Kornwalia – najbardziej wysunięta na południowy zachód kraina Anglii – to nie lada gratka dla smakoszy. Pomijając cztery restauracje z gwiazdkami Michelin (w Kornwalii i w Devon, blisko granicy z nią), czy może nie gwiazdkowe, ale związane z gwiazdorskimi szefami kuchni „Fifteen” (Jamie Oliver) i „The Seafood Restaurant” (Rick Stein), kornwalijskie puby oferują tradycyjne menu, w którym często pojawia się lokalna wołowina (steki, paje), a także przepyszne i świeże ryby. O najlepszej rybie z frytkami mogliście przeczytać miesiąc temu w artykule z serii poświęconej miejscom, w których polecam jeść – Stein's Fish & Chips.

W Tintagel mieliśmy okazję jeść fantastyczne lokalne pieczone pierogi, które tradycyjnie nadziewane są wołowiną, cebulą, brukwią i ziemniakami – Cornish Pasty, i jeśli będziecie w Kornwalii, to szukajcie sklepów i kafejek oferujących Pengenna Pasties (są w czterech miejscach regionu) – ciasto było idealnie kruche, nadzienie bogate, aromatyczne i bardzo smaczne. Nigdzie nigdy nie jadłam tak pysznych Cornish pasties, a próbowałam już kilku. Według ortodoksów prawdziwe Cornish pasties powinny mieć lepiony brzeg na boku, a nie u góry, więc chyba to nasze nie było ortodoksyjne, ale pyszne! W ofercie są też pierogi z innym nadzieniem, także wegańskie. Początkowo pierogi te były bezmięsne i były typowym jedzeniem ubogich ludzi, którzy często wychodzili do pracy w kopalniach czy na farmach. Poręczny kształt, odżywcze walory powodowały, że było to idealne jedzenie do zabrania z domu i do zjedzenia w każdym momencie. Podobno górnicy odgrzewali pierogi w piecach, w których topiło się wydobywane metale i ciasto pozwalało zminimalizować kontakt nadzienia ze szkodliwymi składnikami (np. arszenikiem); nadzienie samo w sobie jest pożywne.

Kornwalia słynie nie tylko z pieczonych pierogów, ale również z pysznych lodów (polecam lodziarnię w Eden Place, tak samo mocno jak ich bar), fudge (wyrobu podobnego do naszych krówek), a także clotted cream. Większość kawiarenek serwuje więc tradycyjną Cornish Cream Tea – sconesy z tą śmietaną, dżemem i herbatą.

Region oferuje też jedyną hodowaną w Wielkiej Brytanii herbatę, która niemal w całości jest eksportowana, co czyni ją prawdziwą perełką. Herbaty Tregothnan można kupić m.in w Eden Project. Tam też wypatrzyłam cudownie zaprojektowane puszki z lokalnymi sardynkami, a także znane w całym królestwie sole Cornish Sea Salts czy wprost rewelacyjne rillettes z kaczki z likierem pomarańczowym i żurawiną produkowane przez Cornish Charcuterie. Zachwyciłam się tym absolutnie, a po powrocie znalazłam w internecie recenzję Ricka Steina, który bardzo chwalił ten konkretny produkt.