Dawno, dawno temu żyła sobie dziewczynka, której zły los odebrał rodziców. Tak naprawdę była to księżniczka, ale tam, gdzie mieszkała, nikt o tym nie wiedział (nawet ona sama), z wyjątkiem dwojga pasterzy, którzy ją znaleźli. Jak to możliwe? – zapytasz. Posłuchaj, a poznasz odpowiedź.

W odległym miasteczku mieszkała para pastuszków. Było to skromne i ubogie małżeństwo. Bardzo się kochali i, choć pragnęli tego z całego serca, nie mogli mieć dzieci. Wszystkie dni spędzali tak samo. Po śniadaniu wyprowadzali owce na pastwisko, gdzie zostawali do zmierzchu. Przerywali pracę tylko na obiad, który jedli w cieniu rozłożystego dębu, w pobliżu strumyka.

Pewnego dnia, który nie różnił się niczym od innych, pasterka poszła zaczerpnąć wodę ze strumienia. W tym czasie jej mąż przygotowywał posiłek. Nagle nad pastwiskiem rozległ się krzyk.

Co się stało? – zaniepokoił się pasterz – Wszystko w porządku?

Chodź tu szybko! Nie uwierzysz...

Gdy się zbliżył, znieruchomiał.

To cud! – wyszeptał po chwili, z przejęciem patrząc na swoją małżonkę, która pochylała się nad koszem zaplątanym w sitowie. W koszyku leżała dziewczynka.

To naprawdę cud, wreszcie Bóg nas wysłuchał! – odpowiedziała wyjmując dziecko. – Czy nie jest śliczna?

Cud – powtórzył półgłosem. – Ale spójrz, Aneczko, tu jest coś jeszcze!

Spod prześcieradła, którym była przykryta dziewczynka, wysunęła się róża zamknięta w kryształowym kloszu. Ale raczej trzeba ją nazwać Różą, ponieważ nigdy – ani wcześniej, ani później – nikt nie widział doskonalszego kwiatu.

Wygląda jakby była zaczarowana – zamyśliła się pasterka. – A to co? – zapytała wskazując kopertę leżącą w koszyku – List… Stasiu, czy możesz go przeczytać? Widzisz, nie chcę odkładać małej.

Stanisław wziął kopertę. Nie było dla niego tajemnicą to, że jego żona nie umiała czytać, czego zresztą bardzo się wstydziła. Dlatego udając, że nie zauważył jej rumieńców, zaczął czytać na głos:

„Ty, który czytasz me słowa, zabierając koszyk wraz z jego kruchym skarbem, wziąłeś na swe barki wielką odpowiedzialność. Dziewczynka w twych rękach to nasza jedyna córka i następczyni tronu, księżniczka Amparo. Możesz mieć pewność, że my, para królewska, odeszliśmy już z tego świata – zgodnie z rozkazami Amparo miała zostać odesłana jedynie na wypadek naszego zgonu. Tak oto nieświadomie przygarnąłeś przyszłość królestwa. Jedyne o co cię prosimy, to abyś przyjął księżniczkę jak własną córkę i nie przejmował się jej przeznaczeniem. Kiedy przyjdzie stosowny czas, będziesz wiedział co czynić, choć prawdopodobnie teraz tego nie rozumiesz.

W naszej ponurej historii zobowiązani jesteśmy wyjaśnić ci jeszcze jedno. Z pewnością odnalazłeś już Różę. Koniecznym jest, abyś strzegł jej tak, jak samą księżniczkę. Oto wytłumaczenie.

Z okazji narodzin Amparo ze wszystkich ziem królestwa przybyli znakomici goście. Niestety, razem z nimi pojawiła się niespodziewanie Dziewica Lodów. Dotknięta brakiem zaproszenia zagroziła, że wydrze nam nasze szczęście, zniszczy królestwo, a życie księżniczki zwiąże z czymś najbardziej nietrwałym, co znajdowało się w zamku. Po tych słowach zniknęła. Dobre wróżki, które były obecne na przyjęciu, jednomyślnie uznały, że wiedźma miała na myśli ostatnią różę, kwiat najdelikatniejszy ze wszystkich, z którego nawet najsubtelniejszy podmuch strącał płatki. Powiedziały, że księżniczka będzie żyć, dopóki nie opadnie ostatni płatek. Róża została natychmiast zaczarowana, aby chronić ją przed więdnięciem, jednak nikt nie miał pewności, czy...” – Stanisław nagle zamilkł.

Czy co? Dlaczego przerwałeś? – zniecierpliwiła się Anna.

Papier zamókł, najdroższa. Woda rozmyła atrament i nie mogę odczytać słów. Zostały tylko pojedyncze litery, bez żadnego sensu. Jeszcze imię – Władysław. Jakie to dziwne...

To nic, kochany, przepraszam. Wiemy już przecież to, co najważniejsze.

***

Upłynęło kilkanaście lat. Amparo wiedziała, że była sierotą, jednak w ogóle tego nie odczuwała. Pasterze otoczyli ją miłością, jakby była ich rodzoną córką. Opowiedzieli jej o Róży, tak więc nigdy nie spuszczała jej z oka i zabierała wszędzie ze sobą. Chętnie też pomagała swoim przybranym rodzicom wypasać owce, przez co wszyscy nazywali ją „Pastereczką”.

Tak więc upłynęło kilkanaście lat i nasza księżniczka wyrosła na piękną kobietę. Przykuwała uwagę każdego, kto na nią spojrzał, zarówno swoją urodą, jak też dzięki nienagannym manierom. Nic więc dziwnego, że pewnego dnia młodzieńcy zaczęli starać się o jej rękę – i to nie tylko wieśniacy, ale także szlachetnie urodzeni, ponieważ w całym królestwie nie było ani szlachcianki, ani hrabianki cudniejszej niż Pastereczka. Jednak ona wybrała innego. Jedyny problem w tym, że znała go jedynie ze swoich snów. Mimo to wierzyła, iż wizje, tak jak i Róża, były zaczarowane. Serce podpowiadało jej, by czekać, więc czekała.