ISSN: 1689-6688
piątek, 22 sierpnia 2014
ISSN: 1689-6688
piątek, 22 sierpnia 2014
Chłopiec rozwijał się pod sercem matki i wspaniałe były jego dni. Czuł matczyną rękę, gdy wieczorami bawił się i przeciągał. Czasem odczuwał też dotknięcia z zewnątrz, jakby kogoś innego. Dłoń niepewnie kładła się na nim, cofała, potem słyszał przytłumione śmiechy i znów matczyne dotknięcie. Gdy brzuch bujał nim, spał. Gdy matka układała się spokojnie, bawił się swoimi stópkami. Tęsknił za chwilą, w której będzie mógł na nich stanąć.
Nadszedł dzień, w którym chłopiec odczuł rozpacz swojej matki w sposób niemal fizyczny. Nie dotykała go już, brzuch trząsł się całymi nocami. Ciemność ogarnęła ją szczelnie i narzuciła swój wyszywany rozpaczą płaszcz na dziecko w jej łonie.
Zimne narzędzia wtargnęły w świat chłopca i zaczęły zadawać mu przerażający ból. Próbował schować się przed nimi, wołał o pomoc do swojej matki, ale narzędzia systematycznie i precyzyjnie kroiły jego nóżki, ręce i tułów. Gdy zmiażdżyły jego małe, szamoczące się w rozpaczy serce, przyszły Anioły Pana i zabrały go ze sobą.
Od tej pory każdego dnia, gdy Bóg przechadzał się ogrodem Eden w porze łagodnego powiewu wiatru, chłopiec figlarnie czepiał się gwieździstego płaszcza Boga i prosił, by Ten ulitował się nad kobietą, która pozwoliła zabić swoje dziecko. Bóg za każdym razem pochylał się nad nim, jakby był jedynym i najważniejszym dzieckiem na świecie, gładził go z ojcowską miłością i uśmiechał się najpiękniejszym z uśmiechów.
– Wszystko jej powiesz sam – mówił do chłopca – Ja już jej dawno wybaczyłem.
Od czwartego miesiąca czuła się wspaniale. A gdy w piątym dziecko zaczęło się poruszać, spłynęła na nią świadomość macierzyństwa i szczęście, jak ciepłe tchnienie wiatru w wiosenny wieczór.
Jej chłopak początkowo się ucieszył. Dotykał jej brzucha i obiecywał ślub. Na tę okoliczność zaprzestał nawet palenia w jej towarzystwie i rzadziej przychodził pijany.
Rodzice milczeli. Ale gdy młodzi byli we dwoje, brak wsparcia ze strony rodziców nie ciążył tak mocno.
Pewnego dnia jej chłopak zniknął. Dowiedziała się, że siedzi za włamanie i pobicie. Wtedy jej rodzica zabrali głos. Wyciągnęli na stół srebrniki i zaczęli rozmową o „ostatecznym rozwiązaniu kwestii dziecka”. Płakała trzy noce a czwartego dnia rano rozpacz posiadła ją ostatecznie. Jak kukłę wzięli ją pod ręce i zawieźli do prywatnej kliniki aborcyjnej. Nie miała sił, by protestować.
Kiedy się dowiedział, że ma być ojcem, pierwsze trzy dni pił z powodu szoku. Potem na chwilę wytrzeźwiał, kupił kwiaty i pojechał do niej. Świadomość odpowiedzialności za przyszłość dziewczyny i dziecka docierała do niego z każdym tygodniem zaokrąglania się jej pięknego brzuszka. Często siedzieli sobie i sprawdzali ruchy malca w brzuchu, a on naprawdę myślał, że wszystko będzie dobrze.
Pewnego dnia koledzy namówili go na mały skok. Prosta robótka. Mieli zgarnąć trochę fantów i ulotnić się bez śladu. Nadgorliwy strażnik zastąpił im drogę. Kamery wszystko nagrały. Dostał pięć lat. Przyjechała do aresztu, bardzo chciała rozmawiać. Nie wyszedł. Nie zdołał spojrzeć jej w oczy, choć tak bardzo chciał jej powiedzieć, że chce tego dziecka.
Potem się dowiedział, że usunęła. Znienawidził ją tak mocno, jak mocno kiedyś ją kochał.
Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny twierdzi, że w Polsce rocznie zabija się ponad 100 tys. dzieci. Nabierają mocy słowa Jana Pawła II: Naród, który zabija swoje dzieci, jest Narodem bez przyszłości
.
