Co może zostać z niedużego samochodu rozpędzonego do stu kilometrów na godzinę, który za chwilę zderzy się czołowo z ciężarówką pędzącą tylko o dziesięć kilometrów wolniej? Nietrudno sobie to wyobrazić. Mnie pozostaje tylko wyobraźnia, gdyż nie mam już możliwości obejrzenia resztek mojego mg¹. Strach pomyśleć, co się stało ze mną, a właściwie z moim ciałem. Jednak nie jest to już istotne.

Niczego nie poczułem, po prostu w jednej chwili zrobiło się ciemno i rozległ się trzask, a In the air tonight Collinsa, wydobywające się z głośników, ucichło po I've been waiting for this moment for all my life. Od razu znalazłem się w innym miejscu. Nie było żadnych tuneli ze światłami ani podobnych cudów. Stoję właśnie na korytarzu. Płytki podłogowe połamane, a w wielu miejscach w ogóle ich nie ma. Tynk się sypie, ale ogólnie jest w niezłym stanie. Powietrze jest tu ciężkie i to nie dlatego, że w tym korytarzu jest bardzo tłoczno, chociaż to na pewno ma jakiś wpływ na moje trudności z oddychaniem. Coś mi jednak mówi, że winny jest azbest. Mam na sobie garnitur, a pod szyją nawet znienawidzony krawat. Pozostali ludzie również są odświętnie ubrani. Przeważają dziewczyny, ale facetów też jest całkiem sporo. Wszyscy młodzi i wszyscy obłożeni zeszytami albo kartkami formatu A4. Szczerze mówiąc, nie bardzo rozeznaję się w całej sytuacji. Z jednego z pokoi wychodzi dziewczyna. Zadowolona, rzuca się w objęcia koleżanek, po chwili mówi, żeby następna osoba wchodziła. Ktoś obraca się do mnie i przekazuje, że teraz moja kolej. Jestem nieco zszokowany, ale idę.

W pomieszczeniu stoi kilka biurek pod ścianami, jedno natomiast na środku. Za nim siedzi – nie, nie uwierzycie mi – sam ledwo jestem w stanie w to uwierzyć... za tym biurkiem siedzi Jezus Chrystus. Ubrany jest w białą szatę i w ogóle wygląda jak na obrazach, co mnie trochę – przyznam – dziwi. Blond włosy i niebieskie oczy nie świadczą bynajmniej o semickiej urodzie. Na Jego twarzy widać zmęczenie i znudzenie.

– Proszę, niech pan siada – mówi i pokazuje mi krzesło naprzeciw siebie.

Posłusznie siadam. Przyglądam Mu się przez chwilę, oczekując jakichś wyjaśnień.

– Poproszę indeks – mówi.

To wszystko coraz bardziej mnie zaskakuje. Zaczynam szukać po kieszeniach małej zielonej książki, boję się, że nie mam jej przy sobie, ale jednak znajduję. Unoszę brwi w pytającym geście – co to wszystko ma znaczyć? Podaję Mu książeczkę, a On ją przegląda.

– Ale pan Mnie nie wpisał – oświadcza z niesmakiem. – Proszę to zrobić. Oraz nazwę przedmiotu.

Nie bardzo wiem, co mam wpisać. Domyślam się, że przy nazwisku wykładowcy ma być „Jezus Chrystus”, ale jaki tytuł naukowy? A przedmiot to już w ogóle wielka zagadka. On świetnie zdaje sobie sprawę z mojego zakłopotania, dlatego każe mi wyjść i sprawdzić na tablicy przed salą, z kim mam do czynienia, a kogoś z oczekujących zapytać o przedmiot. Wychodzę i czytam napis na tabliczce obok drzwi:

Wydział neoteologii Instytut życia i śmierci Zakład pogrzebowy Kierownik zakładu: prof. dr hab. Jezus Chrystus

Pytam jakąś dziewczynę, która – co widać od razu – musiała podsłuchiwać, co mam wpisać w rubryce „przedmiot”. Odpowiada mi, że zwyczajnie – „życie”. Wracam do Niego, siadam i szybko uzupełniam indeks. Znowu Mu go podaję i tym razem wszystko jest okej. Mesjasz zaczyna wertować jakieś papierzyska, których ilość niemal Go przytłacza. W nagłówku wszystkich dokumentów zauważam swoje nazwisko. On kręci głową i wzdycha.

– Ciężka sprawa – zaczyna. – Do kościoła chodził pan tylko w święta, a spowiedź to... – zerka w papiery i łapie się za głowę.

Nie wiem, co mam odpowiedzieć, dlatego siedzę cicho, czekam, aż powie coś więcej. Ale póki co gapi się tylko w tę makulaturę.

– Końcówka też nie najlepsza – podnosi wzrok na mnie. – Nie można w ten sposób, to nie po chrześcijańsku – kończyć ze sobą.

– Ale to była tylko chwila – odzywam się w końcu. – Wie Pan, jak to jest. Przy takiej prędkości to tylko ułamek sekundy, nie zastanawiałem się za wiele. Żałuję tego, pewnie gdybym miał trochę czasu na zastanowienie...

– Teraz to już jest za późno. Pół biedy, gdyby w drzewo jakieś, ale nie! Pan wybrał ciężarówkę. A pomyślał pan o tym kierowcy, co nią jechał?

– No nie – mówię nieśmiało, ze spuszczoną głową. – A co z nim?

– Leży w szpitalu w stanie krytycznym. Ma żonę i czwórkę dzieci, ale pana to oczywiście nie obchodzi, tak egoistycznie się pan do tego zabrał.

– Przykro mi.

– Ale to jeszcze nie wszystko – Mesjasz podniósł nieco głos. – O swojej żonie i dwuletnim dziecku też pan zapomniał. Jak pan teraz sobie to wyobraża – jej życie? Wydaje się panu, że poradzi sobie sama? Nie wpadło panu do głowy, że może popaść w depresję, alkoholizm albo zacznie się narkotyzować?

Teraz właśnie sobie przypominam o mojej rodzinie i straszny smutek ogarnia moje serce. Mesjasz z pewnością to czuje.

– A czy tak będzie? – pytam nieśmiało. – Czy coś złego się z nią stanie?

Jego milczenie jest bardzo wymowne. Chce mi w ten sposób przekazać, że moja żona będzie miała problemy ze zdrowiem psychicznym albo popadnie w nałóg. W dodatku daje mi do zrozumienia, że to nie ja tu jestem od zadawania pytań.

– A te wszystkie kłamstwa przez tyle lat? – kontynuuje po chwili. – Od początku małżeństwa oszukiwał ją pan, że chodzi na treningi, a tak naprawdę korzystał wówczas z usług prostytutek.

Gapię się w biurko, tak żeby unikać Jego spojrzenia, i milczę. Strasznie głupio się czuję, ale nie odwrócę już tego wszystkiego, niczego nie mogę już naprawić. On bierze w końcu indeks, ale przegląda jeszcze raz wszystkie papiery. Widzę, jak wzrusza ramionami i drapie się po głowie. Coraz nią kręci.