Początkowo mieliśmy pojechać na motocyklach do Satu Mare i zwiedzić region Maramuresz. Życie jednak szybko zweryfikowało nasze plany, bo znajomi w ostatniej chwili wycofali się z projektu. Nie chcąc spędzić urlopu w domu, zabraliśmy naszego mechanicznego „staruszka” i wyruszyliśmy do kraju Draculi.

Z Górnego Śląska wyjechaliśmy wieczorem. Szybko przejechaliśmy Czechy, a droga przez Słowację okazała się prawdziwą męczarnią. Słuszne jest stwierdzenie, że na Słowacji służb mundurowych jest więcej niż samych mieszkańców. Co chwilę spotykaliśmy drogówkę z radarem lub kontrolę graniczną. W końcu i my zostaliśmy zatrzymani. Skończyło się tylko na sprawdzeniu dokumentów i stwierdzeniu, że nasz samochód „idealnie” nadaje się do Rumunii. Po 9 godzinach ciągłej jazdy, wjechaliśmy na jakieś węgierskie pole za Debreczynem i automatycznie zasnęliśmy w samochodzie.

W końcu dojeżdżamy do granicy. Strażnik mundurowy specjalnie nie interesował się naszymi dokumentami podróżnymi. Zaraz za granicą zakupiliśmy tygodniową, elektroniczną winietkę za 5 euro. W Oradei przeszliśmy „chrzest bojowy”. Kultura jazdy rumuńskich kierowców pozostawia wiele do życzenia. Każdy jedzie, jak chce, gdzie chce, wyprzedzanie na trzeciego i zajeżdżanie drogi jest w tym kraju czymś równie naturalnym, jak przepuszczanie w Polsce pieszego na pasach.

Z każdym przejechanym kilometrem stwierdzamy, że krajowe rumuńskie drogi są w lepszym stanie, niż nasze polskie autostrady. Idealny asfalt, szeroki tor jazdy i szybko pokonujemy kolejne kilometry. Wymieniamy gotówkę w jakieś restauracji. Jazda głównymi drogami to czysta przyjemność. Z zapartym tchem podziwiamy widoki, zmieniający się górski krajobraz. Mijamy po drodze sprzedawców winogron, dużych grzybów, jabłek, a nawet sprzedawcę metalowych akcesoriów do kuchni. Spotykamy mnóstwo motocykli i już obiecujemy sobie, że wrócimy tu na naszym jednośladzie dla samego pokonywania tylu ostrych zakrętów.

Trudniejsza droga zaczyna się dopiero przed samą Sighisoarą. Cały odcinek jest w remoncie, objazd poprowadzono boczną drogą, która nie jest w najlepszym stanie. Po 3 godzinach monotonnej, powolnej jazdy docieramy na miejsce. Nocleg w samochodzie zamieniamy na hotel Transilvania. Po zakwaterowaniu, wyruszamy na miasto. Cały kompleks miejski jest wpisany na Listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Spotykamy niewielu turystów. Połowa września to już chyba w Transylwanii końcówka sezonu turystycznego. Życie płynie tu spokojnie.