Śmiem nieśmiało twierdzić że to na tej płycie znajduje się pierwszy utwór noszący znamiona stylistyki punkowej - Helter Skelter (w trakcie nagrywania którego Harrison biegał po studio z płonącą popielniczką na głowie). Co ciekawe, podczas Sesji medytacyjnej poprzedzającej powstanie płyty, jedynym zachodnim instrumentem, który mogli posiadać muzycy była gitara akustyczna, stąd wiele kompozycji na płycie to piękne, oszczędne w formie piosenki zagrane tylko przy akompaniamencie gitary, jak Rocky Racoon, I will czy moje ulubione Blackbird (z przeuroczymi odgłosami tupania butami w rytm piosenki przez McCartneya)i Dear Prudence.

Mało kto wiedział, że była to ostatnia tak płodna sesja kompozycyjna i nagraniowa, a wiele utworów, które powstały wtedy, trafiły na kolejne dwa albumy – przedostatni Abbey Road i ostatni Let it be, a nawet solowe albumy muzyków, jak Mean Mr. Mustard, The long and winding road, Something czy Hey Jude.

Krążek ukazał się w burzliwym 1968 roku, kiedy cały świat buzował od zmian, a młodzi ludzie poszukując zmian w skostniałym społeczeństwie wzniecali duchowe i społeczne rewolucje, poszukując leaderów wsłuchiwali się również w Beatlesów, doszukując się w ich tekstach ukrytych przesłań. Jednym z interpretatorów słów z tej płyty był Charles Manson, przywódca grupy, która dokonała masakry w domu przy 10050 Cielo Drive, obrał sobie przeinaczone „Helter Skelter” jako credo mającej nastąpić apokalipsy i wojny ras. Manson był przekonany, że Beatlesi są wieszczami. Przemawiali do niego swoimi piosenkami dając mu znać przez ocean, że śpiewają o tym, co ma się stać. Święcie w to wierzył... Ich teksty uważał za proroctwa; szczególnie nagrania z Białego Albumu...

Przyznam, że wsłuchiwanie się w teksty zawarte na płycie, odnajdywanie mnogości znaczeń stanowią nieodmiennie do dziś moją fascynację, a płyta stanowi dla mnie absolutne opus magnum w dokonaniach najważniejszego zespołu rockowego wszech czasów. Dopełnia efektu oszczędna w formie i w wymowie zaprojektowana prze Richarda Hamiltona okładka, która zdaje się mówić „niech za obraz przemawia muzyka”. To był, i takim pozostał, wstrząsający album, zawierający jedne z najlepszych i najdziwniejszych utworów Beatlesów. Trzydzieści piosenek - od miłosnych ballad, przez parodie utworów pop, po kakofonię dźwięków stworzoną drogą zmontowania skrawków rozmaitych taśm. Od niedawna dostępna zremasterowana, zmiksowana, jeśli ktoś z Was jej jeszcze nie słyszał i nie pokochał, niech szybko odrobi lekcje...