Europoseł w skrojonym doskonale garniturze i otoczony gromadką klakierów opuszczał właśnie gmach sejmu.

– Panie pośle to... Panie pośle tamto... – gdakali klakierzy, utrzymując jego poczucie wartości na stale wysokim poziomie. A on łaskawie na to pozwalał, choć miał tylko niepełne średnie wykształcenie, a w podstawówce wołano za nim „mato” w związku z chronicznymi problemami z przyswajaniem wiedzy. No, ale tata był pierwszym sekretarzem wiadomej partii, więc zrozumiałą ambicją taty było, aby i syn został pierwszym sekretarzem. I tak też się stało. Partia taka sama, stanowisko podobne, ludzie jak dawniej zapewniali spokojny byt swoimi głosami wyborczymi. Wszystko w życiu europosła było skrojone na jego miarę, a i on kroił kraj bezlitośnie przy każdej nadarzającej się okazji. No, może tylko ten język obcy. Ciągle miał problemy z nauczeniem się choćby kilku podstawowych słów. Stąd właśnie zatrudniał na stałe atrakcyjną blond tłumaczkę, która doskonale sprawdzała się w każdej sytuacji związanej z kontaktami w europarlamencie, a po godzinach zapewniała mu dodatkowo płatne usługi erotyczne na najwyższym poziomie. Żona wiedziała o wszystkim, ale pieniądze europosła były dla niej ważniejsze, niż jakieś dyrdymały o wierności.

Kroczył więc przedstawiciel narodu sejmowymi korytarzami godnie, a ponieważ tępoty nie widać na zewnątrz, więc za pomocą tylko samego drogiego garnituru i sfory klakierów mógł bez przeszkód sprawiać wrażenie poważnego polityka. Gdy wyszedł na schody budynku sejmowego, poprawił krawat, przygotowując się do udzielenia kilku krótkich wywiadów w stylu: „staramy się i cały czas do przodu” albo „te zarzuty mają charakter polityczny” zależnie od tego, czy go chwalą, czy oskarżają o przekręty.

I tu pierwsze zdziwienie tego dnia uniosło brwi posła w geście niezrozumienia. Na zewnątrz nie czekali na niego dziennikarze. Spojrzał na stłoczonych obok niego pomagierów, którzy mieli także głupie miny, choć jak zawsze odrobinę głupsze od posła, bo tak przecież wypadało.

– Gdzie się podziali? – mruknął pod nosem, pakując się do czarnego Audi A8, które podjechało pod schody.

– Gdzie pismaków wymiotło? – zapytał kierowcę, ale ten, mając ukończone trzy fakultety, w tym filozofię grecką, od dawna nie mógł się porozumieć ze swoim pracodawcą ze względu na znaczące różnice intelektualne, więc odpowiedział tylko zdawkowo:

– Może jakiś zamach terrorystyczny albo demonstracja?

I tu coś zaświtało posłowi, bo szybko włączył mały telewizor w siedzeniu luksusowego auta. Przerzucał kolejno kanały, nie znalazł jednak nawet wzmianki o zamachu, powodzi lub choćby tsunami. Niepokój wzbierał w nim powoli, na wzór lekkich podmuchów wiatru przed ulewą. Tym bardziej że w telewizji nie było także ani jednej debaty wyborczej, bloku politycznego lub starcia wrogich sobie partii. Szukał dalej nerwowo, przeglądając kolejne stacje telewizyjne i dalej nic.

Przecież to niemożliwe! Za miesiąc wybory!

Zrobiło mu się ciepło. Rozpiął koszulę i rozsunął krawat. Nagle natrafił na ranking przedwyborczy. Ożywił się, ale kiedy wpatrzył się bliżej w ekran, coś ścisnęło go za gardło. Musiał wyglądać naprawdę źle, bo kierowca zwolnił, widząc jego odbicie w lusterku, i zapytał szczerze zaniepokojony nie tyle o posła, co o swoją posadę:

– Panie pośle, czy dobrze się pan czuje?

– Co? – Wybełkotał polityk, nie mogąc oderwać wzroku od telewizora. Na małym ekranie słupki wyborcze kolejnych znanych w całym kraju partii nie przekraczały jednego procenta. Jednego procenta!!! To jakaś paranoja! Szybko przyjrzał się logo partii, mając nadzieję, że to jakaś pomyłka. Ale o pomyłce nie mogło być mowy. Jego partia, która jeszcze przed dwoma tygodniami miała 38% poparcia, teraz nie przekraczała progu wyborczego.

Telewizja pokazała reportera czatującego na przechodniów. Napotkani respondenci krótko rzucali coś do mikrofonu i oddalali się. Podgłośnił telewizor. Reporter właśnie podchodził do kolejnego potencjalnego wyborcy z typowym w takich okolicznościach pytaniem:

– No kogo zamierza pan głosować?

Mężczyzna wyglądający na inteligenta uśmiechnął się gorzko i odpowiedział zniecierpliwiony:

– No chyba pan żartuje, drogi panie! – Po czym kamera zarejestrowała plecy oburzonego obywatela i głupawo uśmiechającego się reportera.

– Tak odpowiadają dziś wszyscy – zaintonował podekscytowany dziennikarz – to wprost niesłychane, na miesiąc przed wyborami reprezentatywna grupa obywateli naszego miasta odpowiada wprost „nie pójdziemy do wyborów, to nie nasza sprawa”, a w innych miastach jest dokładnie tak samo...

Nagle rozdzwonił się telefon posła, znana melodia „Żono moja” wdarła się w dziennikarskie wywody. Poseł spojrzał na ekran telefonu i nacisnął zieloną słuchawkę.

– Czy ty słyszysz, co oni pie....olą w telewizji?! – Rzucił do słuchawki parlamentarzysta jak zwykle bardzo parlamentarnie. Był w końcu wybrańcem narodu, więc trudno się dziwić – no po prostu och...ali, co to ku...wa jest, jakaś prowokacja służb, czy co?!