Zwróćmy uwagę na dwa fragmenty. Moim zdaniem obrazujące właśnie styl autora. Zwyczajne wspomnienie. Zwyczajny monolog. Ale ile ukrytych tragedii, ile ukrytych znaczeń! Pierwszy opowiada o ukrywaniu się bohatera w dole na kartofle, czymś na kształt lepianki, po tym jak matka wysłała go po koszyk kartofli. Ile tragedii dla dziecka, w ogóle tragedii wojennej, rodzinnego koszmaru można wysnuć z tych zwyczajnych słów, niedopowiedzeń… Kolejny fragment to scena ze sklepu kapelusznika, według mnie fenomenalna, wielka, która opisuje słowami przedwojennego sprzedawcy kapeluszy, obecnie upaństwowionego, zmiany wprowadzone przez stalinizm. Fragment niezwykle przejmujący, tym bardziej, że w długim monologu kapelusznika, opowiada on o sztuce sprzedaży kapeluszy, sztuce noszenia, wkładania, zakładania, kłaniania się, rozpoznawania charakteru i zawodu ludzi po noszonych kapeluszach. A konkluzją jest okaleczenie tej sztuki przez nowy ustrój.

Ludzi, których na swojej drodze spotyka narrator, okaleczonych przez wojnę i komunizm, będzie mnóstwo. Starych i młodych, kobiet i mężczyzn, dorosłych i młodzieńców, pamiętających lata przedwojenne i urodzonych w czasie wojny lub tuż przed. Wszyscy z piętnem. Wszyscy rozdygotani. Wiesław Myśliwski dotyka wszystkiego. Ale tylko dotyka. Z ogromną delikatnością z jednej strony, a z drugiej z naciskiem, wskazuje na najważniejsze problemy tamtych czasów. Przemyka się swoją opowieścią po spaleniu w czasie wojny wsi, oglądanemu oczami dziecka przez szparę w drzwiach lepianki. Snuje baśń o nieszczęśliwej a pięknej partyzanckiej sanitariuszce – dziewczynie kapiącej się samotnie w leśnych stawach i rzekach, podglądanej wygłodniałymi oczami leśnych żołnierzy. Nie ocenia nieszczęśliwych, złych, zbuntowanych adeptów nowego ustroju – powojennych sierot – wychowywanych i przyuczanych do zawodu przez komunizm. Co nam na każdym kroku Myśliwski sugeruje? Czy nachalnie wkłada do głowy po prostu o tragediach, braku miłości i jej potrzebie? Czy płacze nad upadkiem ludzkich związków? Kogo oskarża? Wojnę? Świat? Ludzi? Boga?! Polskę wreszcie? Nagle okazuje się, że zgodnie z rytmem baśni bohater ma talent. Właśnie, do przetrwania w tym okrutnym świecie potrzebny jest talent. Narrator jest muzykiem. Talent objawia się jeszcze we wczesnym dzieciństwie za sprawą stryja (też postaci tragicznej) i darowanych organek. Ale ile takich talentów zatracono? Na szczęście talent muzyczny to zdolność do przetrwania. W baśni bohater dostałby od wróżki jakiś magiczny przedmiot. Ale tak czy inaczej ten prawie baśniowy atrybut pomaga mu przetrwać kolejne losy związane następnie z budową Polski Ludowej. Niby normalny obraz – zakład produkcyjny, budowa, baraki, wódka i karty nocami. Ale, jak w baśni, wyłaniają się magiczne postacie. Magazynier okazuje się wielkim muzykiem, który obdarowuje naszego bohatera czymś przez niego wymarzonym, spawacz to niedoszły ksiądz, pełna uroku, świergocząca jak skowronek – panna Basia – później snuje się po fabrycznym krajobrazie jako upiór miłości, gospodyni - nienasycona w erotyce, spragniona męskich ramion. Tacy właśnie ludzie towarzyszą narratorowi w wywiązywaniu się z kolejnych planów produkcyjnych. Talent muzyczny zaprowadza go przed oblicza partyjnych bonzów, ukrytych za karnawałowymi maskami. Następnie kieruje jego krokami za granicę, gdzie spotyka bardzo tajemniczego pana Roberta. I z nim wiąże losy bohatera, który jakby obszedł całą Ziemię dookoła – wraca w miejsce, z którego wyszedł.

Ale to nie koniec. Baśń przynosi coś jeszcze. Powracający bohater jest kimś absolutnie innym niż ludzie go otaczający. Zmieniła go przeszłość? Zwróćmy uwagę na to, co mówi o otoczeniu, jak stara się dokładnie wywiązywać ze swoich obowiązków, jak traktuje zwierzęta, ludzi, jak reaguje na krzywdę.

Uroczo bajarz przerywa kolejne opowieści, potem do nich wraca. Opowiada o lesie, bliskich mu psach, świni, traktowanej jak członek rodziny, rzece… Ale, jak to w baśni, potrafi autor nadać narracji tajemnicę. Choćby niezwykle magiczne kawiarniane spotkanie. Wyobraźmy sobie: obcy sobie ludzie spotykają się na obczyźnie na ulicy; wydają się sobie znajomi i idą razem na kawę; baśń powinna przynieść konsekwencje tego niezwykłego spotkania, a tu nic z tego; autor dalej snuje opowieść dając możliwość poznania kolejnych losów zwyczajnych-niezwyczajnych ludzi. A może właśnie w tym jest magia? W zwyczajnych losach? Albo spotkanie uzdrowiskowe. Równie dziwne, zagmatwane…

W opowieściach o lesie, rzece, wsi Myśliwski daje swemu bohaterowi rys człowieka niezwykle mądrego mądrością ludową. Obrazuje to jeden z moich ulubionych fragmentów: Ale miód pan chyba lubi? To dam panu słoik w prezencie. (…) Mam swój, nie kupowany. Tu, z brzegu lasu, może widział pan, stoi kilka uli, to moje. Z tych kilku, jeśli rok jest miodny, zbiorę nieraz miodu a miodu. (…) Z paru lat mam miód, taki wystany najlepszy. (…) Dzieci powinny jeść miód. Najlepiej jednak miód pić. Jak? Łyżeczkę od herbaty miodu zalewa pan rano pół szklanką lekko ciepłej wody. I niech tak stoi do następnego rana. Wciska pan połówkę czy ćwiartkę cytryny, zamieszać i wypić na czczo, co najmniej pół godziny przed śniadaniem. Jeśli za zimne, dolać ciut gorącej wody. Samo zdrowie. Na serce, na reumatyzm. Miód na wszystko jest dobry. Nie będą pana przeziębienia łapać. (…) A jaki pan woli, wrzosowy czy spadziowy? Spadziowy iglasty, nie liściasty, aż czarny i znacznie lepszy. (…) Ja najbardziej lubię gryczany. Próbowaliście? Ja od przeczytania tego fragmentu tak robię. A najbardziej lubię spadziowy.