Raz zdarzyło mi się zostawić chlebak w busie. Były w nim pieniądze i dokumenty. Wdałam się w rozmowę z pasażerami, jak dotrzeć do Domu Polskiego w miejscowości Paltinoasa. Ludzie zrobili krótką naradę, po czym wskazali mi drogę. Z emocji zostawiłam wyżej wspomniany chlebak. Wysiadłam, zorientowałam się, co się stało. Nawet nie zdążyłam się porządnie zdenerwować, bo bus zatrzymał się i w mgnieniu oka zwrócono mi zgubę.

To nie jest jedyny przykład życzliwości, jakiej doświadczyłam w Rumuni, ale nie muszę Państwa przekonywać, że takie zdarzenia budują bardzo pozytywny obraz kraju i jego mieszkańców.

Jak się można w Rumunii dogadać? Młodzi Rumuni znają angielski zaskakująco dobrze. Przedstawiciele starszego pokolenia często mówią po francusku, niemiecku lub po włosku.

Moim zdaniem najlepsza baza noclegowa jest na wsi lub na prywatnych kwaterach. Owszem, nie zawsze znajdziemy łazienkę w pokoju do własnej dyspozycji, ale zawsze będzie ona czysta, a pościel – pachnąca. Z moich doświadczeń wynika, że im większy hotel, tym gorzej. Obsługa jest anonimowa, nie zawsze przestrzega się zakazu palenia.

Jak najlepiej dostać się do Rumunii? Większość turystów z Polski przybywa samochodem, przez Słowację i Węgry. Za przejściem granicznym w Bors można wybrać pieniądze z bankomatu i kupić winietę. Jakość dróg w Rumunii jest bardzo zróżnicowana. Na ogół te główne są w dobrym stanie, często lepszym niż w Polsce. Natomiast w miejscach, gdzie diabeł mówi dobranoc, mogą nas spotkać niespodzianki. Często na wsiach nie ma asfaltu lub czekają nas wyboje i dziury.

Dobre połączenia lotnicze do Rumunii są z Niemiec (Wizz Air) i z Włoch (Ryanair). W samej Rumunii transport lokalny jest przyzwoity, nadal można także podróżować autostopem. Polecam ten ostatni, wypróbowałam na własnej skórze. Kierowcy chętnie się zatrzymują, czasami trzeba zapłacić cenę biletu (niektórzy ludzie po prostu tak sobie dorabiają, zabierając pasażerów po drodze). Miejscowi traktują autostop jako środek transportu i często widzi się ludzi zatrzymujących okazję przy drodze, szczególnie tam, gdzie komunikacja publiczna jest niewystarczająca.

I jeszcze jeden fakt zachęcający: w Rumunii jest czysto (nie tak czysto jak w Niemczech czy Skandynawii, bez przesady), ale nie ma tylu plastików, reklamówek walających się po drodze, co na południu Europy jest normą. W dużych miastach służby publiczne sprzątają i myją ulice. Na basenie odkrytym, na campingu, na którym mieszkałam, siedzi pan porządkowy i zwraca uwagę tym, którzy śmiecą, żeby wrzucali papiery do kosza. Czy to nie idiotyczne, że opisuję taki oczywisty fakt jako coś niezwykłego? Ale czy widzieli państwo taki obrazek w Polsce? Dorosły zwraca uwagę obcemu nastolatkowi i ten słucha go bez gadania i chamskich odzywek, bo sprawa jest naturalna i oczywista?

Może dlatego lubię ten kraj, bo tam jeszcze jest normalnie. Ludziom nie poprzewracało się w głowach od dobrobytu, są serdeczni i gościnni. Zdarzają się tacy, którzy nie kopiują bezmyślnie zachodniego stylu życia i są pokorni wobec sił natury, z którymi muszą się zmagać, mieszkając w surowych górskich warunkach.

Jeśli więc lubicie piękne krajobrazy, jesteście otwarci na ludzi i macie nadzieję na przeżycie przygody, rozważcie Rumunię w swoich wakacyjnych planach.