29 maja 2009 roku w Krakowie, na Brackiej pada deszcz, pogoda więc typowo knajpiano-koncertowo-piwna, a ja właśnie na piwo i muzykę mam ochotę. Świetnie się składa, wsiadamy w pociąg relacji Katowice – Kraków i w niecałe dwie godziny jesteśmy w grodzie Kraka na Małym Rynku, jeszcze tylko kilka kroków i jest... AWARIA! Nieee... nic się nie zepsuło. Schody prowadzą w dół do piwnic, w których mieści się krakowski klub muzyczny – AWARIA. Jesteśmy przed czasem, koncert zacznie się dopiero przed dziesiątą, więc jest jeszcze czas na zimne piwo.

W końcu po długim oczekiwaniu na scenie pojawia się kultowy, aczkolwiek zaniedbujący ostatnio swoich fanów zespół Es Flores w składzie:

Już na początku zrobiło się bardzo rockowo, bo zabrzmiał Long Train Running z repertuaru Doobie Brothers. To na rozgrzewkę, by przygotować publiczność na autorskie kompozycje zespołu, takie jak: Nie jest za wesoło, czy Ostatnia dziewica.

Ostatnia dziewica Kręcą mnie jej uda i kręci mnie jej głos, kręci jej najbardziej dziki w mieście wzrok, nie mogę przez nią myśleć, ja nie mogę przez nią spać, mam sny nieprzyzwoite, o tym co mi może dać. To ostatnia dziewica w mojej klasie jest! Czerwona płachta na byka, prowokuje mnie! Ona ma na czym usiąść i czym oddychać ma, ja wcale się nie chwaląc, też ciekawe rzeczy mam, i tętno podskakuje i znów oddechu brak, bo ciągle przed oczami te jej wymiary mam. To ostatnia dziewica w mojej klasie jest! Czerwona płachta na byka, prowokuje mnie! I nie mogę przestać myśleć i deprymuje mnie, że moje dżinsy nazbyt ciasne znowu stają się, nie mogę o niej myśleć, ja nie mogę przez nią spać, mam sny nieprzyzwoite, o tym co mi może dać. To ostatnia dziewica w mojej klasie jest! Homo sapiens samica, prowokuje mnie!

Autorskie utwory były równie energiczne co kowery, a noga sama tupała pod stołem. Co ja piszę, nie tylko noga tupała, ale całe ciało podrywało się do tańca, co można było najlepiej zaobserwować na bardzo żywiołowo reagującej publiczności. Tym starszym, którym wiek nie pozwalał już rzucać włosami, pozostawało obserwowanie różnych grymasów twarzy serwowanych przez bębniarza. Jednym słowem, dla każdego coś miłego.

Najsłabszym punktem bardzo wielu kapel są teksty. Często banalne, kompletnie bez polotu, w najlepszym wypadku gdzieś tak na poziomie Dody, no po prostu aż ciężko słuchać. Na tym tle bardzo pozytywnie wyróżniają się teksty zespołu Es Flores. Szczególnie do gustu przypadły mi dwa, w których widać olbrzymie pokłady poczucia humoru drzemiące w autorach. Tekst o ostatniej dziewicy możecie przeczytać powyżej, a poniżej tekst o wydarzeniu, do którego polski rock chyba jeszcze nie sięgał! Oczywiście teraz jesteśmy razem we Wspólnocie Europejskiej i w NATO i bardzo kochamy naszych zachodnich sąsiadów, ale może przypomnijmy wszystkim, jak daliśmy im w dupę pod Grunwaldem w 1410! Gdyby tylko chłopaki z Es Flores pojechali z tym na Eurowizję, to na pewno byśmy wygrali!

Krzyżackie psy Krzyżacki zbój sunął przez las, Jagiełło król zawołał nas: Bracia Słowianie nadeszły dni Czas aby zniszczyć te krzyżackie psy. Krzyżacy przeszli nasze granice, Gwałcą nam owce i zakonnice, Wypijmy miodu bracia Słowianie, Czas tym psubratom sprawić lanie. Jak nazywa się ta wieś – nie wiedział nikt, Podobno Grunwald tu będziemy dziś się bić! Krzyżackie psy, krzyżackie psy, Krzyżackie psy, pod Grunwald szły. Nad nami cień, nad nimi skwar, Niech poci się krzyżacki cham, Przysłali miecze przebiegłe dranie, By nas wywabić. Niedoczekanie! Rycerz Zawisza Czarny jak smoła Zdzielił toporem szwabskiego woła. Nie będzie Krzyżak pluł nam w Twarz, Ulrich Jungingen padł!

Następnie zabrzmiał – jak go zapowiedział Łukasz – utwór z cyklu political fiction. Alternatywna wizja historii była przerażająca, Niemcy wygrywają II Wojnę Światową i na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu (przepraszam, Kolbergu oczywiście) śpiewają szantę o Kriegsmarine...

O dziwo, mimo bardzo drastycznego tekstu publiczność jest zachwycona! Wszyscy się dobrze bawią, a co chwilę wybuchają salwy śmiechu. Później jeszcze kilka kowerów (odśpiewanych chyba przez wszystkich): Mój jest ten kawałek podłogi, Highway To Hell, Zegarmistrz Światła, a na zakończenie, jeśli dobrze pamiętam, rewelacyjny Rockin in the Free World z repertuaru Neila Younga...

No i po koncercie. Na dworze już prawie przestało padać, ale prawie robi ogromną różnicę, więc Kuba zaprasza na wiśniówkę, której zdecydowanie nadużywamy. Gdy wychodzimy, jest już późno, albo wcześnie... Trudno powiedzieć. No i chyba już nie pada, ale pewności nie mam. Jak dojechaliśmy do domu? Też nie wiem. Całe szczęście w pamięci zachował się zapis tego rewelacyjnego koncertu! Gdybyście kiedyś byli w Krakowie, a do tego padał deszcz, to odpuśćcie sobie Bracką, ale koniecznie zajrzyjcie do Awarii. Kto wie, może akurat będzie tam grał Es Flores? Tego nie można przegapić.