Mniej więcej po pięciu kwadransach docieramy do Gumnachowk (2769 m n.p.m.), gdzie stoi mały pensjonat – River Side – a niespełna 10 minut później mijamy kolejny mały hotelik – Woodland & Chunama. Jak już wspominaliśmy droga nie jest mylna, ale miejsca takie jak te zawsze dodają pewności, że obrany kierunek jest prawidłowy, a także pozwalają ocenić tempo naszego marszu. Są również dobrym pretekstem do kilkuminutowej przerwy – zrzucenia plecaków, złapania głębszego oddechu i napicia się ciepłej herbaty. Kilkaset metrów od Woodland las powoli się kończy i coraz częściej naszym oczom ukazują się całkiem już bliskie białe ściany Himalajów. Wrażenie robi zwłaszcza najwyższy w okolicy – Langtang Lirung (7227 m n.p.m.).

Mniej więcej po 2,5–3 godzinach od opuszczenia Lama Hotel docieramy do położonej na prawie trzech kilometrach, sporej w porównaniu z mijanymi wcześniej hotelikami, turystycznej bazy zwanej Ghoda Tabela / Ghodatabela / Ghora Tabela. W tym przepięknie położonym na samym dnie rozległej doliny miejscu możemy spokojnie pozwolić sobie na dłuższy odpoczynek, mając świadomość, że jesteśmy już w mniej więcej połowie drogi dzielącej nas od wioski Langtang. Oczywiście gdyby opuściły nas siły i zaszła nagła potrzeba podzielenia zaplanowanego na jeden dzień odcinka na dwa mniejsze etapy, w Ghoda Tabeli możemy spokojnie znaleźć względnie komfortowy nocleg.

Dolina Langtang z każdym metrem zdaje się coraz piękniejsza, a białe szczyty – niemal na wyciągnięcie ręki. Droga pnie się, czasem łagodnie, czasem bardziej stromo, a dystans dzielący nas od widocznego już w oddali celu naszej wędrówki kurczy się nadspodziewanie szybko. Mijamy kolejne, nastawione na turystów punkty (Chyamki, Gumba), by w końcu po mniej więcej trzech godzinach, licząc od Ghoda Tabeli, dotrzeć do urokliwej, ulokowanej na wysokości 3430 m n.p.m., zamieszkałej głównie przez Tamangów, wioski Langtang.

Na szlaku prowadzącym od Dhunche mapy wskazują i nazywają wiele miejsc, jednak większość z nich to tylko kilka zabudowań skleconych naprędce, by zarobić na turystach. Na ich tle Langtang to całkiem spora osada, w dodatku będąca czymś więcej niż tylko bazą turystyczną. Miejscowi ludzie krzątają się na małych, ryżowych poletkach, a umorusane dzieciaki bawią się przy domach. Jakiś biały człowiek znosi na plecach siano z pola, być może odpracowując nocleg. Langtang żyje swoim własnym życiem i choć płynie tędy strumień turystów, to chyba nie są oni niezbędni dla funkcjonowania wioski, co przydaje temu miejscu naturalnego uroku.

Nie bez znaczenia jest też położenie osady. Widoki, które można podziwiać z otoczonej wysokimi szczytami równiny, zapierają dech w piersi. Miejsce niewątpliwie urzeka i kusi, by zostać tu na dłużej. W każdym razie planując trekking i rozdzielając trasę na kilka dni, na pewno warto zaplanować w tym miejscu nocleg, zwłaszcza że znajdziemy tutaj wygodne pensjonaty.

Langtang oferuje wiele miejsc noclegowych i pewnie sporo z nich jest godnych polecenia. Nam zdarzyło się spędzić noc w wybudowanym z kamienia Pensjonacie Tybetańskim (Tibetian Guest House), który biorąc pod uwagę położenie na prawie 3,5 kilometrach wysokości, należy uznać za luksusowy. Wygląda na to, że wybudowano go stosunkowo niedawno i z zewnątrz całkiem nieźle się prezentuje. Wnętrza, choć surowe, jak na górskie schronisko przystało, oferują czyste pokoiki z pięknymi widokami, a prawdziwa łazienka pozwala nawet na ciepły prysznic. Na pochwałę zasługuje również, a może nawet przede wszystkim, serwowane tutaj jedzenie. Wiadomo, że tutejsi hotelarze zarabiają głównie na żywieniu gości, ceny więc nie są już na tej wysokości niskie, ale przyrządzane w Pensjonacie Tybetańskim dania z pewnością warte były wydanych pieniędzy.