Nie chodzi przecież o to, żeby zabić, wypełnić czas, czy jak to tam na bezludnej wyspie może się nazywać. Na bezludnej wyspie, ale nie bez niebezpieczeństw, czas upływałby na znoszeniu kamieni, pni, liści do budowy schronienia, stworzenia jakiegoś prowizorycznego domu. Kolejne dni, tygodnie, miesiące zajęłoby urządzenie owego domu, zagospodarowanie terenu wokół, realizowanie pomysłów na wyeliminowanie mniej lub bardziej wyimaginowanych zagrożeń. Musiałbym doprowadzić do tego, żeby, choć trochę, poczuć się dobrze, jeżeli w ogóle można się dobrze czuć w samotności, rzuconym na pastwę losu. A żeby czytać, trzeba czuć się dobrze. Jak można do książki, zajmującej pierwsze miejsce w moim rankingu, usiąść, jeśli nie czułbym się dobrze w swoim otoczeniu? „Władca pierścieni” Tolkiena wymaga celebry. Ale jak się odwdzięcza! Pewien jestem, że już pierwsze strony ukoiłyby smutek zesłania. Żal odszedłby w zapomnienie. Już, już po chwili świat zaczynający się w promieniu kilkunastu metrów stałby się nierealny. Byłby niezbyt sympatycznym snem, do którego wracałbym jedynie na czas wypraw w poszukiwaniu jedzonka. Rzeczywistością, realem, moim światem byłoby Śródziemie.

Wkroczyłbym do niego nie u boku wielkich tej powieści, Gandalfa, Obieżyświata, Elronda, Froda, lecz tych najmniejszych, choć wcale nie najmniej dzielnych, Merry’ego Brandybucka i Pippina Tuka. Ich nieprawdopodobny optymizm, swawola, radosne zdziwienie światem muszą dać mi siłę na czas wędrówek po wyspie. Ile w nich wiercipięctwa, ciekawości, chęci do szperania, zaglądania, wypróbowywania. Ile w nich lekarstwa na depresję! Dwa małe, szalone antydepresanty.

A gdy przyszedłby czas na zajęcie się praktycznymi sprawami, to przypomniałbym sobie Sama Gamgee. Nieocenionego przyjaciela. Towarzysza tak wiernego, że dałby się posiekać na kawałki. Od niego pochodziłaby siła do zbierania owoców, łowienia ryb, zastawiania sideł na biegające mięsko i… siekania zdobyczy. Bo gdzieś tam w głębi duszy rodziłaby się myśl, że nie można rezygnować, siadać i płakać. Trzeba jeść. I jeść w taki sposób, żeby pozostać nawet tutaj, na wyspie, człowiekiem. Jeśli Sam Gamgee był nim u bram Mordoru, niosąc podwójny ciężar, bo i Froda, i pierścienia, to ja też mogę. Chłonę literacką ewolucję Sama. Z nieważnej, niewidocznej postaci, przez bohatera drugiego planu, aż do wielkości w blasku jupiterów. I sam się zmieniam: z przestraszonego, nieszczęśliwego rozbitka, przeistaczam się w nieśmiałego gościa wyspy, żeby w końcu stać się jej gospodarzem. I wówczas staję się pewny siebie, dzielny, śmiały. U boku z krasnoludem Gimlim odgarniam zarosłe przez lata wejścia do pieczar, przemierzam korytarze jaskiń, odkrywam przy nikłym blasku pochodni piękno skalnego królestwa. Z Legolasem lekko przeskakuję przez zwalone pnie, omijam urwiska, wbiegam na wzgórza, skąd, jak on, obserwuję widnokrąg, żeby dostrzec to, czego nie potrafią dostrzec zwykłe oczy.