Szlak: Palenica Białczańska – czerwony – Wodogrzmoty Mickiewicza – zielony – Dolina Pięciu Stawów Polskich – niebieski – Pod Kozim Wierchem – czarny – Kozi Wierch.

Długość trasy: Około 10 km.

Różnica wysokości: 1306 metrów.

Suma wysokości podejść: około 1370 metrów.

Czas przejścia: około 4,5 godziny w jedną stronę! (Jeśli chcemy wrócić na parking, trzeba liczyć około 4 godzin na powrót).

Utrudnienia: trudności mogą się pojawić, jeśli na podejściu pod Kozi Wierch zboczymy ze szlaku (trzeba iść uważnie za znakami).

Na parking w Palenicy można dojechać zarówno samochodem, jak i busem. Czerwony szlak, który zaczyna się już tutaj, jest chyba najbardziej obleganą trasą w sezonie. Prowadzi bowiem do Morskiego Oka – obowiązkowego punktu programu każdego turysty. W okresie wakacyjnym idą tędy całe pielgrzymki wycieczkowiczów, szczelnie zapełniając szeroką asfaltową drogę i schronisko nad Morskim Okiem. Na szczęście wyjście wcześnie rano, konieczne ze względu na długość naszej planowanej wędrówki, gwarantuje nam uniknięcie tłumu.

Wyruszamy więc z parkingu i idąc asfaltem, po czterdziestu minutach dochodzimy do Wodogrzmotów Mickiewicza. Tutaj odbijamy w prawo, na szlak zielony, prowadzący do Doliny Pięciu Stawów Polskich.

Wchodzimy w las i od razu zaczyna się podejście. Nie jest ono jednak specjalnie męczące, ponieważ wkrótce zaczynają pojawiać się wypłaszczenia. Droga do schroniska powinna zająć nam około dwóch godzin. Zza drzew powoli zaczynają nam się wyłaniać tatrzańskie ściany, a my idąc trochę po prostym, trochę pod górkę po godzinie docieramy do Nowej Roztoki (polany, na której możemy odpocząć w znajdującej się tam wiacie). Dalej drzewa zaczynają się przerzedzać, dzięki czemu mamy przed sobą coraz rozleglejsze widoki.

Wkrótce przechodzimy przez Rzeżuchy (gdzie można odbić na czarny szlak, również prowadzący do schroniska, jednak omijający wodospad Siklawa. Możemy oczywiście wybrać tę opcję. Czasowo nie zrobi nam to różnicy, a trasa ta jest rzadziej uczęszczana, więc rano nie powinniśmy spotkać tam wielu turystów). Proponuję jednak nie schodzić z zielonego szlaku, bo dochodzący do siedemdziesięciu metrów wysokości wodospad jest imponujący i naprawdę warto go zobaczyć. Od Siklawy mamy jeszcze kilkanaście minut podejścia i wkrótce naszym oczom ukazuje się Dolina Pięciu Stawów, z Wielkim Stawem Polskim na czele.

Nad Wielkim Stawem Polskim, rozciągającym się po naszej lewej, góruje masyw Miedzianego, a po drugiej stronie doskonale widać już nasz cel – Kozi Wierch. Po piętnastu minutach dochodzimy do odbicia na czarny szlak, prowadzącego bezpośrednio na szczyt. W tym miejscu skręcamy i zaczynamy podejście, zostawiając dolinę za plecami.

Na Kozi Wierch można dojść również szlakiem żółtym, mającym swój początek nieco dalej niż nasz czarny. Jest to jednak bardzo trudna trasa, prawdopodobnie jedna z trudniejszych w Tatrach, ponieważ prowadzi ona przez Kozią Przełęcz (a ten odcinek, należący do Orlej Perci, wymaga obycia z trudniejszym terenem).

Kozi nie stawia nas przed trudnościami wynikającymi z dużej ekspozycji czy konieczności wspinaczki – wymaga za to kondycji umożliwiającej nam pokonanie dużego przewyższenia.

Widok ze szczytu zapiera dech w piersiach. Za widoczną jak na dłoni Doliną Pięciu Stawów wznoszą się w oddali: Gerlach, Mięguszowieckie Szczyty, Rysy, Krywań. Później, kierując wzrok na prawo, już nieco bliżej nas Świnica, a obok niej Kościelec, którego zbocza wpadają wprost do Doliny Gąsienicowej. Dalej w prawo znów mamy przed sobą grań, prowadzącą do przełęczy Krzyżne. To właśnie tam kończy się Orla Perć, przebiegająca przez Kozi Wierch, a biorąca swój początek na Zawracie.

Schodzimy tą samą trasą, którą wchodziliśmy – mamy więc przed sobą godzinę ostrego zejścia aż do spotkania czarnego szlaku z niebieskim, a później jeszcze piętnaście minut spaceru do schroniska. Stamtąd proponuję schodzić szlakiem czarnym, myślę, że przyjemniejszym do zejścia od zielonego (nie mijamy tak wielu turystów idących naprzeciwko nam i unikamy jednej troszeczkę nieprzyjemnej płyty, na którą, kierując się pod górę, nie zwraca się większej uwagi, natomiast idąc w dół, trzeba już zachować ostrożność). Jeżeli widzieliśmy Siklawę podczas wejścia, teraz nie ma sensu utrudniać sobie i tak męczącego (bo mamy już w nogach kilka godzin solidnej wędrówki) schodzenia.

Od schroniska do Wodogrzmotów Mickiewicza mamy półtorej godziny drogi. Po półgodzinie szlak czarny łączy się z zielonym i dalej idziemy dobrze znaną nam już trasą. Po dotarciu do asfaltowej drogi pozostaje nam jeszcze dotrzeć nią do parkingu, co zajmuje ostatnie czterdzieści minut naszej wyprawy.