Na Przełęczy Krowiarki, po niewiele ponad dwóch godzinach jazdy, melduję się w środku nocy. Dźwięk zatrzaskiwanych drzwi samochodu, który rozchodzi się po całej okolicy i odbija się kilkukrotnie od leśnych ścian pustego jak nigdy parkingu, ma dla mnie wymiar symboliczny – zamykam za sobą banalne wczoraj, poza horyzont odsuwam banalne jutro. Jest środa, połowa września, a ja jestem tu i teraz, zadowolony, że choć na chwilę udało się wyrwać z objęć codzienności. Do weekendu bym z tą zaborczą jędzą nie wytrzymał. Trzeba było działać szybko i z zaskoczenia. W pracy wziąć wolne, w nocy wsiąść w samochód i obrać kierunek ku górom. Złamać tydzień w samym jego środku, podstawić nogę galopującej rutynie. Jak dotąd wszystko przebiega zgodnie z planem. Zakładam plecak, zapalam czołówkę i wyraźnie podniecony ruszam na spotkanie z jedną z moich ulubionych kochanek – Babią Górą. Jesteśmy umówieni o wschodzie słońca.

Wspinaczkę rozpoczynam kilka minut po czwartej. Trochę późno. Do wschodu pozostało zaledwie sześć kwadransów. Dociera do mnie, że nie zostawiłem sobie zbyt wiele czasu na pokonanie tej wcale nie krótkiej drogi. Szlak na Babią z Krowiarek nie należy co prawda do trudnych ani wymagających technicznie, ale zwłaszcza w pierwszym fragmencie jest dość stromy i uciążliwy. Na szczęście znam tę trasę niemal na pamięć – wypełniająca szczelnie całą okolicę dojrzała czerń nie będzie dla mnie dodatkową przeszkodą. Jestem dość solidnie przeziębiony, jednak w górach zawsze wracają mi siły. Od samego startu narzucam tempo najmocniejsze, jakie tylko potrafię wytrzymać.

Wznoszącą się trzysta pięćdziesiąt metrów ponad Krowiarkami Sokolicę (1367 m n.p.m.) – skalny taras w dzień służący jako znakomite stanowisko widokowe, pierwszy tak wyraźnie odznaczający się punkt w drodze na szczyt Babiej Góry – osiągam już po dwudziestu pięciu minutach. Sam siebie zaskoczyłem tym wynikiem. Według mapy powinienem być tutaj najwcześniej za pół godziny. Jestem chyba w lepszej niż przypuszczałem formie. Obawy, że mógłbym spóźnić się na kulminacyjny moment porannego przewrotu okazują się niepotrzebne. Mogę pozwolić sobie nawet na kilkunastominutową przerwę. Ta przyda się bardzo, bo pot tryska ze mnie litrami, a z odsłoniętych fragmentów skóry buchają gęste kłęby pary. Zrzucam z siebie przemoczoną bieliznę, zakładam ciepły polar, kurtkę i czapkę. Wiem dobrze, że kiedy za kilka chwil przekroczę górną granicą lasu, warunki zmienią się diametralnie. Znacznie niższa niż tutaj temperatura i porywisty, dający się mocno we znaki wiatr to niemalże pewnik. Na odsłoniętych, rozciągających się ponad Sokolicą piętrach (piętro kosodrzewiny i piętro alpejskie) tutejsze huragany nie natrafiają na żadne poważniejsze bariery. Trzeba się zatem do zmagań z silnymi podmuchami solidnie przygotować. Wlewam w siebie kilka łyków gorącej herbaty i rozglądam się wokół. Na wschodzie niebo wyraźnie zaczyna się rozjaśniać. Czas najwyższy ruszać. Przede mną przecież wciąż jeszcze ponad połowa drogi.

Szlak z Sokolicy, przez Kępę (1521 m n.p.m.) i Gówniak (1617 m n.p.m.), na najwyższy wierzchołek masywu – Diablak (1725 m n.p.m.) nie należy do stromych. Na szczycie mocno zerodowanej, kopulastej turni „Królowej Beskidów” staję po zaledwie czterdziestu pięciu minutach niezbyt forsownego marszu. Rozgaszczam się na kamiennej podłodze. W jednej chwili w ustach słoność ustępuje miejsca smakowi zadowolenia. Zdobycie Babiej Góry to, rzecz jasna, żaden wyczyn, ale to niczego nie zmienia. Nie o sport tym razem przecież chodziło, lecz o świadomość. Przybyłem tu wziąć głębszy oddech, z oczu zdjąć szare bielmo, zasiać na polu jaźni ziarnko refleksji, odkłamać się. Najwyraźniej misja się powiodła. Czuję, jak z każdą kolejną sekundą moi wewnętrzni wrogowie słabną.