Ja jestem umysł ścisły. Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem. Po prostu. Poprzez reminiscencję. No jakże może podobać mi się piosenka, którą pierwszy raz słyszę? Podobnież ściśle-umysłowo podchodzę do piwodajni. Bo po co mam iść do takiej, której nie znam? I nie znam w środku nikogo też! Piwo... niedobre. Barmanki... inne, jakby mniej sympatycznie się do mnie uśmiechają. Dialogi niedobre... Bardzo niedobre dialogi są. W ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje. Pierwszy raz je widzę, więc nic dziwnego, ale jednak aż chce się wyjść z takiej knajpy. No to proszę Państwa, wstaję i wychodzę¹!

Jeszcze nie zaczęli grać, a ja już wiedziałem, że zaraz zabrzmią pierwsze takty „Long Train Running” z repertuaru Doobie Brothers. Albo jestem jasnowidzem, albo jednak jakieś niezbadane zjawisko temporalne tu występuje. Przejdźmy jednak od słów do czynów! Chciałem powiedzieć kilka słów, czyli pochwalić się, że miałem aparat. Zorkę 5! Tak, tak, jak sami Państwo widzą, zrobiłem kilka zdjęć!

Zanim zacznę tę skromną relację, chciałbym na wstępie zauważyć, iż nieprawdą jest, jakoby na polskich koncertach nic się nie działo, że nuda, pustka, niedobre teksty, dłużyzna i sanepid! No w każdym razie nie na koncertach Es Flores. Wręcz przeciwnie. Nikt tu na siłę nikogo nie trzyma. Muzycy nie patrzą od niechcenia to w lewo, to w prawo, ale grzywą zarzucają nad wyraz energicznie i w choreograficznie urozmaicony sposób. Od razu widać, że to muzycy rockowi, a nie jakiś tam balet. Repertuar też urozmaicony, bo i Neil Young, i Allmani, i nawet klasyka polskiego rocka, przeplatana oczywiście własnymi, bardzo fantazyjnymi i do szpiku kości rockowymi kompozycjami. Same piosenki wesołe, żartobliwe, ironiczne, ze stosunkiem jakimś takim żartobliwym do tematu i do samych siebie, że oni w ten sposób śpiewają.

Z każdym kolejnym numerem w sali robiło się coraz ciaśniej, stoliki coraz bardziej spychane były gdzieś na margines, a publika niemal wlewała się na scenę! Szaleństwo, ekstaza, zbiorowa histeria i akrobacje. Na koncercie Es Flores latających ludzi widziałem chyba po raz pierwszy! To najlepiej świadczy o tym, jak gorąca była atmosfera. Zabrakło już chyba tylko dziewcząt rzucających w zespół bielizną i tańczących nago na stolikach! No ale mamy pruderyjny wiek XXI i takich rzeczy niestety już dawno się nie praktykuje! Trzeba powiedzieć wprost: zespół jest u szczytu formy i naprawdę najwyższy czas, żeby w końcu tę cholerną, wyczekiwaną od dekady płytę nagrał! Panowie, na litość boską! Ileż można czekać?

Gdzieś tak pod koniec drugiego seta na scenę wkroczyła Dagmara z tortem urodzinowym. Tak, tak, Awaria ma już 12 lat! Kurcze, za 6 lat będzie pełnoletnia! To dopiero będzie balanga! Tymczasem Dagmara zdmuchuje świeczki, Mieciu otwiera szampana, a cała sala śpiewa gromkie „Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam”. Dodam, że śpiewa spontanicznie i z ogromnym entuzjazmem! Żadnym defetyzmem to wykonanie nie zalatuje.

Na koniec zabrzmiał największy przebój zespołu, nieśmiertelne „Krzyżackie psy”. Emocje sięgnęły zenitu, a wypełniona po brzegi sala wiernych fanów odśpiewała tę dumną słowiańską pieśń wraz z zespołem! Krzyżacy pryskali w popłochu, ceremonia dobiegła końca, światła zgasły, publiczność zaczęła się przerzedzać, ale po tak żywiołowym koncercie atmosfera nie opada od razu! Każdy może, prawda, krytykować, ale mam wrażenie, że w tym wypadku dopuszczanie do krytyki to przesada. Więc dlatego z punktu mając na uwadze, że ewentualna krytyka może być, tak musimy zrobić, żeby tej krytyki nie było. Tylko aplauz i zaakceptowanie!

W każdym razie po takim koncercie nie można po prostu sobie wyjść i iść do domu. To by groziło burdami na mieście i zniszczeniami idącymi w tysiące złotych. O nie, lepiej nie ryzykować. Przed wyjściem koniecznie trzeba się ochłodzić piwem, zwłaszcza że jest to dobra okazja, żeby jeszcze pogadać o nowych koncepcjach sztuki, a nawet zaśpiewać „Hej, żeglujże żeglarzu” tudzież spostrzec, że w damskiej ubikacji napisane jest „głupi kaowiec”.

Siedzimy zatem przy barze, pijemy i rozmawiamy. A z tych naszych rozmów wyłania się idea występów, jakich jeszcze nie było. Stworzenia czegoś zupełnie nowego. Nowa wartość może powstać jako synteza różnorodnych sprzecznych ze sobą wartości. Jeżeli chcemy osiągnąć nową wartość, musimy doprowadzić do konfliktu między tym, co fizyczne, a tym, co duchowe. Jeżeli natura, więc fizyczność, jest czymś pierwotnym, czyli tezą, to kultura jest jej antytezą, a synteza tym, co pragniemy osiągnąć. Gdy – dajmy na to – taki wokalista zespołu Es Flores gimnastykuje się na scenie, reprezentuje naturę, więc tezę, jeśli do tego śpiewa, reprezentuje kulturę, więc antytezę. Chcąc stworzyć sztukę na naszą miarę, musimy zwiększyć w niej udział wysiłku fizycznego, a dla antytezy i duchowego. I to jest nowa strategia syntezy. I to jest nowa koncepcja sztuki!