Piter Murphy: Witaj Haniu. Dziękuję za przyjęcie zaproszenia do tej rozmowy. Usiądźmy sobie i porozmawiajmy. Proponuję kawę lub herbatę.

Anna Strzelec: Sprawiłeś mi niewątpliwą przyjemność Twoim zaproszeniem. Nescafe` poproszę, a ja przyniosłam ciasteczka.

Na Twoim blogu na stronie głównej znalazłem sentencję ”Zadowolenie z siebie samego jest połową szczęścia…”. Jak to wygląda w Twoim przypadku?

Tak, to moja sentencja i gdyby się nad nią głębiej zastanowić zawiera sporo prawdy. Satysfakcja jaką daje nam to, czym się zajmujemy na co dzień sprawia, że czujemy się szczęśliwi. Najpierw połowicznie, a jeszcze bardziej, gdy efekty naszej pracy są doceniane przez innych: rodzinę, przyjaciół, czytelników.

Jesteś kolejną osobą z która rozmawiam, która oprócz pisania maluje lub rzeźbi. W Twoim przypadku jest to malarstwo. Z wykształcenia jesteś artystą plastykiem. Oprócz malowania i uprawiania prozy piszesz wiersze. Skąd w Tobie taka mnogość posiadanych talentów?

Zdradzę Ci jeszcze, że chętnie szyję patchworki dla siebie i w prezencie. (Anna śmieje się). Skąd taka mnogość, pytasz? Może lubię urozmaicenie w życiu? Studiowałam malarstwo i malowałam, a potem w czasie pobytu w Niemczech zainteresowałam się techniką Louisa Tiffany’ego. Wspaniała dziedzina sztuki, którą wiele ludzi zna jako: Tiffany, to lampy. A to nie tylko lampy, ale i obrazy, okna, zawieszki, witraże i nowoczesne formy użytkowe. Tworzenie szklanych kompozycji, układanie obrazu z kawałków specjalnie produkowanego na ten cel szkła, dobór kolorów do tematu, sprawiało mi tyle samo satysfakcji, co operowanie pędzlem i farbą. Jedno z moich okien w domu wypełnione jest własną kompozycją wykonaną techniką Tiffany’ego. Podświetlenie dzieła, gdy promienie słoneczne wzbogacają szklany obraz są ostatecznym efektem zadowalającym każdego twórcę.

Wydałaś cztery książki, traktujące o zupełnie różnych sprawach. Skąd czerpiesz pomysły? Czy to proza Twojego życia?

Zadałeś mi bardzo istotne pytanie… gdyż zamiarowi napisania pierwszej książki towarzyszył diametralny zwrot w moim życiu… Pewnego dnia, po dwudziestu latach pobytu w Niemczech pomyślałam, że chyba warto byłoby ten czas opisać. Kto pamięta lata osiemdziesiąte, ten wie, że nasza Ojczyzna borykała się z trudnościami nie tylko politycznymi ale i gospodarczymi. Ludzie wyjeżdżali na Zachód, szukając azylu tam, gdzie egzystencja byłaby dostatniejsza, a i codzienność pod każdym względem łatwiejsza. Podobną decyzję podjęła bohaterka moich dwóch książek. W laptopie najpierw powstało: Tylko nie życz mi spełnienia marzeń. Przewrotny tytuł, prawda? Bo wszyscy sobie życzymy 100 lat i spełnienia marzeń.

Absolutnie nie chcę dożyć stu lat… Jakże zachłanni potrafimy być snując nasze marzenia… Po wydaniu - Tylko nie życz mi… (najpierw na www.mybook.pl) posypały się ku moim zdziwieniu i pierwszemu uczuciu satysfakcji - maile, pozytywne komentarze i recenzje. Są one dostępne na mojej internetowej stronie www.annastrzelec.eu. Nadeszły podziękowania od młodych czytelników za opisanie możliwości wyjazdu za granicę i związanych z tym faktem perypetii w tamtych latach. Mimo, że początek wydarzeń dotyczy koniec lat 80., temat emigracyjnych wyjazdów wcale się nie zestarzał. Ponieważ akcja pierwszej książki kończy się w zawieszeniu, posypały się też pytania od czytelników: co było dalej?

Siadłam więc i napisałam Drugą porę życia – czyli jak zabija się miłość. Podtytuł trochę kryminalny, prawda? Bywa, że miłość zabijana jest stopniowo, ale wytrwale każdego dnia: słowem, gestem, postępowaniem… nawet bez użycia typowych narzędzi zbrodni…

Gdy poproszono mnie o napisanie kilkunastu zdań dotyczących poruszonego tematu, stanęłam przed jeszcze jednym wyzwaniem. Co miałam powiedzieć Polakom, którzy nie czytali moich książek, ale mieli (mają) zamiar wyjechać? Do Anglii, Niemiec, Irlandii, aby zarobić więcej niż w Polsce - na mieszkanie, samochód, może nawet budowę domku (jak dobrze pójdzie…) A może zostać tam, gdzie lepiej i dostatniej?

Od lat, w polskiej mentalności niewiele się zmieniło. Dziewczyny marzą o wyjeździe, o wyjściu za mąż za obcokrajowca, o wrażeniu, jakie zrobią gdy przyjadą (może czerwonym Ferrari) do rodzinnego miasteczka z Niemcem lub Anglikiem u boku? Nikt nie myśli o barierze językowej, o różnicach kultur dwóch krajów; Polski i tego, do którego się wybieramy, który znamy z filmów i opowiadań. Relacji tych, którzy byli i wrócili, znałam wcześniej, nie wiedząc jednak, że są koloryzowane i jak ciasteczka polukrowane.

A teraz, gdy czytamy w prasie o dziewczynach, które zamiast zatrudnienia do pracy w restauracji na zmywaku wylądowały w tak zwanych Night Clubach zwanych potocznie burdelami, niektórym otwierają się oczy, ale tylko troszkę i na chwilę. Nam się przecież nie musi tak zdarzyć!

Co kierowało moją bohaterkę: odwaga, naiwność czy spory ładunek determinacji? Myślę, że czytelnik odpowie sam na to pytanie. Wyjeżdżając za granicę (nie mam tu na myśli wyjazdu w odwiedziny do rodziny) nikt nie bierze pod uwagę trudności, jakie będą piętrzyć się, dopełnienie formalności przy częstej nieznajomości obcego języka i zdarzeń, gdy trzeba będzie się też rumienić, bo jest się przecież uciekinierem z własnego kraju! Czy z tego powodu Polak jeszcze potrafi się rumienić?

Moje pierwsze dwie książki są zapisem przeżyć, przemyśleń i emocji bohaterki. Notesem wrażeń radosnych i smutnych, rozdarcia, tęsknoty za bliskimi i przyjaciółmi, którzy pozostali w Polsce. Zawierają też garść spostrzeżeń o stosunku Niemców do Polaków oraz pełną miłości i wielu sprzeczności historię polsko-niemieckiego małżeństwa. Może ktoś powie, że zna bardzo szczęśliwą historię pewnego emigranta czy emigrantki? I taką, w której żyli długo i szczęśliwie? Być może, ale ja znam właśnie tę, którą opisałam.