Tak więc wyruszyli. Następnie szli. Potem się zmęczyli, więc postali chwilę, pogadali o przewidywanej pogodzie na jutro i ruszyli znowu. Nagle jeden z wojowników (o imieniu, które niestety nie utrwaliło się w historii), idąc skrajem urwiska, potknął się, poślizgnął czy coś w ten deseń, a następnie zniknął w przepaści. Nie cały jednak zniknął, albowiem posiadając niezrównany refleks łowcy, w ostatniej chwili zdołał złapać się jedną ręką wystającego progu skalnego. Idący tuż za nim Rzucający-Nieźle-Kamieniem patrzył się był akurat w inną stronę i przechodząc, nadepnął na tę rękę, rozpaczliwie utrzymującą nieszczęsnego wojownika po stronie świata żywych. Rozległo się przeciągłe „Aaaaaaaaaaaaaaaaaa...!!!”, które trwało i trwało... Rzucający-Nieźle-Kamieniem spojrzał ciekawie w dół. Okrzyk „Aaaaaaaaaaaaaaaa!!!...” wciąż jeszcze było słychać, a echo odbijało go po skałach. Rzucający-Nieźle-Kamieniem podrapał się po rozczochranej głowie, po czym rozejrzał się wokół i schyliwszy się, podniósł z ziemi kamień, który wydał mu się najwłaściwszy. Przez chwilę ważył go w dłoni ze skupieniem, a następnie wypuścił go w ślad za wojownikiem.

— Aaaaaaaaaaa...!!! Aap...

Leżący dwa metry poniżej, na przygniecionym kaktusie, z ustami zatkanymi kamieniem, spoglądał na niego z niemym wyrzutem w oczach. W tym momencie zjawił się obok Szefunio, z wyrazem wściekłości na twarzy, i oświadczył:

— Jeżeli ktoś miał w planach wypłoszyć wszystkie mamuty w promieniu siedemdziesięciu rzutów maczugą, to najprawdopodobniej właśnie mu się to udało! Cisza ma mi być od tej pory. Mamut gdzieś tu jest...

Zaczęli więc posuwać się bardzo cichutko, w milczeniu, powoli, czujnie, prężąc mięśnie, węsząc, skradając się... Słowem — profesjonalizm w każdym calu. Mamut tymczasem stał sobie spokojnie na pagórku, obserwując ich z góry i nie mając bladego pojęcia, o co chodzi. Wojownicy okrążyli pagórek jeden raz, następnie drugi raz, po czym przystanęli, by się naradzić.

— No, gdzies tu był, jak boga kocham... Chyba ze jus sobie posedł — wyseplenił Yapp Yerd ’Ole.

— Ja mam pomysł! — pisnął ktoś z tyłu.

— Jaki? — zapytał Szefunio.

— Obejdźmy jeszcze raz pagórek.

— Ech... — Szefunio pokręcił z dezaprobatą głową. — Czy ktoś ma jeszcze jakiś pomysł?

Niestety, nikt nie miał dalszych pomysłów, więc na wszelki wypadek okrążyli jeszcze raz pagórek, żeby nie stać bezczynnie. Wtedy odezwał się Bunga-Bunga:

— No dobra. To teraz ja mam pomysł. Trzeba wdrapać się na ten pagórek i popat... — tu przerwał, trzymając rękę wyciągniętą w stronę pagórka, bowiem wydało mu się, że nagle coś jakby... znaczy... jakby... No, czego oni tak wszyscy gęby pootwierali? Spojrzał więc tam, gdzie się gapili, czyli w kierunku wyciągniętej dłoni.

— MAMUT!!! — wrzasnęli wszyscy naraz. Po chwili u stóp pagórka stali już tylko Bunga-Bunga i Grr-Okk... jak zwykle zresztą.

„Jak zwykle zresztą”, pomyślał Bunga-Bunga, patrząc na tuman kurzu pozostawiony przez dzielnych wojowników.

— Tchórze! — wrzasnął Szefunio, ukryty za jedną z dalszych skałek. — Wracać! Walczyć! Za ojczyznę! Na mamuta!

— Sam se walcz! — pisnął ktoś zza jeszcze dalszej skałki.

— Przydupasy, do mnie! — ryknął Szefunio. W tym momencie tuż przy nim wylądowało sześć nowiutkich, importowanych dzid. Jednakże bez właścicieli.

Tymczasem Bunga-Bunga usiłował naświetlić Grr-Okkowi swój plan taktyczny:

— Słuchaj, zrobimy tak: ja podejdę z tej strony i ściągnę na siebie jego uwagę. Ty obejdziesz pagórek, staniesz za mamutem i rzucisz w niego dzidą. Tylko, na miłość boską, w niego, nie we mnie! Albo wiesz co... Dobra, to nie. Zrobimy tak: ty podejdziesz z tej strony i ściągniesz jego uwagę. W końcu jesteś większy, to ciebie łatwiej zauważy. A ja pójdę od tamtej strony i...

Twarz Grr-Okka przedstawiała właśnie jego iloraz inteligencji, wyrażony cyframi rzymskimi w postaci dwóch strumyków sączącej się po brodzie śliny z otwartych ust. Bunga-Bunga na ten widok postanowił jeszcze raz zmienić taktykę.

— OK, zapomnij, o czym mówiłem. Plan jest taki: ty idziesz i załatwiasz mamuta, a ja czekam tu z posiłkami i osłaniam tyły. Ma-mut! — wrzasnął Grr-Okkowi do ucha. — Tam!!! — wskazał ręką na stojąca na wzniesieniu zwierzę. — Idź i zrób mu z dupy jesień średniowiecza!

I wtedy, ku jego niebotycznemu zdumieniu, Grr-Okk pociągnął nosem raz i drugi, po czym... poszedł. Bunga-Bunga zamrugał z niedowierzaniem.

— Rany boskie, ten chłopak jest z dnia na dzień mądrzejszy. Tylko patrzeć, jak zacznie mówić.

Grr-Okk zaczął obchodzić mamuta nieco bokiem, by po chwili zniknąć za garbem pagórka. „Chce go jednak od tyłu zajść, spryciula”, pomyślał Bunga-Bunga z uznaniem. Po krótkim czasie do jego uszu doszło głośne mlaskanie. „Już go je???”. Mamut jednak stał wciąż niewzruszony i dostojny, jakby fakt, że jest właśnie konsumowany, nie robił na nim żadnego wrażenia. Nagle do uszu wszystkich wojowników dobiegł jeszcze inny głos, doskonale zresztą im znany.

— A pódziesz, złodzieju, huncwocie, lebiego jedna! Gruszek mu się zachciało!

W tej samej chwili rozległo się donośne „FLAMP!” i zza pagórka wyłonił się Grr-Okk, pokonując drogę powrotną lotem balistycznym, szczęśliwy jak nigdy dotąd, gdyż wokół niego krążyło całe stado skowronków. Chwilę później spoza wzniesienia wyłoniła się słuszna sylwetka Grzmotyldy, żony Szefunia, jedynej istoty w całym plemieniu zdolnej przyłożyć Grr-Okkowi. W jej ręce tkwiła potężna maczuga, z którą właśnie miał, przed momentem, bliskie spotkanie Grr-Okk. Spoza wszystkich okolicznych skałek rozległo się w jednej chwili zgodne: „O-ooo...”. Grzmotylda, stojąc obok mamuta, który najwyraźniej wcale jej się nie bał, potoczyła badawczym spojrzeniem po okolicy, po czym zawołała:

— Szefuniu! Słoneczko moje! Wystaw no swoją kudłatą mordę zza skały!

Szefunio, który był święcie przekonany, że jego ukochana małżonka znajduje się jeszcze u swoich rodziców, do których wybrała się w odwiedziny trzy księżyce temu, niepewnie wychylił się spoza swej osłony.

— Już wróciłaś, Grzmotysiu?

Maczuga zafurkotała w powietrzu i na sekundę uczyniła jedność z zarośniętym łbem Szefunia, który w tym momencie również ujrzał stado skowronków, tyle że w 3D.

— Wróciłam, cymbale jeden! I nie waż mi się tknąć tego mamuta ani nasyłać na niego swoich warchołów, bo on jest mój! Dostałam go od tatusia! Pikuś, chodź, idziemy — to mówiąc, złapała mamuta za cios i pociągnęła za sobą, a potulne bydlę poczłapało grzecznie za nią.

Wojownicy, ukradkiem, jeden po drugim zaczęli pośpiesznie opuszczać swoje stanowiska, chcąc jak najszybciej znaleźć się poza strefą zagrożoną zasięgiem działania Grzmotyldy. Bunga-Bunga zaklinał się później przed żoną wodza, że jego tam nie było, bo akurat w tym czasie sprzątał piwnicę. Co ciekawe, podobnie twierdziła reszta plemienia...