O Albanii jako ewentualnym celu kolejnej wyprawy myślałem już od dłuższego czasu. Chciałem sprawdzić, jakie postępy zrobiło to przez dekady najbardziej odizolowane państwo w Europie. Dodatkowo chciałem również zobaczyć perłę Adriatyku i przy okazji zwiedzić wybrzeże Czarnogóry.

Do „Krainy Orłów” postanowiłem polecieć wraz z rodzinką liniami Malev z Warszawy do Tirany z przesiadką w Budapeszcie. Cena takiej przyjemności dla trzech osób w obie strony to koszt około 2200 zł. Przygotowania do wyjazdu zajęły mi kilka miesięcy. Korzystałem ze wszystkich dostępnych źródeł, w tym tych najcenniejszych, czyli z relacji osób, które już przetarły szlak.

Wyprawa miała mieć charakter trampingowy, więc staraliśmy się ograniczać z bagażem. Każdego dnia bowiem planowaliśmy być w innym miejscu. Początek wyprawy zaplanowany był na 19 czerwca, a koniec na 7 lipca.

Dzień 1: Warszawa – Kruja

Po dotarciu do Warszawy mieliśmy jeszcze chwilkę czasu do odlotu, więc zostawiliśmy bagaże w przechowalni i ruszyliśmy do Pałacu Kultury i Nauki by zerknąć na panoramę Warszawy i przy okazji zwiedziliśmy wystawę poświęconą Darwinowi i Teorii Ewolucji. Pogoda tego dnia nie była rewelacyjna, ale przynajmniej nie padało.

Na lotnisku Chopina miałem lekki stresik, ponieważ pierwszy raz nadawałem bagaż, który miał być później przeładowywany na inny samolot nim trafi do miejsca przeznaczenia. Ostatecznie wszystko się udało i nie straciłem żadnej walizki.

Do Budapesztu odlatywaliśmy wieczorkiem Boeingiem 737-700. Następnie po półtora godzinnej przerwie Bombardierem Q400 z napędem turbośmigłowym odlecieliśmy do Tirany na lotnisko Matki Teresy. Oba przeloty trwały około 50 minut. W Albanii znaleźliśmy się około pierwszej w nocy. Już na lotnisku znalazł się taksówkarz, który oferował swoje usługi. Po szybkich negocjacjach pojechaliśmy z nim do pierwszego punktu naszej wyprawy – Krui. Cena przejazdu to 20 €.

Przed wyjazdem do tego kraju spotkałem się z wieloma stereotypami i różnego rodzaju komentarzami, które niektórych mogłyby odwieść od tej podróży. Wymienię tylko kilka z nich. W Albanii jest niebezpiecznie; kraj jest zacofany, a na każdym kroku czyhają żebracy, złodzieje i watahy wygłodniałych psów; nie ma tam dróg ani kolei; brak atrakcji turystycznych - same pola, bunkry i rozklekotane mercedesy, ludzie nieufni znający tylko język albański...

Jadąc taksówką rozmyślałem o tym i byłem ciekaw jak jest naprawdę. Póki co mijaliśmy niedokończone budynki i wspinaliśmy się powoli serpentynami na wzgórze, gdzie znajdowała się Kruja. Przed samym miastem na środku ulicy leżało jak gdyby nigdy nic kilka psów (zaczyna się – pomyślałem), ale na widok auta spokojnie rozeszły się na pobocza. Przed wjazdem do zabytkowej części miasta minęliśmy patrol policji.

Na pierwszy nocleg wybraliśmy Hotel Panorama w samym centrum miasteczka. Była to jedyna rezerwacja, jakiej dokonaliśmy podczas tej podróży, i jednocześnie najdroższy nocleg w Albanii – 35 € ze śniadaniem. Normalnie szukamy noclegu na miejscu, ale o godzinie drugiej w nocy w małym miasteczku nie mieliśmy na to ochoty. Po dotarciu na miejsce i dobudzeniu obsługi hotelu mogliśmy w końcu nieco odsapnąć. Z tarasiku rozciągała się piękna nocna panorama Krui z częściowo odrestaurowanym Zamkiem Skanderbega. Po szybkiej kolacji z kubeczka pokłoniliśmy się podusi.

Dzień 2: Kruja – Ulcinj

Następnego dnia wstaliśmy o świcie. Po porannym rozgardiaszu poszliśmy na pierwszy albański posiłek do hotelowej restauracji. Następnie rozmieniliśmy nieco EURO i ruszyliśmy na zwiedzanie Krui. Tuż za hotelem rozciąga się uliczka handlowa, na której aż roi się od różnego rodzaju pamiątek. Każdy wielbiciel miejscowych drobiazgów znajdzie tam coś dla siebie. Z każdego stoiska zachęcano nas do zakupu koniaku Skanderbeg za 2 €. Nieodłącznym elementem krajobrazu tej uliczki jest niewielki, piękny meczet z wysokim minaretem. Warto zajrzeć do środka i poczuć ten orientalny klimat.

Zaraz za bazarem uliczka wspina się w kierunku Zamku Skanderbega – głównej atrakcji Krui. Do środka wchodzi się przez świetnie zachowaną bramę, wewnątrz której znajduje się plan zamku. Po jej przekroczeniu naszym oczom ukazuje się Muzeum Skanderbega z jednej strony i ruiny meczetu z drugiej. Muzeum mieści się w odrestaurowanej części zamku i trzeba przyznać, że jest bardzo fotogeniczne. Głównym eksponatem w muzeum jest replika hełmu i miecza Skanderbega. Co prawda w poniedziałki muzea są zamknięte, ale jak się okazało tylko oficjalnie. Nieoficjalnie można było je zwiedzać jak w każdy inny dzień. Bilet kosztował 200 Leków. Po zwiedzeniu muzeum udaliśmy się w kierunku wysokiej wieży na obchód górnej części zamku. Cały czas towarzyszyły nam piękne widoki miasteczka leżącego poniżej, jak również otaczających je gór. W dolnej części zamku można zobaczyć kilka okazałych budynków z czasów Ottomańskich oraz stary hammam. W jednym z budynków urządzono Muzeum Etnograficzne.

Klucząc wąskimi uliczkami, nieśpiesznie doszliśmy do restauracji Alba. Tam mogliśmy po raz pierwszy skosztować piwa Tirana (150L). Z restauracji rozciąga się piękny widok na okolicę, więc spędziliśmy tam dłuższą chwilkę.

Po opuszczeniu zamku poszliśmy do centrum miasteczka zobaczyć pomnik Skanderbega i zrobić jakieś zakupy. Przy okazji odkryliśmy, że znajduje się tam postój busików.

Ponieważ w Krui nic nas już nie zatrzymywało, postanowiliśmy ruszyć w dalszą drogę. Naszym następnym celem było Ulcinj w Czarnogórze. Przejazd do tego miejsca odbył się w trzech etapach.

Najpierw busikiem spod pomnika za niewielkie pieniądze dojechaliśmy do Fushë-Krujë. Tam kierowca poradził nam, byśmy poszli na wiadukt i na poboczu poczekali na autobus do Szkodry. Prawdę powiedziawszy spodziewałem się jakiegoś dworca lub czegoś w tym stylu, ale skoro za dworzec robi pobocze ruchliwej drogi, to czekamy. Oprócz nas czekało tam jeszcze kilka innych osób. Na odpowiedni busik czekaliśmy około 10 minut. W międzyczasie zatrzymały się busiki jadące do pobliskich miejscowości i parę samochodów oferujących podwózkę. Do busa na trasie Kruja – Szkodra wchodziło około 10 osób. Za przejazd zapłaciliśmy w sumie 800 Leków. Ja z żoną zapłaciliśmy po 400 Leków, a Łukasz przejazd miał darmowy. Przy okazji mogliśmy doświadczyć jak miejscowi podchodzą do turystów. W busie nikt nie mówił po angielsku. Miejscowi wyciągali z portfeli pieniądze i pokazywali nam ile mamy zapłacić. Kiedy daliśmy 1500 Leków i czekaliśmy na 300 Leków reszty (po 400 na osobę) nieoczekiwanie dostaliśmy 800 Leków i dowiedzieliśmy się, że bambini jedzie na piękne oczy. Wszyscy się uśmiechali i powtarzali co chwilę “good”. Atmosfera była bardzo sympatyczna.

Po około dwóch godzinach wyjątkowo dobrą drogą dojechaliśmy do Szkodry. Tam na głównym placu, tuż obok hotelu Rozafa, stały autobusy. Ten do Ulcinj miał odjeżdżać za niecałą godzinkę. Przejazd miał kosztować 5 € od osoby. Jednak po chwili pojawił się taksówkarz, który po angielsku zaoferował, że zawiezie nas na miejsce od razu za 20 € i pomoże nam znaleźć nocleg. Postanowiliśmy skorzystać z tej oferty.

Przez granicę przejechaliśmy bez żadnych problemów. Do Ulcinj jechaliśmy około godzinki, po drodze podziwiając piękne górskie widoki. Nasz kierowca okazał się ciekawym świata człowiekiem wypytując mnie o wszystko, co go interesowało. Ja również skorzystałem z okazji i podpytałem o to i owo. W Albanii na każdym kroku widać powszechne uwielbienie dla USA. Flagi amerykańskie zwisające z budynków to dość powszechne zjawisko. Ma to związek z ogromnym poparciem dla tego kraju przez Wielkiego Brata. Dotyczy to również sprawy Kosowa. Nasz rozmówca wyrażał radość z faktu istnienia Kosowa jako niezależnego państwa. Zwrócił również uwagę na to, iż w rejonie Ulcinj żyje 70% Albańczyków i ten teren to dla nich takie małe Kosowo. Na pytanie, co sądzę o tym państwie, odparłem tylko, że Polska je uznała. Nie dodałem jednak, że dla mnie jest ono nieco kuriozalne. Prędzej czy później o ten kawałek Serbii rozpęta się kolejna zawierucha.