Spadała. Nabierała prędkości. Powietrze świstało, oplatając jej ciało, które nie chciało wykonać żadnego ruchu. Przymknięte powieki dopuszczał do świadomości tylko niejasne cienie, plamy i szarości, i gdzieś z boku jasne skrzydła śnieżnobiałych piórach.

Gdzieś bardzo głęboko w głowie kołatała jej jedna myśl: jak mogło do tego dojść? Czego nie zauważyła? Co przeoczyła? W czym okazał się od niej lepszy?

Jakiś kształt przemknął niemal niezauważalnie obok niej.

To koniec, pomyślała, zaraz rozbiję się o kamienie niegdyś popularnego wśród ludzi Rynku. Tak musiała się skończyć miłość do niewłaściwego mężczyzny!

Trzy miesiące wcześniej…

Dawniejszy Gród Wrocisława leżący nad wielką rzeką Odrą, czczony przez populację ludzi, którzy rozwijali swoje umiejętności, aż sami doprowadzili do swojego niemal całkowitego unicestwienia, stał w ruinach. Miasto jak głosi legenda, czwarte pod względem liczby ludności w plemieniu Polan, posiadało jeszcze pozostałości bytności tych dziwnych istot. Szklana fontanna na rynku stała się wodopojem dla zabłąkanych zwierząt. Budynki stały poniszczone, w połowie zburzone, nosiły jeszcze ślady wojny. Czwartej, piątej, dziesiątej? Któż to wie! W świecie ludzi wojna to rytuał, inicjacja, którą potrafili przechodzić co sto lat, choć biorąc pod uwagę ich śmiesznie krótki czas życia, mogło się im wydawać, że to przeszłość.

Mój lud stał zawsze w cieniu. W strachu i bólu. Ukrywaliśmy się, doskonaląc swoje umiejętności myśliwskie. Kiedy ludzie odkryli nasze istnienie, najpierw byli przerażeni i zafascynowani jednocześnie. Nie ominęły nas badania „w imię nauki”, innymi słowy tortury! Później pozwolono nam żyć wśród nich. I to był błąd! Moi bracia przyswoili niezrozumiałe nawyki ludzi, stali się ich kopiami i zaczęli inaczej myśleć. Zaczęli przejmować władzę nad miastami ludzi, gdyż intelektem, doświadczeniem, umiejętnościami, a przede wszystkim długością życia przewyższaliśmy rasę ludzką! Wszystko razem doprowadziło do kolejnej wojny. Straszliwszej niż wszystkie dotychczasowe. Obejmującej niemal każdy zakątek ziemi wyłaniającej się spod Świętych Wód, prawie każdą przestrzeń Świętego Powietrza oraz każdą falę Mórz i Oceanów. Żadna istota nie mogła przetrwać. Garstka „szczęściarzy” z licznymi obrażeniami, różnych nacji, różnych istot ocalała. Cóż, jednak było to za ocalenie? Raczej skazanie na wieczną tułaczkę, wieczny głód i walkę o przetrwanie.

Wtedy zza mgły wyłonili się oni! Podobni do mnie, a jednak tak różni!

Skrzydlaci! Ich przywódcą był Orzeł. Nazwali go tak, ponieważ miał czarne włosy spływające swobodnie do ramion, postawę wojownika, godny wzrost i niesamowite, świdrujące każdego na wylot oczy! Był również bardzo przystojny, miał czarne skrzydła ze złotą falą piór pośrodku, przecinającą je jak wodospad ziemię.

Nieufna, skryłam się wśród ruin. Słyszałam już o nich. Mówiono, iż przylatywali na Wyspę Daliową w poszukiwaniu jakiegoś cennego przedmiotu. Jak dotąd nie było im dane go znaleźć. Przeszukali kilka budynków, a potem Orzeł nakazał ruchem głowy odlot. Kiedy uniósł się jako ostatni w powietrze, naprężyłam łuk i wystrzeliłam w zająca, który wychylił łebek zza pozostałości kolumny.

Dziś nie zasnę głodna. Mięsko! Ślina pociekła mi na samą myśl! Ile to już dni nie jadłam? Cóż, nie warto liczyć!

Cicho przemknęłam pośród traw porastających ruiny. Zając niefortunnie upadł w agonii na środku placu, gdzie nie było się za czym ukryć. Pamiętaj, nigdy nie jesteś sama! Jednak z głodu straciłam rozum i w dwóch susach chwyciłam swoją ofiarę, a potem, w jednym momencie sama stałam się czyjąś zdobyczą! Poczułam tylko ruch powietrza na policzku i już unosiłam się w górę, do nieba, do domu!

– Puszczaj! – wrzasnęłam z całych sił, szarpiąc ręce napastnika. – Zobaczysz, zabiję cię! – zagroziłam.

Jednak nic to nie dało. Żelazny uścisk nie zelżał, a ja musiałam oszczędzać powietrze, aby starczyło mi do miejsca, w które zostałam przymusowo przeniesiona. Napastnik zaśmiał się tylko i uniósł nas jeszcze wyżej!

Wściekła szarpałam się i huśtałam, aby utrudnić mu lot, z dumą przyznam, iż dwa razy nim zachwiałam, co sprawiło mi niezmierną satysfakcję.

W końcu dotarliśmy.

Pływająca Wyspa. Słyszałam o niej, jednak nigdy nie widziałam na własne oczy. Nie mogłam ukryć podziwu dla krajobrazu zieleni rozpościerającej się przede mną, wysokich drzew kwitnących kolorowo i rozmaitości zwierząt, które czmychały spłoszone. Było tak pięknie! Zupełnie inaczej niż na dole!

– Jesteśmy. – oznajmił napastnik i pierwszy raz ujrzałam jego twarz z blisko.

To był Skrzydlaty! I to nie byle jaki! To sam Orzeł, niósł mnie w swoich szponach!

Postawił ostrożnie na ziemi, podnosząc tumany kurzu potężnymi skrzydłami. Zaraz otoczyli nas inni Skrzydlaci! Dotykali moich ludzkich ubrań, złotych włosów, wykrzykiwali słowa w jakimś dziwnym dialekcie. Zrozumiałam tylko jedna słowo: „jedyna”, „wyjątkowa”, „wybrana”.

– To dla bezpieczeństwa. – powiedział Orzeł, zakładając mi specjalne kajdany, na moje jasne skrzydła. – Gdybyś zapragnęła wrócić do domu.

– Do domu! – prychnęłam z bojową miną.

– Fakt, tamtej nory nie można nazwać domem. Przyzwyczaisz się do nas. – Orzeł rozpostarł ręce szeroko. – Niczego ci tu nie zabraknie! Od dziś tu jest twój dom!

– Nigdy! Nie dam się przetrzymywać! – krzyknęłam zadziornie.

– Kto mówi o przetrzymywaniu! – nowy, niski i władczy głos włączył się do rozmowy.

– Ojcze. – Orzeł ukłonił się wysokiemu mężczyźnie, z zadartą wysoko głową.

– Brawo! Spisałeś się synu! – Król Skrzydlatych zaklaskał w dłonie. – A teraz, proszę zabrać naszego gościa do Gniazda! Dziś wieczorem urządzimy bal na cześć Białej Skrzydlatej!

Jakiś strażnik delikatnie mną pokierował. Orzeł zniknął gdzieś w tłumie. Poczułam się dziwnie samotna, w zupełnie obcej krainie!

Zabrali mnie do Gniazda całego z drewna i drogich kryształów. Wszędzie było pełno służby, jednak przeważało znacznie więcej mężczyzn, natomiast jeżeli jakaś kobieta pojawiała się, to skryta w cieniu, wykonująca najgorsze czynności, co dziwne ŻADNA nie posiadała skrzydeł!

Wprowadzili mnie do wielkiej komnaty. Pośrodku stało żywe i bardzo stare drzewo. W przypływie instynktu podeszłam do niego i dotknęłam jego pulsującej kory.

Pstryk! Obrazy same przemknęły przez moją głowę. Skrzydlate plemię wojowników z klingami mieczy, z których spływała krew. Płaczące matki i dzieci przy rozłące. Powrót wojowników, na ziemię, gdzie wycięto ich kobiety. Pływająca Wyspa odrywająca się od lądu by unieś się do chmur, wysoko nad głowami Polan. Twarz Orła.

Otworzyłam oczy przerażona. Zachłysnęłam się powietrzem i odwróciłam gwałtownie. Wszystkie obrazy trwały tyle, co przymknięcie powiek.

Służba patrzyła na mnie równie wystraszona.

– Palec – skłamałam. – skaleczyłam się.

Posłałam im słaby uśmiech. Popatrzyli na mnie badawczo, ale nie było czasu na domysły. Trzy kobiety o zasłoniętych twarzach przeszły do codziennych, jak sądzę czynności. Rozebrały mnie, przy moim głośnym sprzeciwie. Wymyły ciało, naoliwkowały. Zaczęły dotykać moich włosów, szeptać coś między sobą, prawie chichocząc. Poddałam się. Robiły ze mną dziwne rzeczy, ale ja skupiłam myśli już tylko na obrazach. Co miały znaczyć? Nie było wątpliwości, iż drzewo ujawniło mi prawdę. Pozwoliło ujrzeć historię Pływającej Wyspy. Natomiast wyraźny obraz twarzy Orła był dla mnie zaskoczeniem. Dlaczego on?

Dalsze rozmyślenia przerwało nagle wtargnięcie do komnaty, jak się domyśliłam Królowej. Ubrana była w niesamowicie piękną suknię koloru perły, przyozdobioną lśniącymi kryształami. Czarne włosy spięte tylko klamerką z pereł z boku pozwalały wić się długim pasmom. Na plecach miała stalowoszare skrzydła przyozdobione kropelkami rosy! Jej wieku nie można było zgadnąć. Wyciągnęła dłoń w moją stronę, powiedziała kilka niezrozumiałych dla mnie słów. Uniosła lekko suknię i podeszła bliżej.

– Witaj w moim domu. – zwróciła się do mnie z dumnie uniesioną głową. – Jak cię zwą?

– Jestem Perła. – przedstawiłam się imieniem nadanym przez ludzi.

Ukłoniłam się lekko, jak mają to w zwyczaju ludzie. Być może nie miała o mnie najlepszego zdania, jednak moja obecność nie podległa dyskusji. Tak chciał Król! Wyczytałam to z jej oczu, zionących najwyższą pogardą dla mnie.

– Załóżcie coś na jej – rozkazała Królowa, robiąc niezadowoloną minę. – skrzydła.

Służące przyniosły tiul i uformowały tak, iż kamuflował kajdanki.

– Jesteś gotowa, Perło? – Królowa uśmiechnęła się chytrze. – Niech gra muzyka! Loty czas zacząć! – zawołała.

W tym momencie duże, rzeźbione drzwi po prawej stronie otworzyły się na długi hol w kolorach mandarynki. Królowa ruszyła, a służące wskazały, aby poszła za nią. Potykając się niezdarnie w pantoflach, jakiś jeszcze nigdy nie widziałam, skrzących się jak gwiazdy, przeszłam korytarz i stanęłam na szczycie szerokich schodów. Moim oczom ukazał się widok ogromnej sali balowej, pośrodku, której stało kilka drewnianych belek podpierających półokrągłe sklepienie ze szkła, ukazujące wieczorne niebo.

– Zapiera dech! – usłyszałam za sobą, kiedy wpatrzona w sufit podziwiałam gwiazdy.

– O! – podskoczyłam wystraszona. Skierowałam spojrzenie na rozmówcę. – Piękny!

Rzuciłam to słowo w przestrzeń, patrząc prosto w oczy Orła. Były niesamowitego koloru! Atramentowe, to właściwe słowo! Atramentowe! Rozmarzyłam się, dlatego płonąc rumieńcem, musiałam poprosić o powtórzenie jego wcześniejszej wypowiedzi.

– Czy mogę paniom pomóc? – powtórzył, kłoniąc się również matce, która czujnie przysłuchiwała się naszej rozmowie.

– Ja dziękuję. – Królowa dotknęła jego dłoni. – Twój ojciec już tu podąża, jednak tej młodej istocie przyda się pomocna dłoń, inaczej kiedy wypadnie z gniazda, zginie wśród rozszarpujących ją wilków! – Królowa zaśmiała się perliście i podała rękę nadchodzącemu Królowi.

Potem wśród fanfar, braw i wiwatów zeszli niekończącymi się schodami do Sali Tanecznej. Nadszedł czas, abym i ja znalazła się wśród wirujących na parkiecie stworzeń. Orzeł podał mi ramię, uchwyciłam je ochoczo, nie martwiąc się już, że się potknę i spadnę, tworząc wokół siebie jeszcze więcej szumu. Moje pojawienie się na sali wzbudziło poruszenie. W świetle srebrzystych promieni księżyca wpadających do pomieszczenia moje zamaskowane skrzydła iskrzyły się radośnie.

– Perła… – głos Orła wyrwał z zamyślenia. – to chyba nie jest twoje prawdziwe imię.

– Może kiedyś ci je ujawnię. – powiedziałam, rozglądając się.

Czułam dyskomfort, przebywając tak blisko tego młodzieńca. Choć przewyższał mnie o głowę, a skrzydła dumnie podniósł wyżej, nie to sprawiało, że czułam się przy nim zakłopotana. Jego spojrzenie ciągle świdrowało mnie badawczo. Zdawało się, że chce poznać moją duszę. Wyrwać wszystkie moje sekrety! Unikałam jego wzroku, patrząc na tańczące pary. Muzyka była przyjemna. Wszystko wydawało się być magiczne i tak różne od tego, co dotąd przeżyłam! Nawet nieustannie wpatrzona w nas Królowa nie zepsuła mi humoru. Nagle Orzeł ujął moją dłoń, ucałował ją i ukłonił się, mówiąc:

– Czy mogę panią prosić do tańca?

– To ludzkie maniery nabyte przez asymilację z nimi? – spytałam zadziornie.

Niech sobie nie myśli, że ubrany w fantazyjne, tradycyjne ubranie wojownika Skrzydlatych, może otrzymać wszystko, czego zapragnie. Obelga, którą rzuciłam była jak policzek, jednak Orzeł zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewałam! Puścił moją uwagę mimo uszu i uśmiechnął się czarująco! A potem porwał mnie na środek parkietu i prowadził przez kilkanaście tańców, nie wypuszczając z ramion, patrząc bezustannie w moje oczy.

Poczułam, jak ciepło rozlewa się po moim ciele. Wbrew sobie zaczęłam się odprężać, uśmiechać, a nawet głośno śmiać! Bawiłam się coraz lepiej! Nie kąsałam już ostrymi ripostami, nie dąsałam się. Czas stał się nierzeczywistym wytworem innej cywilizacji. Muzyka była już tylko tłem. Przede mną rozpościerała się zachwycona twarz Orła i błysk jego atramentowych oczu.

W pewnym momencie tanecznym krokiem przeszliśmy na taras, z którego rozpościerał się niewyobrażalny widok na śpiące miasto. Choć walczyłam dzielnie, łzy wzruszenia napłynęły mi do oczu.

– Jesteś wyjątkowa! – odezwał się Orzeł szeptem, zbliżając się do mnie.

Stanął tuż za mną, obejmując mnie. Dotykał moich włosów, wdychał zapach perfum, którymi mnie spryskano. Trwaliśmy tak jakiś czas, szczęśliwi.

– Nigdy wcześniej nie spotkałem tak interesującej istoty jak ty, Perło! – Orzeł obrócił mnie ku sobie.

Nie mogłam się już cofnąć. Napierałam na balustradę. Pod nami była już tylko przepaść. Ujął moją twarz w dłonie i… pocałował! Najpierw delikatnie, muskając ustami, potem mocniej, namiętnie, z cichym westchnieniem, z wielkim pragnieniem, które rosło w miarę jak smakowaliśmy swoich ust. Choć zaskoczona, nie cofnęłam się. Zanurzyłam się cała, oddając mu duszę, oddając serce.