Przyznam się szczerze, że do koncertu Coffeiny muzyka była dla mnie tłem do rozmów z ogromną ilością osób. Ale bardzo dobrym tłem. Nie wiem z iloma ludźmi udało mi się pogadać, ale co chwilę albo ktoś się dosiadał na naszą karimatę, albo my wędrowaliśmy po różnych częściach miasta spotykając co i rusz ciekawszych rozmówców. A było ich wielu.

Dla porządku podaję jednak, kto przed Coffeiną wystąpił:

• Agnieszka Kostencka, zwyciężczyni zeszłorocznego Nocnika;

• 4 Razy w Roku;

• Zielone Liście;

• Żeby Nie Piekło.

Później nastał czas wspomnianej Coffeiny. Chłopaki, z Krzyśkiem Ochnio na czele, dali czadu – przyznać trzeba. Tłum szalał. Muzyka może nie do końca turystyczna, ale genialna! Jako, że Łęczyca leży niedaleko Łodzi, dlatego też zespół nie mógł nie zaśpiewać swojej flagowej piosenki o tym mieście: Fabryka snów w mieście Łódź. To taki muzyczny spacer po mieście. Jeśli ktoś chodź trochę zna to miasto – może zamknąć oczy i odbyć całkiem przyjemny spacer po najważniejszych miejscach śródmieścia.

Coffeina podczas koncertu nie pozwoliła nikomu siedzieć. Wszyscy stali, bujali się, tańczyli lub wykonywali jakieś inne ruchy swoim ciałem. Nie dało się tak po prostu stać!

Musiał jednak nastać czas, w którym Coffeinę zastąpił bardzo wyczekiwany i lubiany zespół Wolna Grupa Bukowina. Chyba nie muszę ich nikomu przedstawiać. Niestety wystąpił w składzie okrojonym (zabrakło Grażyny Kulawik), ale nie przeszkodziło to tak jemu, jak i widowni, bawić się wyśmienicie. Pierwszym kawałkiem był oczywiście Majster Bieda. Śpiewali wszyscy. Bo to w końcu piosenka łącząca pokolenia.

Śpiewana bodaj od początku istnienia zespołu, który na NOCNIKU obchodził swoje czterdziestolecie. Był tort, było gromkie Sto Lat. I mnóstwo bisów, bo oczywiście widownia nie chciała pozwolić zejść im ze sceny. Co tu dużo mówić: Bukowina grała jak zwykle, czyli genialnie.

Ostatnią formacją, która pieściła uszy i dusze odbiorców, była grupa Bohema. Grała mniej i bardziej znane kawałki, wszystkie bardzo energetyczne i nie pozwalające się nudzić. Ja jednak po kilku z nich uciekłam, by na dziedzińcu dawnego więzienia porozmawiać jeszcze z kilkorgiem ludzi, a następnie położyć się spać w wielkim namiocie, który był rozłożony w miejscu dawnego spacerniaka. Bo oczywiście organizatorzy – jak zwykle – zapewniali wszystkim darmowe noclegi. I chwała im za to!

Gdy otworzyłam rano oczy – grupa międzyzespołowa już (jeszcze?) grała i śpiewała w najlepsze. Siedzieli w kręgu, muzykowali radośnie.. Mimo deszczu, który za chwilę zaczął padać.

Jednak organizatorzy (jak zwykle) nie zawiedli i nie wiadomo skąd pojawiły się na zamku wielkie namioty ogrodowe, pod którymi można było nie tylko poodpoczywać, ale też i posłuchać zespołu Calcjumfolii oraz wykonawców biorących udział w tak zwanym miniNocniku, czyli konkursie dla „trochę młodszych” wykonawców piosenki turystycznej.

Ja niestety musiałam już wracać do domu, więc znów nie posłuchałam zespołów dziecięcych. Po pokonaniu paru przeszkód (organizatorzy nie chcieli dać nam wyjechać!) znalazłyśmy się na wylotówce i w ciągu paru deszczowych sekund zatrzymałyśmy autostop do Łodzi.

Kierowca nas wiozący, słuchając naszych ochów i achów, stwierdził, że za rok przywiezie na Nocnik swoją córkę. Na brak ludzi łęczycki festiwal nigdy nie narzekał, ale jeszcze dla paru osób miejsce na dziedzińcu zamku się na pewno znajdzie.

Więc do zobaczenia za rok, hej!