawdził się jako lider SLD, więc żałosne piąte miejsce Sojuszu nie powinno nikogo dziwić. Plankton polityczny złożony z małych partii jak zwykle w granicach 1%. Niby nic niezwykłego. Pojawiło się jednak zjawisko, które do dzisiaj intryguje i nie daje spać po nocach, nazywa się Palikot.

Zjawisko to jest o tyle ciekawe, że od polskiego społeczeństwa otrzymało ponad 10% głosów, pokonując takie partie jak SLD i PSL i stając się trzecią siłą w Sejmie. Co się stało? Czyżby układ czterech głównych partii powinien zostać złamany? Czy potrzeba świeżej krwi w polityce? Czy już czas na zmiany? Część obywateli chyba tak właśnie pomyślała, szkoda tylko, że ta część wyborców swoje myślenie ukierunkowała aż tak źle.

Kim jest Janusz Palikot? Oczywiście wszyscy wiedzą, że to były poseł Platformy Obywatelskiej, który biegał z pistoletem i wibratorem po sejmowych korytarzach, przyniósł świński łeb do telewizji czy sugerował, że prezydent Kaczyński podczas lotu do Smoleńska był pijany. To medialny wizerunek Palikota, który on sam wykreował, kiedy był jeszcze członkiem PO, wizerunek zresztą nadal żywy, pomimo tego, że sam zainteresowany lansuje się już na kogoś innego. Były błazen na dworze Donalda Tuska jest magistrem filozofii, jednym z bardziej zamożnych Polaków, dorobił się głównie na winach musujących i wódce (był właścicielem akcji Polmosu). Jego zabawa w politykę przedstawia się następująco: na początku mało się o nim słyszało, później w roli klauna demaskował wypaczenia rządów PiS, następnie skupił się już tylko na obrażaniu braci Kaczyńskich, ostatecznie skończył jako krytyk konserwatywnego skrzydła Platformy, po czym postanowił bawić się sam.

Tak rozpoczyna się krótka historia tworu zwanego Ruchem Palikota (początkowo stowarzyszenie Ruch Poparcia Palikota). Pan Janusz stwierdził, że trzeba rozruszać skostniałą scenę polityczną i dążyć do budowy nowoczesnego państwa. Szybko okazało się, że przez nowoczesne państwo, rozumie państwo oparte na ideałach lewicowych i liberalnych (ale raczej tylko obyczajowo). Wśród osób wspierających Ruch Poparcia Palikota znaleźli się m.in. Magdalena Środa, Manuela Gretkowska, Ryszard Kalisz, Kuba Wojewódzki czy Kazimierz Kutz, czyli w większość osoby o poglądach antyklerykalnych, feministycznych, socjaldemokratycznych i lewicowych (czy wręcz lewackich). Po hucznym kongresie RPP i promowaniu się w telewizji, wszystko trochę ucichło, to była cisza przed burzą.

O błaznującym polityku-filozofie zrobiło się znów głośno przy okazji wydania jego książki „Kulisy Platformy”. Palikot wzorem Jerzego Urbana („Alfabet Urbana”) postanowił napisać co nieco o swoich partyjnych (i nie tylko) kolegach, z którymi kiedyś pił wódkę. Tak możemy się dowiedzieć np. tego, że Hanna Gronkiewicz-Waltz jest „obciachowa”, Tusk jest agresywnym wodzem partii i lubi sobie od czasu do czasu rzucić mięsem, a Schetyna po pijaku pstryka kolegów w ucho. Trudno powiedzieć czy książka tutaj pomogła czy nie, pewne jest to, że podczas ostatnich wyborów mieliśmy do czynienia z istną „palikotomanią”, nagle Ruchu Palikota zaczęło być wszędzie pełno, od ludzi słyszało się, że „oni już wszyscy byli a Palikot dobrze mówi”. Sondaże pokazywały jak RP wyprzedza starych wyjadaczy z SLD i PSL, sam Janusz Palikot powoli odchodził od wizerunku prześmiewcy kreując się na… zajadłego antyklerykała i człowieka nowej lewicy zatroskanego o los słabszych i mniejszości. Odebranie przywilejów Kościołowi, usuwanie krzyży z urzędów i szkół, zlikwidowanie lekcji religii, wprowadzenie edukacji seksualnej, antykoncepcja i aborcja za darmo, rozbudowanie polityki socjalnej, parytety, prawa gejów, legalizacja miękkich narkotyków to główne postulaty RP. Znalazło się też uproszczenie podatków i ograniczenie biurokracji, żeby przyciągnąć część liberalnego elektoratu. Dużo nośnych i postępowych haseł, które mogły przyciągnąć lewicowy i socjalliberalny elektorat, szczególnie teraz, patrząc na kryzys w SLD.

Fakt, że Ruch Palikota głosił modne ostatnio hasła może być tu kluczowy, warto zastanowić się kiedy Janusz Palikot stał się tym Palikotem, którym jest teraz. Jak to się stało, że człowiek, który dawniej studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a w Platformie wypowiadał się raczej z pozycji konserwatywno-liberalnych, teraz jest człowiekiem lewicy i wojującym antyklerykałem? Przecież jeszcze w 2005 roku był wydawcą tygodnika „Ozon”, który w tamtym czasie miał profil wyraźnie konserwatywny i katolicki, gdzie jedną z czołowych postaci był Tomasz Terlikowski, publicysta o poglądach zdecydowanie klerykalnych. Najwyraźniej Palikotowi, twierdzącemu, że od zawsze był antyklerykałem i ateistą to nie przeszkadzało, ważne, że przynosiło dochód.Jeśli przejrzy się wpisy na blogu Janusza Palikota, to można tam znaleźć różne inne interesujące rzeczy. Chociażby we wpisie z 6 grudnia 2009 roku, poseł (wtedy jeszcze PO) twierdzi, że nie przeszkadzają mu krzyże w szkołach i innych miejscach publicznych, jak pisze: „Krzyż jest w takim samym stopniu w Polsce symbolem religijnym, co narodowym. (…) nie można bezmyślnie walczyć z krzyżem”. Tłumaczy, że w głosowaniu nad złożoną przez PiS uchwałą sejmową w sprawie krzyża, głosowałby przeciwko, ale… nie dojechał na czas z Lublina.