Recenzje

„Podaj łapkę misiu” – Krystian Głuszko

Podaj łapkę misiuOstatnio czytałam książkę pt. „Podaj łapkę misiu”. Jest to prawdziwa historia pewnego dorosłego pana, który ma zespół Aspergera. Autorem książki jest Krystian Głuszko. Dzięki własnym doświadczeniom chce on pokazać zachowania dzieci z zespołem Aspergera. Jest to książka dla dzieci i dorosłych o tematyce psychologicznej. Zachęcam do jej przeczytania, ponieważ autyzm i zespół Aspergera to coraz częstszy problem w społeczeństwie i warto o nim więcej wiedzieć.

Bohaterem książki jest niedźwiadek o imieniu Kostuś. Jest on niedużym, brązowym misiem zamkniętym w sobie. Lubi samotne spacery, układanie klocków i czytanie książek i całkiem dobrze mu to wszystko wychodzi. Dużo czasu spędza, bawiąc się samotnie w swoim pokoju. Pewnego dnia miś wychodzi na spacer i spotyka białego króliczka – Kubusia i opowiada mu o sobie. Spędzają razem czas, mają dużo przygód. Kostuś przekonuję się, że mimo bycia innym niż większość, można też mieć przyjaciela, być lubianym i pokonywać swoje lęki, np. przed strasznym hałasem, przed rażącym światłem lub dotykaniem przez drugiego człowieka. Okazuje się, że można też nie bać się aż tak bardzo nowych sytuacji i ludzi, np. pana doktora (że przy takim spotkaniu nie trzeba złościć się, krzyczeć, czy tupać nogami). Można też pokazać, jak bardzo jest się zdolnym, np. z matematyki – pomóc słabszemu koledze.

Podobała mi się ta książka, ponieważ lubię tematy psychologiczne. Bardzo ciekawa historia została przedstawiona rysunkowo w fajny sposób. Ilustracje są połączone ze słowami w formie tak jakby komiksu. Myślę, że spodoba się czytelnikom. Nie widzę słabych stron.

Podsumowując, to bardzo ciekawa książka dla dzieci i dorosłych. Polecam ją każdemu, ponieważ obrazuje ważny problem w społeczeństwie. Nawet jeśli ktoś dotąd niewiele wiedział o zespole Aspergera, ma szansę zobaczyć, na czym to polega, jakie są objawy, jak się zachowuję taka osoba. Szczególnie jest to ważne z punktu widzenia dzieci, które mogą mieć kontakt z rówieśnikami ze spektrum autyzmu. Natomiast jeśli jesteś bardziej doświadczony w tej dziedzinie (np. sam masz zespół Aspergera lub dziecko z ZA), możesz przekonać się, że to nie jest takie straszne i nie musisz być samotny ani skazany sam na siebie – da się również znaleźć przyjaciela i wsparcie. Musisz tylko pozytywnie się nastawić, podjąć walkę z trudnościami i przeciwnościami, a najlepiej – chodzić na terapię.

Aleksandra Chadryś
PodróżeKulturaMuzykaHistoriaFelietonyPaństwo, polityka, społeczeństwoPowieści i opowiadaniaKącik poezjiRecenzjeWielkie żarcieKomiks
PrzewodnikiAlbaniaNepalPolskaRumunia
Oceń zamieszczony obok artykuł.
Minister kazał, więc uprzejmie informujemy, że nasze strony wykorzystują pliki cookies (ciasteczka) i inne dziwne technologie m.in. w celach statystycznych. Jeśli Ci to przeszkadza, możesz je zablokować, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w artykule: Pliki cookies (ciasteczka) i podobne technologie.