Bystra Ławka jest kolejnym punktem na mapie Tatr Słowackich, którego przeoczenie stanowiłoby poważny ubytek w kolekcji naszych tatrzańskich wędrówek. Jest to przełęcz znajdująca się na wysokości 2300 m n.p.m., która swoim wąskim przejściem umożliwia nam przedostanie się z Doliny Młynickiej do Doliny Furkotnej. Wycieczka jest zdecydowanie warta odbycia, zarówno ze względu na piękno dolin, w które będziemy się zagłębiać, jak i na możliwość podziwiania ich wraz z górującymi nad nimi szczytami z samej przełęczy.

Szczyrbskie Jezioro jest niewielką turystyczną mieściną, oddaloną o około 50 km od granicy polskiej. Samochodem dotrzeć tam możemy, odbijając z podtatrzańskiej Drogi Wolności, która będzie nas prowadziła niemal na całej długości trasy, jaką pokonamy w Słowacji. Możemy również wykorzystać tamtejszą kolejkę zębatą – jest to bardzo dobre rozwiązanie, jeżeli potrzebujemy przemieścić się między okolicznymi miejscowościami.

Na miejscu odnajdujemy duży parking przy dworcu, gdzie pozostawienie samochodu na cały dzień wyniesie nas około 5 euro. Po drugiej stronie szosy znajduje się kolejny parking (gdzie ceny są nieco wyższe) i tam swój początek bierze droga, która poprowadzi nas w kierunku Doliny Młynickiej. W pewnym momencie odbija ona w prawo (zwracamy uwagę na szlakowskazy, kierujemy się według żółtych oznaczeń) i zagłębia się już bezpośrednio w dolinę.

Ścieżka prędko wchodzi w las, oszczędzając nas początkowo lekkimi podejściami. Po kilkudziesięciu minutach marszu drzewa zaczynają się przerzedzać, a zza nich dostępne naszym oczom stają się pierwsze potężne tatrzańskie ściany. Droga cały czas jest dość łagodna i stanowi przeplatankę podejść i wypłaszczeń. Wreszcie docieramy pod Wodospad Skok („skok” w języku słowackim oznacza właśnie wodospad) – dojście do tego miejsca od początku naszej wędrówki powinno zająć około półtorej godziny.

Kaskadę zostawiamy po naszej prawej stronie i zaczynamy piąć się przeciwnie do kierunku opadania potężnych ilości wody, dzięki czemu niedługo później znajdujemy się na wysokości progu skalnego, skąd możemy przypatrzeć się z góry dolinie, którą dotychczas przebyliśmy. Od wodospadu do przełęczy dzielą nas jeszcze dwie godziny marszu.

Pokonujemy krótki i łatwy odcinek ubezpieczony łańcuchami (przydają z pewnością w przypadku, gdy skała jest mokra), przechodzimy obok Stawu nad Skokiem i, niezmiennie żółtym szlakiem, zmierzamy w stronę Bystrej Ławki. Moment wyjścia ponad próg wodospadu oznaczał również przekroczenie piętra kosodrzewiny – teraz więc wędrujemy odkrytym terenem, coraz intensywniej zdominowanym przez kamienie.

Pokonujemy kolejne przewyższenia i, mijając po drodze tablicę upamiętniającą wypadek helikoptera Tatrzańskiego Pogotowia Górskiego (Horskej Služby) w 1979 roku (zginęło wtedy 7 osób), obok której wciąż znajdują się szczątki rozbitego śmigłowca, dochodzimy do Capiego Stawu.

Tu łapiemy oddech i rozpoczynamy ostatni odcinek podejścia przed przełęczą. Jest on dosyć mozolny, ale za to łatwy technicznie. Jedynie końcówka ubezpieczona jest łańcuchami – tam rzeczywiście kroki należy stawiać rozważnie. Dopiero gdy wkroczymy na Bystrą Ławkę, ukaże nam się widok na Dolinę Furkotną. Jednak przełęcz jest tak wąska (swobodnie może stać tam jedna osoba), że aby nacieszyć się pełnym widokiem, należy zejść parę kroków w dół.

Ostatni raz spoglądamy w stronę Doliny Młynickiej, nad którą dumnie góruje Szczyrbski Szczyt, a dalej rysują się sylwetki Mięguszowieckich Szczytów i zwracamy się ku Dolinie Furkotnej. Tutaj również fragment przed samą przełęczą ubezpieczony jest łańcuchami – i słusznie, ekspozycja jest tu jednak znaczna.

Dalej zejście jest bardziej oczywiste, ale i męczące – kamienista ścieżka prowadzi początkowo ostro w dół, później dopiero, gdy zbliżymy się już znacząco do stawu, stawać się będzie coraz łagodniejsza, aż wprowadzi nas w piętro kosodrzewiny.

Lekkimi podejściami i zejściami dotrzemy do rozstaja szlaków (od przełęczy idzie się tu mniej więcej półtorej godziny). Tu należy zadecydować, czy schodzimy od razu do Szczyrbskiego Jeziora żółtym szlakiem (który później przechodzi w czerwony), co zajmie nam kolejne półtorej godziny, czy postanawiamy nieco wydłużyć naszą wycieczkę i obieramy za kolejny cel Chatę pod Soliskiem.

Od Chaty pod Soliskiem dzieli nas stąd 25 minut. Odbijamy na niebieski szlak i ponownie zaczynamy zdobywać wysokość. Wkrótce naszym oczom ukazuje się część wyciągu narciarskiego, a w końcu sam budynek schroniska.

Teraz czeka nas ostatnie tego dnia podejście – czerwonym szlakiem na Skrajne Solisko (Predné Solisko). Według czasów powinno nam ono zająć godzinę, ale nawet na zmęczeniu dotychczasową wędrówką, spokojnym tempem możemy pokonać ten fragment w 40–50 minut. Na szczycie czeka nas wspaniała nagroda – podziwiać możemy wysokogórski krajobraz, między innymi potężny masyw Krywania, a zwróciwszy się ku Dolinie Młynickiej z dumą spojrzeć na doskonale widoczny szlak, który dziś przebyliśmy. Pięknie widać również Szczyrbskie Jezioro – teraz ono staje się naszym celem, który powinniśmy osiągnąć za godzinę i 45 minut.

Schodzimy więc tą samą drogą na Solisko i dalej, kierując się niebieskimi oznaczeniami, wędrujemy w dół, niemal cały czas wzdłuż linii wyciągu. Szlak wyprowadzi nas nad samo jezioro, z którego na parking dzieli nas kilka minut spaceru.