Restauracja jest na łagodnej skarpie. Z niej prowadzą z dwóch stron kamienne schody o wysokich stopniach na piaszczystą plażę. Nie, nie! Piasek nie jest bielusi i czyściutki. Barwą przypomina te okropne plaże nad Bałtykiem. Prawie ciemnobrązowy, albo szary. Trzeba naprawdę kochać plażę, żeby mieć ochotę usiąść na nim. Mnie ogarnia wstręt na myśl dotknięcia go gołą stopą. Może dlatego jest mnóstwo leżaków. Jeden obok drugiego. Dość czyste. Jeden duży parasol na dwa leżaki. Nie pamiętam, czy gdzieś widać tabliczkę z napisem „sunbed free”. W każdym razie nie przejmujemy się i rozkładamy. W końcu jesteśmy klientami restauracji. Pomiędzy leżakami przemyka cichcem, ale raźno niewysoki boy z tacą. Szalejemy. Bierzemy zimną colę. Dziewczyny taplają się w wodzie. Ja czytam, układając się w taki sposób na leżaku, żeby głowę mieć w cieniu rzucanym przez parasol. No i klęska! Muszę się rozebrać. Bacznie sprawdzam, czy S. śpi. No więc zdejmuję koszulkę. Nie dość tego, że jestem gruby, to jeszcze to ramię ponacinane jak kalendarz Robinsona. O. wynurza się z fal i oczywiście ciekawią ją blizny smutku i szaleństwa. Niestety S. to słyszy i odwraca się ku mnie. Nie pamiętam, jak pyta. W każdym razie jest mi wstyd. Mówię, że bardzo żałuję i coś tam jeszcze. Chyba wyszło to dość mądrze, bo S. nic więcej nie mówi. Przyglądam się bacznie wyrazowi jego twarzy. Nie widać w niej nagany, nawet smutku. Raczej wyrozumiałość i jakaś dziwna tolerancja dla tego, co się zdarzyło. Czuję ogromną ulgę i już więcej absolutnie nie wstydzę się przy nim nosić koszulę z bardzo krótkim rękawem, ani rozebrać. Myślę, że niepotrzebnie stresowałem się przed wyjazdem, rozpakowując i pakując kilkakrotnie koszulki na ramiączkach, właśnie z myślą o tych powycinanych na ramionach pacyfkach, literach… Dla pełnej ulgi zagajam niby żartem, że strasznie jestem gruby i tłusty, ale S. twierdzi, że raczej korpulentny. Oj, jak dobrze, jak normalnie! Z perspektywy kilku miesięcy doceniam to ogromnie i jest mi wstyd, że parę razy się na niego zezłościłem, a nawet żachnąłem. Tak, było tak. Chociażby właśnie wtedy, na leżaku. S. powiedział, żebym nie czytał na słońcu, bo psują się oczy. Naburmuszyłem się strasznie. A przecież miał rację! Powinienem uważać i starać się czytać na takim skwarze jak najmniej. Pomimo cienia i przeciwsłonecznych okularów. Tym bardziej, że miałem przy sobie mp3 i mogłem książkę słuchać. Cóż, jednak nie zdołałem opanować emocji. Ale i tak się świat przede mną otworzył. Cała plaża dla mnie! Uwielbiam to poczucie anonimowości. I oni wszyscy jakoś inaczej patrzą. I miejscowi, i turyści. Na szczęście nie słyszę żadnych polskich rozmów. Ci na leżakach nie wykazują żadnego zainteresowania ani moją sylwetką, ani ramieniem, ani nawet małą srebrną Gwiazdą Dawida na szyi. Nie wlepiają oczu, nie uciekają wzrokiem, gdy się na nich spojrzy. Absolutne beznamiętne mijanie się. Idę sobie swobodnie, brodząc to w piachu, to w wodzie. Długi pas plaży z leżakami, które z daleka wyglądają jakby były żywymi istotami, które wyszły na popas. Ma się wrażenie, że to one żyją, a ludzie są tylko dodatkiem.

Zauważyłem to już wcześniej: słońce nie piecze. Tutaj jest się spoconym. Kosmyki włosów przylepiają się do twarzy. Koszulka ozdobiona ciemnymi plamami już przy śniadaniu. Potem schnie i na powrót staje się wilgotna. I tak na przemian. Kropelki potu ściekają po czole, wpadają do oczu i wtedy mam uczucie, że tracę wzrok. Muszę mrugać, a jak to nie pomaga, to trzeba zdjąć okulary i wycierać i szkła, i oczy. Pot dalej płynie: wokół nosa. Tam często zasycha. Potem wokół dziurek, gdzie skóra jest bardzo delikatna, piecze. Jakby skóra była zdarta, sucha i na dodatek posypana solą. Kiedy smarować kremem? Przecież za chwilę będzie to wszystko mokre od potu. I pot i krem ściekną razem do ust. Pot smakuje przyjemnie, ale z kremem nie za bardzo. Gdy schylam głowę, z włosów pada deszcz potu. Jakbym był tuż po myciu głowy, albo przyszedł spod intensywnego deszczu.

Ale słońce nie piecze. A. ostrzegała jeszcze w mailach, że trzeba zabrać kremy z filtrami. Zawziąłem się i wziąłem taki z najmniejszym filtrem. Posmarowałem się tylko poprzednim razem na plaży. Teraz nie. Nieprawdopodobne uczucie, że nie czuję na skórze promieni słonecznych. Raczej jakbym paradował przez gorącą parę, co daje wrażenie lenistwa, trochę zmęczenia, ale nie jest przecież nieprzyjemne. A co najważniejsze, w nocy nie ma żadnych konsekwencji długiego przebywania na słońcu. Przechodzę najpierw w jedną stronę do miejsca, w którym kończą się leżaki. To już jakby teren kolejnej restauracji, którą widać wśród drzew. Fajnie wygląda. Swojego rodzaju oaza. To po lewej. Po prawej zaś Anatolia. Na stopach mam plażowe łapcie. Prawie ich nie widać, bo całe są w mokrym piachu. Na dobrą sprawę mógłbym je zdjąć, bo dotąd żadnych jeżowców nikt z nas nie napotkał pod stopami. Zawracam. Teraz widoki na odwrót. Mijam nasze leżaki i dochodzę do skupiska małych skałek, o które rozbijają się fale. Tutaj już brudno. A raczej jeszcze brudniej. Siadam na chwilę i gapię się na Turcję, a może to jakieś wyspy? Wokół mnie plastikowe butelki, papiery, części odzieży, opony, wyliniała trawa. Pewien odcinek trzeba po niej iść. Wrażenie kęp trawy wyrastających na bagnach. Albo niezwykle miękkiego dywanu. To, że nie czuję twardego podłoża, jest niesympatyczne. Jakbym przeczuwał, że nagle spośród tej trawy coś wyskoczy i złapie mnie za nogę. Trawa jest całkiem biała (chyba od soli morskiej) albo szara. Kompletnie sucha tam, gdzie nie dopływają fale, albo obrzydliwie mokra przy samej linii morza.

Nie wchodziłem do morza, więc nie muszę brać prysznicu. Wystarczy, że tylko otrzepię stopy z piachu i jestem gotowy. Ale i tak wszędzie skrzypi. Sam widok ziarenek piasku na plecaku czy na koszulce doprowadza mnie do szału. Dlaczego, do diabła, nie ma na Rodos zacienionych szlaków w góry, gdzie wśród jodełek można by popasać z drugim śniadaniem, a po nabraniu sił zdobyć jakąś sympatyczną gołą skałę, z której przez chwilę podziwialibyśmy widoki?

Theologos. Ja wiem, piętnaście, dwadzieścia minut jazdy z hotelu. Może mniej? Pisałem, że jeszcze nie wyrobiłem sobie tutaj poczucia czasu i odległości. Nie bardzo wiem jak jedziemy, ale to niezbyt ważne. W każdym razie jest jakieś skrzyżowanie i suniemy pod górę w kierunku zwartych zabudowań. Nawet wieczorem, a jest już ciemno, widać, że są białe. Auto sunie pod górę, gdzie domy przyklejone są do stoków wzgórza, wznoszone schodkowo. Nagle wjeżdżamy w niezwykle wąskie uliczki, gdzie nawet nissan micra prawie że ociera bocznymi lusterkami o ściany. Niemożliwe, żeby mijały się tu dwa samochody, więc pewnie mamy tu ruch jednokierunkowy, a uliczki okrążają swoiste centrum, żeby jednokierunkowo można było bez problemów wjechać i wyjechać. Nie widzę w ciemności znaków. Może są poziome? Gdy będziemy tu już naszym autem okazuje się, że słusznie przewidywałem.

Rynek, plac? Patio może? Bo sprawia wrażenie dziedzińca, otoczonego z każdej strony ścianami domów, jak pałacowymi krużgankami. Wrażenie takie potęguje oświetlenie. Nie pamiętam, czy na drzewach (pomarańcze? oliwki? figi?) były lampy albo lampiony. Światło białe czy pomarańczowe? A może najzwyczajniej w świecie padało z lamp ulicznych? Siedzimy zatem przy stoliku na środku tego rynku, gdzie rolę ratusza pełni restauracja. Gdyby odrobinkę poszerzyć ten plac i ściągnąć parę sztalug, to mielibyśmy jak nic Place du Tertre. Restauracja, jak ratusz, niedostępna dla turystów. Czy raczej wizyta tam po prostu niepotrzebna. Wydaje się, jakby jej nie było. Jesteśmy w takim błogostanie, że jesteśmy przekonani, iż kelner a potem dania wyczarowują się niedostrzegalnie gdzieś tutaj, może z mroków bocznych uliczek. Próbuję sobie przypomnieć: z jednej uliczki tu wjechaliśmy, w równoległej do niej zaparkowaliśmy. Prostopadle do nich giną w mrokach dwie inne. A więc są cztery. Klasyczny rynek. Prawie, że lokacja na prawie niemieckim.

Chyba tylko dwa, może trzy stoliki wolne. Ale to dla Greków nawet nie wieczór, choć już ciemno. Oni pewnie będą tu zasiadać, gdy my będziemy zbierali się z powrotem.

Szaleństwo czas zacząć! Pełen popis A. i S. A. zamawia chyba wszystko, co według niej jest charakterystyczne dla Rodos i co zarazem powinno nam smakować, albo co koniecznie musimy spróbować. S. z kolei, jako gospodarz, niczemu się nie sprzeciwia, a oponuje tylko wtedy, gdy ktoś napomyka, że może podzielić się kosztami tej uczty.

Pamiętam, że objadam się potwornie, ale po spróbowaniu wszystkiego jeszcze uszczknę tego i owego, co mi najbardziej smakuje. Doceniam teraz klimat. Krótkie spodenki. Bez pasków, guzików, zamków! Można jeść i pić ile wlezie. Najwyżej gumka będzie trochę piła. Jeansy czy jakiekolwiek inne spodnie tego by nie wytrzymały. Dzieci długo nie wytrzymują na krzesłach i hasają w uliczce, która jest najbliżej naszego stolika. Aha, teraz już wiem, że jesteśmy w centralnym miejscu Theologos. Ta uliczka biegnie w dół. Rozwidla się w dwie inne. Jedna biegnie w dół, prawie w kierunku, z którego przyjechaliśmy. Druga, lekko w górę i chyba zakręca za domami kierunku naszego placu. Zdobywam tę wiedzę, gdy O. w czasie zabawy gubi dwukrotnie bransoletki. Długo, razem z dziećmi, chodzę po tej uliczce, oświetlając ją komórką. Jedną bransoletkę znajduję pod zaparkowanym autem, drugą pod ścianą domu. Ale poszukując schodzimy w dół. Zapędzamy się nawet prawie na parking jakiegoś domu. Wprawdzie ogrodzony, ale brama otwarta. Bransoletka, gdyby się toczyła, mogłaby bez problemów potoczyć się tam, a nawet do skrzyżowania z drogą do hotelu. Więc pochyleni myszkujemy koło bramy, nie zauważając pieska, który wyskakuje w naszym kierunku. Dzieci w nogi, ja ubezpieczam tyły. Pies upodobał sobie M., który zmyka co sił do mamy. I tak dzielimy się stresem. O. z powodu bransoletek, M. z powodu pogoni psa, ja tak ogólnie…