Kto chce na własne oczy zobaczyć kraniec świata, powinien tam pojechać. Wolimierz – mała wioska w województwie Dolnośląskim, położona u podnóża Gór Izerskich. Jedna z wielu na tym obszarze, która posiada cichą i powoli już zapominaną historię. Tereny te niegdyś należały do Niemiec, ale po II Wojnie Światowej przyporządkowano je do tak zwanych „Ziem Odzyskanych”. Po 1945 r. przesiedlono stąd ludzi narodowości niemieckiej i wioska, w dużym stopniu wyludniona, zaczęła umierać. Dziś widać jeszcze echo tamtych czasów. Wystarczy spojrzeć na zabytkowe budynki, które obecnie popadają w ruinę. Ich lata świetności przeminęły, ale przy odrobinie wytrwałości można jeszcze dopatrzeć się w nich dawnego piękna.

Wolimierz zaczął się jednak odradzać na początku lat 90., wraz z napływem fali nowych osadników. Wśród nich jako jedna z pierwszych przybyła grupa artystów – studentów Wydziału Lalkarskiego wrocławskiej PWST. Był to siedmioosobowy zespół, którego trzon stanowiła para: Krzysztof i Jemiołka Wiktorczykowie. Upatrzyli sobie Wolimierz jako ciche i spokojnie miejsce, które mogło być dla nich ostoją. Z dala od miejskiego zgiełku, szukali bowiem przestrzeni dla swojej sztuki. Szybko podjęli działania zmierzające do stałego osiedlenia się w Wolimierzu. Na początek udało im się wykupić starą karczmę. Jej wyremontowanie jednak pochłonęło wiele czasu i energii. Niestety, niedługo dane im było się cieszyć owym lokalem – po roku pracy, ćwiczeń i prób w karczmie, spłonęła ona w biały dzień. Mimo to artyści się nie poddali. Zaczęli tym usilniej zabiegać o wykup i przejęcie kolejnego obiektu – tym razem budynku stacji kolejowej. Udało im się tego ostatecznie dokonać po dwóch latach gorliwej walki z biurokracją.

Stacja Wolimierz to autentyczny dworzec kolejowy, choć żaden pociąg już z niego nie odjeżdża. I żaden też pewnie stąd nie odjedzie, bo tory dawno zostały już rozebrane... Jedyne, co pozostało z dawnego dworca kolejowego, to dwa pamiątkowe semafory ustawione przed Stacją. Ostatni pociąg odjechał stąd ponoć w roku 1945. Od tego czasu budynek zaczął podupadać. Był już prawie kompletną ruderą, kiedy dostał się w ręce grupy artystów. Dzięki ogromnemu nakładowi pracy udało się go odremontować na tyle, by stał się domem dla nowoosiadłych przybyszów. W krótkim czasie Stacja stała się centrum kulturalnym. Wokół niej zaczęła się skupiać coraz większa liczba plastyków, malarzy, muzyków czy po prostu wszelkiego typu wolnych duchów. Zrzeszyli się oni pod szyldem Międzyplanetarnego Królestwa Sztuki. Czyż to nie brzmi odlotowo? Co więcej, sama Stacja także zyskała dość magiczną nazwę - Instytut Przemiany Czasu w Przestrzeń.

To niezwykłe miejsce jest także siedzibą teatru Klinika Lalek. Teatr ten wywodzi się z nurtu tzw. „alternatywy”. Tego, co prezentuje Klinika Lalek, nie zobaczycie w żadnym innym teatrze! Ogromne, kilkumetrowe tańczące lalki. Gigantyczne pojazdy: trójkołowy rower i kolorowa lokomotywa. A przewodnikiem tych widowisk jest wielobarwny, ziejący ogniem smok Tarabistrak. Przy tym wiele eksperymentalnych dźwięków wydobywanych z etnicznych instrumentów. Całość osnuta w barwnej i baśniowej wręcz scenerii. Trudno cokolwiek więcej o tym napisać, bo nie ma słów, które by odzwierciedliły świat, do którego potrafi przenieść Klinika Lalek. To jest świat w zupełnie innym wymiarze. To trzeba po prostu zobaczyć. I przeżyć. Ładunek pozytywnej energii w każdym przypadku jest gwarantowany!