Jak opisać kolejną wyprawę motocyklową w swoim życiu? Jak ująć w słowach sens podróżowania, poznawania nowych terenów, rozmów z napotkanymi ludźmi, ilości przejechanych kilometrów? Trzeba chyba zacząć od tego, że ta wyprawa motocyklowa była wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Pierwsza długodystansowa wycieczka na własnym motocyklu. Sprzęt nie poraża bowiem prędkością, nie można na nim pewnie wykonywać manewru wyprzedzania, jednak niepozorna, niska Yamaha TW 125 dała sobie świetnie radę. W ciągu 11 dni przejechała 3000 kilometrów, zwiedziła kawał Polski. Po raz kolejny przekonałam się, że nasz kraj jest atrakcyjny turystycznie. Głównym celem tej krajowej wyprawy było poznanie wschodniej Polski.

Wraz z mężem na Hondzie XR 250 Baji, wyruszyliśmy z Górnego Śląska wczesnym rankiem lipcowego dnia. Pogoda nie sprzyjała. Było zimno i deszczowo. Po 550 km udało nam się dojechać do miejscowości Prehoryłe w województwie lubelskim. Niedaleko stąd, rzeka Bug z Ukrainy wpływa do Polski, wije się polsko-ukraińskim, a następnie polsko-białoruskim pograniczem, by w końcowej fazie swojego biegu połączyć się z Narwią. Akurat tam trafiamy na lokalny festyn wędkarski, czyli na święto suma. Następnego dnia wjeżdżamy na Nadbużankę, czyli drogę lokalną o numerze 816, która przebiega tuż przy granicznej rzece. Szosa nie posiada jednak nawierzchni w dobrym stanie. Nie jest to problem dla naszych motocykli enduro. Odwiedzamy Sobiborski Park Krajobrazowy i położony w tamtejszych lasach, teren byłego, nazistowskiego obozu zagłady. Mijamy nieco zatłoczoną Włodawę. Odwiedzamy także prawosławny klasztor w Jabłecznej. Nocujemy w Sławatyczach. Do naszej dyspozycji drewniany domek, gdzie na parterze mieściła się kiedyś... pizzeria. Zachował się nawet piec do wypieku znanego na całym świecie smakołyku.

Trzeci dzień wyprawy to podziwianie koni arabskich w okolicach Janowa Podlaskiego. Tutaj znajduje się bowiem słynna stadnina, do której zjeżdżają miłośnicy tych zwierząt z całego świata. Na trwającej wówczas licytacji, prezentowane konie osiągają zawrotne sumy. Jesteśmy już w Parku Krajobrazowym Podlaski Przełom Bugu. Bug nie jest już rzeką graniczną. Podziwiamy ją z punktu widokowego i swobodnie spacerujemy po brzegu. Jest to jedna z ostatnich tak dzikich i nieuregulowanych rzek w Europie. Cisza i spokój. Jedynie kilku wędkarzy, powalone pnie, zieleń drzew, starorzecza. Aż żal opuszczać tak urokliwe miejsce. Dowiadujemy się, że z powodu niskiego stanu wody nieczynna jest przeprawa promowa między lubelską miejscowością Gnojno a podlaskim Niemirowem. Kierujemy się więc w stronę Mielnika, gdzie przeprawiamy się przez Bug. Pamiątkowe zdjęcie Yamahy TW 125 i już jesteśmy na Podlasiu.

Nas, mieszkańców rozbudowanego Górnego Śląska, urzeka tutejsza przestrzeń. Niewiele tu zabudowań, sklepów, restauracji. Mała pojemność zbiornika paliwa mojego motocykla, wymusza częste postoje na stacjach benzynowych. Podlaskie drogi to motocyklowy raj. Piaszczyste, szutrowe, lub wąskie asfaltowe biegną przez lasy, mokradła, niewielkie wsie. Mimo zmęczenia ciągle jedziemy. Chłoniemy krajobrazy. Spotykamy wielu rowerzystów, bo wyznaczono tutaj wschodni szlak rowerowy, który liczy sobie aż 2000 kilometrów. Może i nam uda się go kiedyś pokonać na jednośladach bez silników. Wracając do relacji, odwiedzamy Grabarkę – święte miejsce prawosławia w Polsce. Znajduje się tu tysiące wotywnych krzyży. Dojeżdżamy do Białowieży, gdzie udaje nam się znaleźć wolny pokój w zajeździe. Późnym wieczorem spacerujemy po niewielkiej miejscowości. Dookoła tylko puszcza. Dopiero nocą rozgrywa się koncert leśnych dźwięków.

Czwartego dnia wstępujemy do zagrody pokazowej żubrów. Zwierzęta początkowo nas ignorują, bo są zajęte konsumpcją śniadania. Nasza cierpliwość zostaje jednak wynagrodzona. Podziwiamy ogromne osobniki, które kiedyś zostały niemal wybite. Żyją tu także żubronie, łosie, dziki i wilki. Żubra z pewnością nie chciałabym gdzieś spotkać na leśnym szlaku. Wystarczy mi podziwianie go zza ogrodzenia. Kierujemy się w stronę Puszczy Knyszyńskiej – znajduje się tu jeden z największych parków krajobrazowych w Polsce. Właśnie w jego okolicach kręcono takie znane, rodzime filmy, jak: „U Pana Boga za piecem”, „U Pana Boga w ogródku”, „U Pana Boga za miedzą”. Między innymi po obejrzeniu tej trylogii, zaczęłam marzyć o podlaskiej wyprawie.