Już w czasach młodości Adolf Hitler wraz ze swoim przyjacielem Augustem Kubizekiem zainteresował się żywo twórczością Ryszarda Wagnera. W wieku czternastu lat porzucił szkołę, pozostając nadal na utrzymaniu matki, dzięki której dość długo wiódł beztroskie życie. Wolny czas spędzał na spacerach i oglądaniu spektakli w Landschaftlisches Theater oraz miejscowej operze, do której uczęszczał każdego wieczoru. Właśnie wtedy zafascynowała go opera Rienzi, misterium Parsifal i tetralogia Pierścień Nibelunga, w których Ryszard Wagner hipnotyzował tłumy wielbicieli tajemniczą atmosferą starogermańskich mitów, z romantycznym uniesieniem ukazując walkę samotnej jednostki przeciwko ustalonemu porządkowi panującemu na świecie. W Pierścieniu Nibelunga, okrutnej baśni z życia bogów, Hitler dojrzał apologię wyższości rasy germańskiej nad innymi, nadając tym samym tej przerażającej muzyce złowrogie piętno. Dopiero w latach 60. ubiegłego wieku na zachodzie zdjęto „klątwę” z Wagnera, a w krajach bloku wschodniego (poza NRD) nie istniał on praktycznie do upadku komunizmu. Najdłużej bojkotowano twórczość kompozytora w Izraelu. Dopiero pół wieku po Holocauście zaczęto tam ponownie grywać jego muzykę. Hitler bardzo często spotykał się z rodziną Wagnera i wiele razy gościł na dorocznych festiwalach wagnerowskich w Bayreuth w latach 30. XX wieku, zapraszany przez wdowę po kompozytorze, Cosimę, i jej synową Winifried. Obie panie tak uwielbiały wodza nazistów, że nie baczyły na to, że na znak protestu wycofują się z imprezy takie sławy jak legendarny kapelmistrz Arturo Toscanini.

Kolejną postacią, której Hitler nie przysporzył sławy, był niemiecki filozof Friedrich Wilhelm Nietzsche. Przywódca nazistów wnikliwie przestudiował jego dzieła – głównie Poza dobrem i złem oraz Wolę mocy – odbywając karę więzienia w Landsbergu po nieudanym puczu monachijskim. Führer dopasował jednak idee Nietzschego do własnej koncepcji germańskiej rasy panów, która, jak niegdyś Grecy i Rzymianie, miała panować nad światem. Filozof wielbił życie, bezwzględność i siłę. Twierdził, że nie ma moralności powszechnie obowiązującej, gdyż każdy człowiek ma taką moralność, jaka jest mu potrzebna do zrealizowania własnych celów. Istnieje bowiem moralność panów i moralność niewolników. Rasa panów góruje nad innymi i dlatego tylko ona ma prawo do wolności, dóbr i roszczeń, a jednostki słabe i nieudolne powinny zostać skazane na zagładę.