Kiedy około południa, po prawie trzech godzinach lotu z Katowic, z olbrzymią ulgą opuszczam wraz z Jakubem „komfortową” kabinę samolotu linii Wizzair, Barcelona radośnie wita nasz dwuosobowy team czerwcowym słońcem i przyjemną, letnią temperaturą dwudziestu kilku stopni. Jakże miła odmiana. W porównaniu do naszej „kochanej”, szarej i chłodnej Polski, przez którą przelewają się właśnie kolejne fale potężnych powodzi, to prawdziwy raj. Przylecieliśmy na Półwysep Iberyjski z bardzo ograniczonym budżetem na dwutygodniowe wakacje. Pragniemy w przyszłym roku wrócić do Nepalu, co wymaga sporych oszczędności, więc tym razem postanowiliśmy wybrać się trochę bliżej. Hiszpania przekonała nas do siebie klimatem, wyjątkowo tanim połączeniem z Katowicami, jednak, jak zwykle w naszym przypadku, ostatecznym argumentem były góry. Barcelona jest w założeniu preludium wyprawy w Pireneje. Jeszcze nie zaplanowaliśmy dokładnie górskiej części podróży. Przewodnik i mapy spokojnie czekają na swoją kolej w plecaku, a my póki co wyruszamy na spotkanie z miastem, które od początku wydaje mi się – pewnie za sprawą filmów Almodóvara – dziwnie znajome. Chociaż spędzimy w nim zaledwie kilka dni – najbliższe 48 godzin i dwie doby przed powrotem do domu – mamy zamiar przyjrzeć mu się bardzo dokładnie.

Z lotniska (Aeropuerto de Barcelona, T2) do oddalonego o około 15 kilometrów centrum Barcelony docieramy bez najmniejszych problemów. Skorzystawszy z jednego z licznych, kursujących co kilka minut autobusów, już po pół godzinie wysiadamy na Plaça Catalunya i uzbrojeni w mapę ruszamy przed siebie. Do naszego hostelu nie powinno być daleko. Z dość sporymi plecakami, które w górach zapewnić nam mają samowystarczalność (mamy ze sobą m.in. namiot, palnik, śpiwory, całą masę niezbędnych drobiazgów a nawet raki), przeciskamy się ramię w ramię z tłumem turystów przez wąskie uliczki Barri Gòtic. To średniowieczne centrum Barcelony mimo, że zostało częściowo przebudowywane, zachowało swój historyczny charakter i niezwykły klimat. Spacer trwa zaledwie kilka minut, a mijamy niezliczoną wręcz ilość uroczych zaułków, przykuwających uwagę budynków oraz kilka zabytków, których bliższe poznanie mamy dopiero w planach. W połowie Carrer Avinyó odnajdujemy poszukiwany adres. Naszą pierwszą w Hiszpanii bazą jest Hostal Quartier Gothic. Skusił nas swoją lokalizacją w samym sercu starego miasta i względnie niską, jak na stolicę Katalonii, ceną (około 40 € za dwuosobowy pokój). By nie tracić zbyt dużo cennego czasu, noclegi tym razem zarezerwowaliśmy wcześniej przez Internet. Hostel mieści się na dwóch piętrach okazałej kamienicy. Kiedy stajemy przed recepcją, okazuje się, że przechodzi właśnie gruntowny remont. Później odkryjemy, że to w Barcelonie bardzo aktualny trend – rozkopane chodniki, wszechobecne rusztowania itp., to tutaj normalka. Całe szczęście nasz pokoik prace remontowe ma już za sobą. Jego przestrzeń bardzo przypada nam do gustu. Trochę ciasno, ale za to przytulnie. Zresztą i tak nie mamy zamiaru spędzać w nim zbyt wiele czasu. Gdybyśmy jednak chcieli przyjrzeć się życiu stolicy Katalonii nie ruszając się z miejsca, nasze lokum posiada malutki balkon. Stojąc na nim wydaje nam się, iż moglibyśmy podać rękę sąsiadowi z naprzeciwka – tak wąskie są ulice Barri Gòtic. Z góry przyglądamy się okolicy i w pełni doceniamy lokalizację naszego hostelu. Wygląda na to, że będziemy w samym centrum miejskich wydarzeń.

Czynności kwaterunkowe mamy za sobą. Przed nami jeszcze cała połowa dzisiejszego dnia. Chcemy wykorzystać ją w pełni, czas dzieląc między przyjemności i kilka domagających się załatwienia formalności. Na początek wybierzemy się na dworzec autobusowy, by kupić bilety, dzięki którym pojutrze rozpoczniemy pirenejską część podróży. Z tego co wiemy musimy dostać się na dworzec Estación de Autobuses Barcelona Nord. Zapowiada się niezbyt długa przechadzka. Ruszamy przed siebie w spacerowym tempie. Po drodze mijamy Parc de la Ciutedella – prawdziwą oazę spokoju w centrum tego wcale nie małego przecież miasta. Znajduje się tu parlament kataloński oraz Arc de Triomf – barceloński łuk triumfalny. Po mniej więcej kwadransie docieramy do celu. Sprawa nieco się komplikuje, gdy miły pan w kasie informuje nas, że bilety do Huesca możemy dostać tylko na dworcu Sants Estacio, a to niemalże na drugim końcu miasta. Hm – ktoś wprowadził nas w błąd. Całe szczęście w podróży naprawdę nie wiele rzeczy jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi. Fundujemy sobie długi, nużący spacer przez ruchliwe centrum Barcelony. Pocieszam się, że inni mają gorzej – płacą za takie atrakcje, a my mamy wycieczkę krajoznawczą gratis.

Dworzec autobusowy Sants mieści się na tyłach dworca kolejowego i wygląda bardziej jak plac budowy, niż miejsce, z którego cokolwiek odjeżdża. Bilety kupujemy w małym baraku, który do złudzenie przypomina nasze polskie, prowizoryczne konstrukcje. Plan wykonany w stu procentach. Poza biletami zdobyliśmy solidną orientację w topografii miasta. Wracamy autobusem, dzięki czemu mamy okazję przekonać się, jak łatwe jest poruszenie się po Barcelonie środkami komunikacji miejskiej.

Późnym popołudniem wybieramy się do Port Vell. Przemierzając to nowoczesne i tętniące życiem nabrzeże nie możemy uwierzyć, że jeszcze nie tak dawno – przed Olimpiadą w 1992 roku – znajdowała się tutaj zrujnowana przemysłowa część miasta. Wrażenie robi na nas zwłaszcza ogromna przystań wypełniona po brzegi niezliczoną wręcz liczbą mniej bądź bardziej luksusowych jachtów i łodzi. Przez chwilę obserwujemy toczące się na ich bogatych pokładach życie towarzyskie, ale nasza uwaga szybko wybiega ku obiektom bardziej plebejskim – nadmorskie deptaki, podobnie zresztą jak wszystkie co ciekawsze barcelońskie zaułki, stają się areną dla chcących pochwalić się swoim repertuarem, a przy okazji zarobić trochę euro na nocne rozrywki, hiszpańskich muzyków. Następne godziny spędzamy przysłuchując się wielu ulicznym formacjom i nie możemy się nadziwić prezentowanemu przez nie, niemal bez wyjątku, niesamowicie wysokiemu poziomowi. Nie wiem, czy barcelońskie władze urządzają jakieś specjalne castingi i na ulicach pozwalają grać tylko najzdolniejszym artystom, ale naprawdę na to wygląda. Cudownie rozkołysani długo błąkamy się po mieście wabieni przez kolejne muzyczne atrakcje. Do hostelu wracamy grubo po północy.