Zafascynowany, zauroczony i zakochany (choć absolutnie takie pozytywne określenia nie pasują do brudnej, tragicznej, mglistej i brutalnej prozy Krajewskiego) seriami o Mocku i Popielskim, długo nie zauważałem, że w polskim kryminale istnieją także inne pozycje retro, sygnowane mniej lub bardziej znanymi nazwiskami. Państwo je pewnie znacie, ale przypomnę, że obok Marka Krajewskiego są to: Krzysztof Maćkowski, Konrad T. Lewandowski, Piotr Schmandt, Jakub Szamałek i Marcin Wroński właśnie. Cóż, cokolwiek chcę teraz napisać o „Haiti” to klawiatura chce mnie wyręczyć i tworzyć pochwałę na cześć Mocka. Jednak on i jego lwowski przyjaciel Popielski kurzą się już na półce, zaś ja próbuję ułożyć swoje pierwsze emocje i uczucia po debiutanckim spotkaniu z Wrońskim.

Można być zwolennikiem teorii przypadku. Można uważać, że wszystkim rządzi wola bogów. W tej sprawie boginią przypadku, losu i sprawczynią okazała się nad wyraz sympatyczna pani z kętrzyńskiej księgarni Verso. Lecz wcześniej ile to czasu przesiedziałem przed ekranem, śledząc ceny w księgarniach internetowych! Ile szukania na przeróżnych portalach. Wroński, Marcin Wroński, Maciejewski, Zyga Maciejewski… Który tytuł to ta seria, który spoza cyklu. Gdzie taniej, gdzie nowa pozycja, gdzie twarda okładka… Absolutny dramat, tragedia i nieszczęście, jeśli chce się zacząć czytać pewne kryminalne kontinuum od początku, a na rynku dostępna już jest któraś tam część. Machnąłem w końcu ręką, odkładając sprawę Wrońskiego na kiedy indziej, choć Zyga Maciejewski w życiu by tak nie postąpił. Otóż właśnie, uratowała mnie ta pani. Tak, owszem, chciałem sobie zrobić na wakacje przyjemność jakąś sensacją retro. Przyznaję, przyglądałem się półkom. Nawet bacznie. Lecz to wyłącznie decyzja księgarki (czy słuszna żeńska wersja księgarza?), nacisk, namowa i… uśmiech spowodowały, że wyszedłem z Verso zadowolony z „Haiti” pod pachą. Nie czytałem okładkowej recenzji. Nie chciałem psuć sobie nastroju uciechy. Tego kolorytu, o dziwo, nie psuła, a przecież powinna, rzymska cyfra na okładce, wpisana w literkę „O” w nazwisku autora. VI, czyli szósta część cyklu. Zyga Maciejewski poznany przez czytelników od podszewki. Cóż, należy się pogodzić z porażką. Wszakże do tej porażki namówiła mnie owa kwintesencja uprzejmości i życzliwości, a ja nie śmiałem uczynić ruchu sugerującego „nie”, gdy w jej dłonie trzymały „Haiti”.