To był zwyczajny wiosenny dzień. Anna siedziała przy parapecie, wpatrując się bezmyślnie w krajobraz za oknem, ale tak naprawdę nie była w tym pomieszczeniu. Myślami przemierzała szkolne korytarze, widziała szydercze twarze. Wszyscy wytykali ją palcami. Uciekła. Dziś wszystko, co mogło odmienić jej smutną egzystencję, skończyło się fiaskiem. A wszystko przez naiwność małej dziewczynki i… Miłość do niewłaściwego chłopaka.

Kiedyś była uważana za najpiękniejszą dziewczynę Prywatnego Liceum na ul. Jana Kochanowskiego. Wygrała dwa razy z rzędu konkurs na miss piękności owej szkoły. Miała wielu wielbicieli, z których żaden tak naprawdę jej nie odpowiadał, a przez to żaden nie miał szans. Bawiła się nimi, prowokowała, a potem upokarzała i porzucała. Miała wianuszek przyjaciółek nieodstępujących jej na krok. Wszyscy ją uwielbiali. Jednak już wkrótce miała się przekonać, jak płytkie relacje łączyły ją z otaczającym światem. Wystarczył dziwny zbieg okoliczności, pijany kierowca i chwila nieuwagi… Wypadek samochodowy odmienił jej życie.

Straciła wszystko… Została sama…

Zmieniła szkołę. Zaszyła się w domu. W nowym otoczeniu, gdzie nikt nie znał jej przeszłości, jej starej twarzy uważana była za dziwaczkę, za śmieszną i brzydką. A do tego kujonkę. Co gorsza, nawet grupa szkolnych kujonów niechętnie przebywała w jej towarzystwie. Kiedy ktoś zmuszony był się do niej odezwać, nigdy nie patrzył w jej czyste, błękitne oczy. Tak, więc nikt nie widział rozpaczy, jaka rysowała się na jej niegdyś okrągłej twarzy.

Aż któregoś dnia, właściwie całkiem niedawno, na jej drodze pojawił się ON. Piękny, wysportowany, zabawny, troskliwy, inteligentny. Prawie ideał! Jednak pojawił się za późno, tego Anna była pewna, ten chłopak nie był dla niej. Dawna Anna podeszłaby do niego bez skrępowania, obecna obserwowała jak gra w piłkę nożną w bezpiecznej odległości z trybun, wśród licznej gromady rozwrzeszczanych nastolatków, z nigdy nierozstającym się szalikiem nasuniętym niemal pod sam nos. Przez ten szalik, względnie apaszkę, też często miewała nieprzyjemne sytuacje. Przezywali ją muzułmanką. Dziewczyna nigdy się nie broniła. Prawie wcale się nie odzywała. Mało kto mógł powiedzieć, że zna jej głos, nikt nie wiedział gdzie mieszka. Nikogo to nie obchodziło.

– Cześć! – usłyszała gdzieś za sobą.

Zignorowała ten głos zupełnie. Była pewna, że to nie do niej. Anna dalej przemierzała ścieżkę prowadzącą z boiska piłki nożnej do szkolnej Sali gimnastycznej. Za chwilę zacznie się kolejna porcja drwin ze strony koleżanek. Żołądek zacieśnił się w pętelkę. Dzisiaj nic już nie przełknie. To nic, i tak nikt nie czeka na nią z obiadem. Oczy zaszły jej łzami. Serce zakuło ją boleśnie. W tym momencie ktoś mocno złapał ją za rękę i obrócił w swoją stronę.

– Anka! – wysoki blondyn o szerokim uśmiechu i białych zębach patrzył wprost na nią.

Była tak zaskoczona zachowaniem chłopaka, że pozwoliła jeszcze przez chwilę pozostawać w jego mocnym uchwycie. Dopiero po kilku długich sekundach stanowczo odrzuciła jego rękę i ruszyła swoją drogą, nie zwalniając kroku. Bezczelny drań! Dowiedział się od kogoś, jak się nazywa i teraz sobie z niej drwi! Myśli, że może tylko dlatego, że jego oczy są koloru intensywnej czekolady, pochłaniające każdego, kto w nie patrzy… Ale skąd mogła to wiedzieć? To było ich pierwsze bliskie spotkanie. A tym chłopakiem nie był pierwszy lepszy członek drużyny piłki nożnej, oj nie! To był ON – Grzegorz Skałkowski we własnej osobie! Marzenie każdej dziewczyny w szkole! Najlepszy sportowiec roku wśród uczniów!

– Anka! – tym razem rozpoznała głos i w odpowiednim momencie uskoczyła na bok.

Chłopak przebiegł kilka kroków do przodu, nie napotykając jej ciała, lecz szybko złapał równowagę.

– Dobra jesteś! – w jego głosie dało słyszeć się podziw.

– Uniki to moja specjalność! – powiedziała gorzko i ruszyła przed siebie.

– Zaczekaj! – był już przy dziewczynie. – Czemu uciekasz?

– Słuchaj! – dziewczyna wkurzyła się nie na żarty. – Nawet cię nie znam, więc daj mi spokój!

Ponieważ apaszka, w kolorze purpury poluzowała się, Anna szybko chwyciła skraj i przytrzymała, nie patrząc już więcej w oczy chłopakowi.

Chłopak wystawił ręce w obronnym geście, mówiąc:

– Masz rację. – podrapał się po bujnej czuprynie. – Źle zacząłem… Chodzi o to, że nie idzie mi za dobrze z historii i matmy, nie wspominając już o chemii, a jeżeli nie zdam egzaminów, nie będę mógł chodzić na zgrupowania drużyny… Krótko mówiąc, potrzebuję takiego kujona jak ty… – szybko zauważył gafę, jaka popełnił, poprawiając się. – Potrzebuję twojej pomocy! Jesteś mądra, polecono mi ciebie!

Anna prychnęła pogardliwie. Dopiero teraz zauważyła, że jej rozmowę z zabójczo przystojnym Grześkiem obserwują wszystkie dziewczyny zebrane na placu przed szkoła i na trybunach. Wszystkie miały ten sam wyraz twarzy. Zazdrości z domieszką szyderstwa i odrobiną strachu w oczach. Czy jednak mogły się obawiać jej? Brzydkiej, nielubianej Anny? Samotnej i znienawidzonej przez samą siebie? Dziewczyna poważnie w to wątpiła!

– Znajdź sobie kogoś innego! – odburknęła i pobiegła na salę gimnastyczną, z ulgą słysząc dzwonek na lekcje.

Po południu, gdy wyczerpana Anna szła, włócząc nogami chodnikiem przed szkołą z zamyślenia wyrwał ją upragniony, a jednocześnie wprowadzający w zakłopotanie głos. Serce zaczęło mocniej bić w piersi dziewczyny, a ręce zaczęły ją zdradzać, trzęsąc się.

– Aniu! Aniu! – wołał Grzesiek, doganiając ją.

Dziewczyna niechętnie zatrzymała się, przywołując na twarz chmurne spojrzenie. Jej łukowate brwi w kolorze zabrudzonej miedzi wygięły się groźnie. „Muszę się go pozbyć!” – myślała.

–Tak? – zapytała groźnie.

– Zastanowiłaś się? – pyta chłopak, jakby nie dostrzegał grymasów niezadowolenia ze strony Anny. – Będziesz mnie uczyć?

– Ktoś inny z pewnością ci pomoże! – powiedziała i odwróciła się na pięcie.

Miała już dość tego chłopaka, który tak brutalnie wtargnął w jej świat. Już dawno z nikim nie wymieniła tylu słów. Starała się być jak najbardziej odpychająca. Zniechęcić go. Pragnęła go, a jednocześnie wiedziała, że nic z tego nie wyjdzie. Ten chłopak mógł mieć każdą kobietę! Zwrócił uwagę na Annę tylko dlatego, że dobrze się uczy. Jest w potrzebie, więc powie jej wszystko, byle go uratowała z opresji. Jak mówił na boisku? A, tak! Może już nie być w szkolnej drużynie. Ale czy ją to obchodzi? O nią nikt się nie martwi, nie zapyta jak się dziś czuje? Czy tej nocy też obudziła się z krzykiem, śniąc ten sam straszny koszmar, który stawał się prawdą po otworzeniu oczu.

– Ty jesteś najlepsza! – upierał się Grzesiek, idąc przed nią tyłem do kierunku ruchu – Proszę! To dla mnie sprawa życia i śmierci!

Anna wypuściła głośno powietrze z płuc.

– Uparty jesteś! – powiedziała bardziej do swoich myśli niż do chłopaka.

Starała się nie dopuszczać do siebie myśli, że ma okazję spotykać się z chłopakiem swoich marzeń, rozmawiać z nim, śmiać się z jego żartów. Nigdy by tego nie osiągnęła, obserwując go z ukrycia. Jeszcze chwilę myślała, rozważając wszystkie za i przeciw.

– Przecież się w tobie nie zakocham od kilku lekcji! – stwierdziła głośno, aby miał pewność, że to tylko układ.