Musiałbym być bardzo pewny siebie, zadufany, ba! nawet nierozsądny, żeby wiedzieć czy przyjmować, że jakaś książka nie istnieje. Ale nasuwa mi się od razu pytanie: czy rzecz w książce, jako takiej, czy może w temacie książki? Bo to chyba dwie różne sprawy? Ech… wyszłaby całkiem zgrabna rozprawka a na to jestem za głupi.

Pewnie, że najprościej przyjąć, iż nie istnieje książka przeze mnie napisana. Chociaż, ja wiem, gdyby zebrać tak moje teksty o przeczytanych książkach, to wyszłoby całkiem spore tomisko. Albo mój dziennik o Rodos. Także ładnych kilkadziesiąt stron. O tematach to nawet nie ma po co wspominać. Kotłują się w głowie. Tyle że i talentu brak, i czas jakoś niepoukładany, i, bądźmy szczerzy, nie chce mi się.

W takim razie może jeszcze inaczej: nie ma książki o mnie. Aczkolwiek co to znaczy „o mnie”? Faktycznie, o Jerzym Lengaurze chyba nikt nie napisał. Ale, ale! Zebrać tak listy, maile, spisać rozmowy telefoniczne, sms-y i już jest! Dorzucić jeszcze do tego dokumenty z kadr i od lekarzy i wcale nie trzeba się wysilać. Wyszedłby niezły dramat. A moje stany emocjonalne? Szczęścia i nieszczęścia od dzieciństwa aż do teraz? Przypadki, wypadki? Stan umysłu? Nie pod moim szyldem, nie z przełomu dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku. Czy możemy być pewni, że tego nie było? Że nie zostało to opisane, wyrecytowane, wyśpiewane? W antyku, w średniowieczu? Wydane, gdzieś tam na przestrzeni kilkuset lat, na innym kontynencie? A może w innym świecie, innej galaktyce, innej czasoprzestrzeni, innym wymiarze? A zatem jak jesteśmy indywidualni, oryginalni? Jak bardzo? Przecież wiadomo, że historia zatacza koło. Że geny się powielają. Że wszystko już było. I że to, co będzie, też było…

Tyle wstępu. Czas zająć się tematem tego tekstu. Choć zaraz się okaże, że wstęp wyszedł dłuższy od rozwinięcia.

Ja wiem, że wypadałoby napisać o czymś wielkim, tajemniczym. Jakieś kolejne zwoje znad Morza Martwego. Jakieś manuskrypty ocalałe u podnóża Himalajów. Jakieś niezbite dowody na to, co istnieje poza „głosem jednej klaszczącej dłoni”. Nic z tego. Żadnej filozofii, religii, inżynierii dusz czy komputerów, astronomii i biochemii. Nie mam najmniejszego zamiaru spoglądać daleko. Ani za siebie, ani przed siebie. Żadnego Dawkinsa czy Sacksa.

Spoglądam przez okno. Jakoś tak dwieście metrów. I spoglądam w głąb siebie. Niby blisko, zarazem daleko. Ja wiem, że powiecie, iż to było. Niziurski tak bardzo nieśmiało. Na początku twórczości nawet smutno. Jeżeli powodował uśmiech, to gorzki. Potem już tylko śmialiśmy się z gangsterskich wyczynów dziesięcio- czy piętnastolatków. Próbował i Kuczok. Bardzo pewnie. Ale na półmetku zabrakło mu odwagi. Zamiast dramatu wyszła poezja, ballada, baśń prawie. Czy to takie trudne? Może dlatego, że było to tak niedawno? Co to znaczy dwadzieścia czy trzydzieści lat? Obrażą się starsi ode mnie, gdy napiszę, że to były koszmarne czasy. Jak można je porównywać do stalinizmu, nawet do zgrzebnych lat sześćdziesiątych? Ja jednak widzę tak ponuro ten przełom 70/80. I chciałbym ponurej, ubłoconej książki. W domu źle, bo ojciec pije, matka biega po koleżankach na mieloną kawę i Klubowe. W szkole koszmar, bo nauczyciele walą w pysk. Na dodatek trzeba trzymać miejsce w kolejkach. A to tylko wierzchołek góry lodowej. Z braku miejsca resztę zostawiam swojej pamięci i waszej wyobraźni. Podwórko! Niech to ktoś opisze! To nie była cudowna bajka! Tak samo jak dom i szkoła! Te same epitety: koszmarne, ponure, smutne zabawy. Proszę, niech będzie pokrótce. Leksykon. Sami oceńcie.