Co jednak symptomatyczne, na dwadzieścia stron komentarzy, które przejrzałam (a jest ich dużo więcej), tylko jedna osoba podpisała się z imienia i nazwiska. Ot, moc internetowej anonimowości, pozwalająca na niebranie odpowiedzialności za swoje słowa. Można powiedzieć cokolwiek, nawrzucać na innych, ile się da, a potem schować się za internetową ścianą. I nie, nie bronię księdza Ireneusza. Więcej: uważam, że kuria bardzo dobrze zrobiła, zdejmując go z funkcji rektora i zakazując nauczania religii. Jeszcze ze trzy lata ciężkich robót publicznych za te szkodliwe społecznie słowa by się przydało…

Przeraża mnie jednak to, że w otaczającym mnie społeczeństwie tak brakuje zwykłej cywilnej odwagi i chęci do opatrywania swoim nazwiskiem wyrazów sprzeciwu. A występuje to, mam wrażenie, zwłaszcza wśród osób z mojego pokolenia, czyli wśród szeroko pojętej grupy ludzi w wieku 20+. Z tego i paru innych względów socjolodzy zaczynają nas nawet nazywać „straconym pokoleniem”.

Niby całe życie spędziliśmy w już wolnej Polsce, mieliśmy relatywnie łatwy dostęp do nauki, cytrusów i dodatkowych lekcji z angielskiego czy podróży, gdzie tylko chcemy. Jesteśmy więc wykształceni, obyci w świecie. Mamy zaspokojone najważniejsze codzienne potrzeby. Ale co z tego, skoro nie potrafimy myśleć nad tym, co nas otacza, jasno i dobitnie wyrażać swojego sprzeciwu, realnie łączyć się w imię słusznych idei? Jesteśmy indywidualistami, którzy raz na jakiś czas wspólnie powiedzą swoje zdanie głośno (ostatnio widzieliśmy to bardzo wyraźnie, gdy chodziło o ACTA), ale już chwilę potem wycofują się, by dalej żyć sobie w swojej bezpiecznej skorupce. I nawet jeśli nie uda nam się czegoś wywalczyć (bo np. kwestii nieposyłania sześciolatków do szkoły wygrać się nie dało), to staramy się zwinąć uszy po sobie i przejść nad tym do porządku dziennego.

No i tak sobie żyjemy z dnia na dzień. Tylko czy jesteśmy szczęśliwi? Gdy patrzę na moich rówieśników, mam często wrażenie, że niezupełnie. Brak nam wielu rzeczy, ale walczyć o nie już nie potrafimy. Praca, którą wykonujemy, nie podoba nam się wcale, ale siedzimy cicho i robimy, co nam każą. Widzę to co dzień w mojej firmie, gdzie bunt jest czymś niemal nieobecnym, a niezadowolenie z tego czy owego wychodzi tylko podczas pokątnych rozmów. Chcielibyśmy przeżyć niesamowitą przygodę, ale wykręcamy się brakiem czasu i kasy. A jak mówię komuś, że przecież można wyruszyć choćby na tydzień autostopem tam, gdzie oczy poniosą, to patrzą na mnie jak na jakiegoś dziwaka. Ciągle słyszę o czyichś niezadowoleniach, brakach, marzeniach… A o pomysłach na ich realizację jak się nie mówiło, tak się nie mówi.

Drodzy moi rówieśnicy ze „straconego pokolenia”, apeluję do Was! Zamiast smęcić i narzekać bez końca weźmy, do jasnej cholery, swoje życie w swoje ręce! Nie podoba Ci się obecna władza? Sam zaangażuj się w politykę i spróbuj coś zmienić. Wkurza Cie ksiądz gadający z wysokości ambony frazesy niegodne człowieka wykształconego, który na dodatek powinien być wzorem moralnym? Wybierz się na rozmowę z biskupem i osobiście wyłóż mu problem, zamiast pisać anonimowe komentarze w sieci. Pracodawca robi przekręt za przekrętem? Idź do PIP-u i o tym powiedz, podpisując doniesienie swoim nazwiskiem. Póki będziemy bandą anonimowych internetowych buntowników, którzy równie szybko się angażują, jak i wycofają, to nic się nie zmieni. NIC! Bliżej nienazwaną masę dużo łatwiej bowiem zbyć niż tłum konkretnych Janów Kowalskich, Andrzejów Nowaków i Krystyn Iksińskich.

Wyjrzyjmy czasem poza koniec własnego nosa, angażując się na rzecz tak sprawy swojej, jak i tej dotyczącej całego społeczeństwa. A wszystko chociażby po to, by Jacek Żakowski już nie musiał więcej pisać, że my, młodzi, jesteśmy wewnętrznymi emigrantami, którzy przejmują się wszystkim tylko na tyle, na ile pomoże im to w osiągnięciu osobistego sukcesu.