Kiedy o swoim zamiarze powiedziałam w domu, to się ze mnie wszyscy śmiali. Ponoć jestem szalona. Jednak uważam, że Bóg oczekuje od ludzi rzeczy wzniosłych i nieprzeciętnych. Ze szkłem pracuję już długo i wiem, jaka to ciężka praca dla kobiety, biorąc pod uwagę masę prawie 5 ton całej nastawy ołtarzowej. Wielokroć byłam u kresu sił, wtedy przerywałam pracę i się modliłam. Bóg zawsze mnie wysłuchał. Moja praca na nastawie ołtarzowej trwała 8 miesięcy, co w mojej branży jest naprawdę szalenie krótkim terminem. Zaczynałam w kwietniu 2001 roku i musiałam dopilnować paru terminów, których wymagali urzędnicy, ponieważ projekt był częściowo finansowany z programu Phare. Pracowałam całymi dniami i nocami, tylko w niedzielę pozwalałam sobie na odpoczynek. Niektóre rzeczy miałam już oczywiście przygotowane przed oficjalnym rozpoczęciem prac. Najbardziej czasochłonne jest wyrzeźbienie glinianych modeli, które później służą do odlania form gipsowych. Odlewanie dużych szklanych posągów wymaga bardzo dużo cierpliwości, ponieważ szklany artefakt musi po odlaniu stać w piecu hutniczym przez około 2–3 tygodni i stopniowo razem z całym piecem stygnąć. Taki proces jest konieczny, żeby zminimalizować możliwość powstania w dużej masie szkła naprężeń termicznych. Z tym się wiążą olbrzymie koszty wynajmu trzech pieców, które przez cały czas schładzania musiały niestety stać bezczynnie.

Nie ma drugiego takiego kościoła na świecie, którego cały ołtarz, ambonę, 14 obrazów plastycznych drogi krzyżowej i posąg św. Guntera wykonano tylko ze szkła.