Jestem od polityki uzależniona. Przyznaję się do tej „słabości”, bo uważam, że nie ma się czego wstydzić. Każdy normalny, a przede wszystkim błyskotliwy obywatel, musi się wcześniej, czy później uzależnić. Nie ma wyjścia. Nasza brać polityczna jest wyjątkowa! Dostarcza tylu emocji, co dobry sensacyjny film, ba, przewyższa takie filmy.

Ostanie emocje jakie dostarczyli politycy, są krótko mówiąc – powalające. Jak mam być szczera, to do dzisiaj dochodzę do siebie po tym co usłyszałam podczas telewizyjnych relacji z pola walki (a raczej ringu) politycznego.

Zacznijmy od Dnia Niepodległości. Ci, którzy oczekiwali zadymy i wzajemnego opluwania się – nie zawiedli się. Było gorąco. Dzięki przewodniczącemu Palikotowi i jego pielgrzymce pod pomniki przed dniem 11 listopada, mieliśmy dodatkowy, taki swoistego rodzaju antrakt przed „występem” głównym. Sama zastanawiałam się, czy nie wybrać się na jakąś „pokojową” manifestację. Nawet zakupiłam w tym celu kominiarkę, kij baseballowy i kastet, jednak w ostatniej chwili zrezygnowałam. Co tam, nie będę się wychylać, jeszcze mogłabym dostać w bańkę. Ten podniosły dzień uczciłam zjedzeniem granatu (owocu rzecz jasna!).

Bardzo przeżyłam porażkę ludowca – Waldemara Pawlaka. Łza się w oku kręciła, gdy człowiek patrzył jak podczas zjazdu PSL, żegnają się z nim i łączą w bólu jego zwolennicy. Uściski, przytulanki. Dosłownie jak z filmu „Ojciec Chrzestny”. Niestety brakowało mi całowania w rękę. Być może powodem braku takiej czynności, była nieobecność sygnetu, na palcu polityka, nie było więc w co całować. Porażka Waldemara P. miała i swoje dobre strony. Dzięki niej mogliśmy zobaczyć, że ten człowiek, do teraz słynący z twarzy – maski, może pokazać grymas i to wcale niespowodowany trikiem nerwowym.