W roku 1025, wkrótce po swej koronacji, umiera pierwszy król Polan, Bolesław Chrobry. Tego samego jeszcze roku, w Boże Narodzenie, następuje koronacja jego syna, Mieszka II. Obydwie koronacje są postrzegane przez Niemców jako akty uzurpacji, gdyż w świetle panujących zasad tylko cesarz ma prawo mianować królów. W następnym roku cesarzem zostaje Konrad II, który jednak ma inne problemy na głowie: tradycyjnie już musi wpierw potwierdzić swe panowanie, dusząc wewnętrzne bunty. Pozycja Mieszka II wydaje się więc niezagrożona. Wojny domowe w Cesarstwie i na Rusi oraz przymierze zawarte z Węgrami przeciwko Niemcom czynią z młodego Królestwa Polskiego bastion. Do sojuszu z Polanami przymierza się również Związek Wielecki, co dla Niemców może oznaczać początek katastrofy. Wieleci rozpoczynają jednocześnie układy z Czechami. Wizja potężnego bloku antyniemieckiego staje się coraz wyraźniejsza. Tymczasem Konrad II opanowuje sytuację w Rzeszy. Buntownicy przybywają licznie do Polski, prosząc o pomoc w dalszej walce. Mieszko II decyduje się na interwencję.

Trzy wojny z Bolesławem Chrobrym nauczyły Niemców respektu dla polskiego miecza, lecz takiego scenariusza nie spodziewał się chyba nikt. W roku 1028 na Saksonię spadł druzgocący najazd polskich wojsk, wspieranych przez niemiecką opozycję oraz częściowo przez niektóre plemiona słowiańskie Związku Wieleckiego. Rozłam wśród Słowian Zachodnich spowodował, że walki przetoczyły się również przez ich tereny. Najprawdopodobniej w wojnie brali oni udział po obu stronach konfliktu. Cesarz nie spodziewał się tak śmiałej napaści. Zajęty walkami na zachodzie Rzeszy, nie był w stanie zorganizować odpowiedniej obrony wschodnich krańców państwa. Polska armia połykała, niczym smok, całe miasta na swej drodze. Niemal bezkarny rajd przez Saksonię błyskawicznie zaowocował ogromnymi łupami i tłumami pojmanych niewolników, których trzeba było odprowadzić do Polski. Mieszko, pomimo piorunujących zwycięstw, nakazał więc odwrót. Z jednej strony była to troska o łupy i jeńców. Z drugiej — polski władca musiał zdać sobie sprawę, że przybył za późno. Jego wkroczenie na teren Cesarstwa nie wywołało spodziewanej fali powstań przeciwko Konradowi. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, widniały jedynie pożogi i zniszczenia. Zabrakło spodziewanych niemieckich rycerzy oddających się tłumnie pod dowództwo polskiego króla. Nie udało się wskrzesić rebelii. Wyprawa przemieniła się w zwykły łupieżczy najazd. Ta garstka buntowników, która zasilała szeregi polskie, nie była w stanie zrównoważyć różnicy potencjałów, a zewsząd dochodziły informacje, że nadciąga cesarz. Rozsądek nakazywał więc cofnąć się do granicy, by przywitać kontruderzenie, mając za plecami swój własny teren, niespustoszony wojną.