Tym razem nie będę w zasadzie przedstawiał Państwu książki. Zabraknie miejsca. Choć oczywiście o niej wspomnę i zachęcę. Głównym jednak tematem tekstu będzie namówienie Czytelników do zwrócenia się nieco w przeszłość. Trochę do lat 80. ubiegłego wieku, trochę do 70. To w owych zamierzchłych czasach wydawnictwa Czytelnik i Iskry prezentowały miłośnikom czarnych kryminałów, opowieści gotyckich, kryminałów obyczajowych, thrillerów i powieści grozy „Serię z Jamnikiem” i „Klub Srebrnego Klucza”. Chciałem napisać, że świetnie wydane i palce zawisły nad klawiaturą. Wręcz przeciwnie. Wydania były tak zwane kieszonkowe, klejone, kartki wypadały, druk mały, biel była szarością. Za to okładki! Cudo, proszę Państwa! Od razu widać było tajemnicę, sensację, czasami mrugnięcie okiem. Nie warto, zatem obejrzeć się za siebie? Poszukać w sieci? Na stronach, które zajmują się także katalogowaniem literatury? Nie będę podpowiadał, to byłaby kryptoreklama, choć sam korzystam. Przypomnieć sobie, co stało na półkach stylowskich segmentów i biblioteczek, gdy byliśmy dziećmi? Zajrzeć do bibliotek? Jakie tytuły, jakie nazwiska sąsiadowały z Chandlerem, Hammettem, Chmielewską, Kosteckim, Christie, Doylem, Poem?

Nie śmiałbym napisać o sobie, żem bibliofil. Aczkolwiek lubię książki. Lubię je kupować, mieć, ustawiać na półkach, rzecz jasna czytać. Lubię śledzić w pismach literackich, co się wydaje, z braku pieniędzy robić to w sieci. Czasami jednak robię zwrot w tył. Tyle przecież znakomitej literatury gdzieś tam ginie w mrokach zapomnienia. Pewnego razu przyszło mi do głowy, że to nie teraźniejszy wynalazek przeróżne serie kryminalne. Wspomnieć chociażby „Lato z kryminałem”, „Mroczną serię” i wiele innych, gdzie króluje głównie kryminał współczesny na czele ze skandynawskim, włoskim i polskim. Pewnego razu przypomniały mi się kryminały, od których pękała szafa mojej babci. Zaczytywała się nimi. Babcia, nie szafa.