Ciepło, sucho, duszno. To ma być kwiecień? Dochodzę do wniosku, że wiosna to gatunek wymarły – kończy się zima, po czym następuje około dwutygodniowy okres bezkształtnej chlupy, kiedy topi się śnieg i zamienia się w błoto, po czym następuje ni stąd ni zowąd 20ºC i potem już jest tylko cieplej i cieplej, i cieplej, i tak aż do jesieni… Mózg się przegrzewa od tego ciepła. Żaden mózg, a zwłaszcza mój, stary model, chłodzony wyłącznie cieczą, nie działa prawidłowo w takich warunkach. Nic się nie chce: myśleć się nie chce, gadać się nie chce, chodzić się nie chce, pisać się nie chce, jeść się nie chce… no dobra, w sumie to bym coś zjadł, tylko gotować mi się nie chce. Zwyczajnie, nie chce mi się, znacie to? Coś tam w żołądku niby szumi, zew jakowyś z trzewi dochodzi, ale niewyraźny. Przynajmniej nie na tyle, by zwlec się z sofy i choć zeskanować lodówkę. Na samą myśl o gotowaniu przebiega po plecach zimny dreszcz. To może nie gotować? Może poszukać złotego środka pomiędzy własną niemocą spowodowaną wszechogarniającą duchotą a atawistyczną potrzebą dostarczenia organizmowi kalorii? No tak, można zjeść loda, ale lody są takie dwuznaczne poza tym niezdrowe. Trzymajmy się tradycyjnych receptur. Musi być pożywne, aromatyczne, orzeźwiające i absolutnie niewymagające gotowania. Pierwsza receptura, która przychodzi mi do głowy pochodzi z mojej ukochanej Hiszpanii i jest prosta jak konstrukcja cepa:

GAZPACHO

Potrzebuję:

• 1 kg pomidorów,
• 1 mała cebula,
• 1 mała zielona papryka,
• 1 ogórek,
• 2 ząbki czosnku,
• kilka czarnych oliwek,
• kilka listków świeżej bazylii,
• kilka łyżeczek octu winnego,
• 1 filiżanka oliwy z oliwek extra dziewicy;),
• spora szczypta kminu rzymskiego,
• sól, pieprz biały mielony.