To był chyba pierwszy koncert w moim życiu, po którym bolała mnie szczęka, i to wcale nie dlatego, że skończyło się jakimś gremialnym mordobiciem. Nic z tych rzeczy. Po prostu przez cały wieczór mniej lub bardziej się uśmiechałem, szczerzyłem, parskałem, rechotałem i rżałem. Gdybym od czasu do czasu nie popijał koncertowych wrażeń piwem, dając w ten sposób odpocząć sfatygowanym mięśniom twarzy, to kto wie, może skończyłoby się nawet kontuzją!

A kto jest za to odpowiedzialny? Lubelski zespół o wymownej nazwie Miąższ, który bawiąc – śpiewa, a śpiewając – bawi! Drodzy Państwo, 13 kwietnia 2013 roku w tyskim Gramoffonie Miąższ objawił się zgromadzonej publiczności w następującym składzie:

Zespół istnieje od listopada 2008 roku, a zagrał już tysiące koncertów w kraju, za granicą, a nawet na kilku planetach spoza Układu Słonecznego. Może nie jest tak sławny, jak dajmy na to Maryla Rodowicz, ale wcale być nie musi, bo i tak jest jednym z najbogatszych zespołów na świecie. Na złość ministrowi kultury Miąższ nie wzbogacił się jednak na muzyce, a na sprzedaży zaawansowanych teleporterów kwantowych. Ceny tych urządzeń są tak wysokie, że właściwie wystarczy sprzedać jeden, by do końca życia już zupełnie nic nie robić. Muzycy podróżują więc z planety na planetę, a w tak zwanym międzyczasie piszą błyskotliwe, zabawne i nie do końca normalne piosenki, będące prawdopodobnie efektem halucynacji spowodowanych częstym rozbijaniem się na atomy podczas teleportacji.

Jejejeje Jejejejejejeje O dylu dylu Łodondi Za siedmiomami górami Za siedmiomami minutami W krainie tej dylu dylu Żył Łodondi król Czarodziejski pierścień posiadał, Że gdy go tylko zakładał Wszystko na lepsze zmieniał Jak tylko chciał Wszystkie klucze i zamki Zamienił w śmieciarki – Bo dzieci lubią śmieci Mordy pijackie W wozy strażackie – Bo w gębie suszy! W coś ładnego, Całkiem nieprawdopodobnego Ale co? – Właśnie to! Wszystkie wojenne ordery zamienił w teleportery Coraz więcej było we władzy pierścienia Zdatnego do poprawienia A lud domagał się lodów kręconych Z polewą od spodu Łodondi zasępił się smutnie „Ten kraj działa na mnie okrutnie! Zamienię to wszystko na raz” I zniknął... Za siedmiomami górami Za siedmiomami minutami W krainie tej dylu dylu Żył Łodondi król Zakrzywiony czarną dziurą Pan jubiler z wąsem Ma pierścionków pełen wór Ty nie kupuj nic u niego A świat zmieniaj sam

To, co najbardziej urzekło mnie w Miąższu to radość muzykowania, którą słychać w każdym dźwięku. Oni naprawdę nie muszą tego robić, oni grają, bo lubią. I to zamiłowanie do wspólnego muzykowania oraz swoboda, z którą do niego podchodzą, spływają na wszystkich słuchających falą czystej, ładującej akumulatory energii. Muzycy jak gdyby nigdy nic przechodzą od hiszpańskiej gitary w Tarapatach poprzez piły, ukulele i akordeony, aż do swojskich wstawek w rodzaju Z wuja flak. Nie brakuje jazzu, bluesa, a nawet hejnału z wieży mariackiej czy cytatów z Beaty Kozidrak. Po prostu muzyczna rozpusta! A to przecież tylko trzy osoby i przeważnie tylko dwa instrumenty! Ale za to jakie! No bo kiedy ostatnio słyszeliście na żywo muzyka grającego na pile? No po prostu MIĄŻSZ, żeby nie powiedzieć miazga!

I jeszcze ta Asia! Miód nie dziewczyna! Gdybym tylko był – powiedzmy – Czesławem Mozilem, to z miejsca bym się w niej zakochał. Roześmiana naturalnym uśmiechem, rozśpiewana charakternym, mocnym głosem, roztańczona, bosa i hipnotyzująca. Oczu oderwać nie można! Najchętniej porwałbym ją prosto ze sceny w jakieś ustronne miejsce, żeby mi na osobności do ucha śpiewała, aż opadłaby mi kopara! No czy to dużo?