Być może mają rację ci, którzy sarkają na pracę szpitali i za wszelką cenę starają się doprowadzić do ich prywatyzacji nawet za cenę likwidacji niektórych. Jakieś argumenty leżą po stronie tych samorządowców, którzy chcą przejąć szpitale i wprowadzić tam zmieniające wszystko porządki.

To dziwne, ale bywają w tym kraju, w miastach nawet powiatowych szpitale, w których nie chcą się leczyć miejscowi, a ponadto unikają ich jak ognia. Nie do wiary, że pracownicy takich szpitali wysyłają swoich najbliższych, gdy zaistnieje taka potrzeba, na badania, czy na zabiegi do szpitali odległych o trzydzieści, czterdzieści kilometrów od miejsca zamieszkania. Daje to do myślenia.

Czyż jednak naprawdę ma prawo to dziwić? Przy ataku kolki nerkowej (kamica) pacjent ląduje na kozetce i podawane są kroplówki przeciwbólowe i rozkurczowe. Żadnych badań moczu, krwi, nie mówiąc o USG. Żadna propozycja wykonania urografii. W zasadzie pozostaje leczenie prywatne i wyjazd do innego szpitala. Pacjent z ostrym (ciężkim?) zawałem witany jest tak, że ratuje mu życie jedynie odwiezienie ambulansem do innego miasta. Przed drzwiami gabinetu dyżuru ludzie pytają się, kto przyjmuje, bo samo nazwisko tam za ścianą powoduje chęć ucieczki za cenę zdrowia albo i życia.