Czasem ktoś niespodziewanie pojawia się w twoim życiu, zaprasza cię w jakieś miłe miejsce i raptem okazuje się, że Grecy to kiedyś był mądry naród.

Przed wspomnianym spotkaniem czujesz ekscytację, bo jest to ktoś nowy. Możliwe, że ktoś na kim chcesz zrobić wrażenie. Witasz się, siadasz. Raptem twój głos przybiera inny ton, zdania mają inną składnię, uśmiech staje się lateksową nalepką na twarzy, która sprawia, że po kwadransie cała twarz ci drży i wyglądasz, jakbyś miał się rozpłakać. Czujesz bezsens, ale organicznie nie możesz przestać. Potem dostajesz menu, masz ochotę zamówić coś wyjątkowego, ale raptem zapominasz, jakie są twoje upodobania. Dobierasz do tego coś z karty alkoholi — liczysz na to, że to cię wskrzesi.

Perorujesz, wygłaszasz tyrady, przytaczasz wszystkich największych tego świata — nawet umiejętnie i inteligentnie, co nieco zaczyna ci imponować. Po kwadransie dostajesz wreszcie Siekierę — mieszankę alkoholu, która ma być rozpuszczalnikiem nieszczęsnej lateksowej maski.

Perorujesz dalej, w monologu wewnętrznym, szukając pierwszych oznak upojenia alkoholowego. Po kolejnych dwóch kwadransach konstatujesz, że szklaneczka jest pusta, a oznak jej obecności w twojej osobowości nie ma. Z uprzejmym uśmiechem zerkasz prosząco na szklaneczkę niczego niedomyślającego się towarzysza, aby już się opróżniła (jeśli zamówisz kolejną dawkę, nie czekając na niego, łatwo się zdemaskujesz, że coś jest nie tak, albo pomyśli, że jesteś alkoholikiem... w sumie to jakaś myśl). Postanawiasz zatem ostatecznie zdyskredytować się w oczach interlokutora.

Pech jednak chce, że kelner, którego zwabiasz spojrzeniem, nie zauważa cię. Może to znak, może lepiej przeczekać...

Wreszcie persona siedząca vis a vis ciebie również resztuje swoją porcję znieczulenia i można przystąpić do kolejnej próby stania się sobą w obliczu Teatru Życia. Na darmo. Kolejna dawka alkoholu nie daje o sobie znać, a właśnie dochodzisz do rozważań nad tym, jak wyglądałby rozwój sztuk, gdyby nie II Wojna Światowa. Interlokutor wydaje się oczarowany, dorzuca co chwila swoje propozycje rozwoju świata. Ogółem jest całkiem sympatycznie, gdyby nie fakt, że jesteś zaklęty w piórka i szczebioczesz głosikiem człowieka, którego w normalnych warunkach zdusiłbyś gargantuicznym, demonicznym śmiechem poczciwego tyrana.