Ponadto na pozór banalne czynności, takie jak zaczepienie (poke), polubienie zdjęcia lub statusu (like) czy usunięcie z listy znajomych, mają poważne społeczne konsekwencje w prawdziwym życiu i znacząco rzutują na relacje. Społeczny ostracyzm przejawia się np. poprzez niepolubienie czyjegoś statusu, zaś polubienie np. zdjęcia przez samego siebie jest uznawane za żałosne. Usunięcie z listy znajomych może z kolei zakończyć się otwartą wrogością danej osoby w realnym świecie – podobnie sytuacja rysuje się w przypadku nieprzyjęcia zaproszenia do znajomości lub ze zwlekaniem w jego akceptacji. Jak więc widać, banalne facebookowe niuanse zaczęły w dużym stopniu wchodzić z butami w realne relacje międzyludzkie i urosły do rangi nowego działu psychologii internetowej.

Innym przykładem internetowego podglądania innych ludzi są serwisy plotkarskie. Największą popularnością w naszym kraju cieszą się oczywiście serwisy polskie, takie jak www.pudelek.pl, www.lansik.pl czy www.plejada.pl. Strony te pękają w szwach od kompletnie bezużytecznych infomacji, a mimo to ich właściciele dorobili się majątków ze świadczenia usług reklamodawcom. Polskie serwisy plotkarskie są tak ponure jak polski szoł biznes, a mimo to znajdują się rzesze fanów, wchodzących na nie wielokrotnie każdego dnia, by śledzić głupkowate niusy o Grycankach, Wojewódzkim czy Natalii Siwiec. A mimo to mnóstwo osób wydaje się być zainteresowanych wiadomościami o tym, że Michał Wiśniewski poleciał do Niemiec tanimi liniami (czytaj: dziad), a Mandaryna miała na sobie złote buty (czytaj: burżujka). Mało tego – niektóre artykuły liczą sobie ponad 3000 komentarzy! Oczywiście nie jest dla nikogo zaskoczeniem, że większość tych komentarzy to tzw. „hate speech” stosowany przez sfrustrowanych utracjuszy potocznie zwanych „hejterami”. Jednak na obronę agresywnych internautów powiem krótko: jakie niusy, takie komentarze. Ponadto przeglądając niektóre wypowiedzi, zdarzyło mi się natrafić na wyznania w stylu: „Sesja wkrótce, a ja siedzę na pudelku” tudzież „Mam jutro egzamin, a czytam jakieś bzdety o Dodzie”. Jak więc widać serwisy plotkarskie to tylko druga strona prokrastynacji. Chociaż kto wie... być może odwiedzanie internetowych tabloidów ma wydźwięk terapeutyczny. Przecież zawsze możemy poczuć się lepiej, dochodząc do budujących wniosków, że jesteśmy ponad tym targowiskiem próżności i brzydzimy się tym pustym światkiem.

Kończąc, życzę wszystkim czytelnikom oderwania się od spraw „pudelkowych” celebrytów i ograniczenie śledzenia znajomych na profilach społecznościowych, chociażby na rzecz śledzenia ich w realu. Niezłym pomysłem byłoby też odświeżenie zakurzonych znajomości przy kawie lub piwku albo przynajmniej napisanie do kogoś długiego maila. Zaś w ramach terapii uzależnienia od Facebooka polecam krótką etiudę o przemijaniu i starzeniu się przez ekranem komputera: