25.04 Dzień trzydziesty drugi

Minął miesiąc. Wybieg przespałem. Szef kuchni na śniadanie salceson polecił – podziękowałem. Rano łaźnia i duża wymiana (prześcieradła, ręczniki) – wymieniłem. Zaraz siadam do medytacji. Nie będę się dziś rozpisywał. W radiu „Eskał” ciągle to samo stare dobre śmierdzące gówno. Od rana do nocy. Powinni się nazywać radio „Bacutil”.

Ładnie dziś TAM u Was. Zazdroszczę. Piątek jak marzenie. Kurcze, a rok temu szwendałem się po Brukseli... a może to był Frankfurt? Nie pamiętam już...

Oglądałem dziś w oknie łaźni koty, które bawiły się na boisku, biegały po trawie i łapały podskakując uciekające robale. Dookoła żółto kwitnące mlecze i podbiały. Wystarczy się schylić, żeby dostrzec raj. Chciałbym być kotem, albo wróblem, jak Mądrala. Przyszedł dziś rano się przywitać, nastroszony, bo chłodny poranek, wyglądał jak kulka z dzióbkiem. Wróbel może sobie latać gdzie mu się żywnie podoba, fajnie być takim wróblem.

Nad nami i pod nami są łaźnie. Z góry, nad umywalką, w porze łaźni kapie woda na półkę przy lustrze. Sufit pstrzą wykwity, pewnie i grzyb. Kap – kap – kap – kap. Trwa to czasem godzinę albo i dłużej. Skarżyć się? Komu? Co to da? Nie patrzeć. Nie widzieć. Obracam głowę w drugą stronę – oglądam zdjęcia. A., Bak, Sis, Kocuryi, Rafał, Rodzice. To wszystko jest snem, niech mnie ktoś obudzi. Siadam do medytacji. Aha, obiad... to po obiedzie. Do obiadu Stachursky... Wszystkie istoty mają naturę buddy. Są doskonałe, tylko nie potrafią tego dostrzec. Nie słyszę go. Nie słyszę!

Doszedł drugi list od Sis. W środku medytacje (no to teraz mogę walczyć:). Dużo słów otuchy z wpisów na blogu, zdjęcia (już przykleiłem) oraz wizytówka mojej pani adwokat. Nie liczę na cuda, ale dobrze wiedzieć, że coś tam się w związku z moją sprawą odbywa. Kocuryi wspomniał w notce czasy jego pobytu w wojsku. Cóż, trudno porównać te dwie instytucje, tam jesteś ciągle w ruchu, tu jest ciągły bezruch. Moje poglądy z tamtych czasów? Wiele fałszywych poglądów ukształtowało wtedy moją aktualną sytuację. Zanegowałem wszystko, bo wszystko wtedy wydawało mi się pozbawione sensu. Wydawało mi się, że jestem anarchistą, a system jawił mi się starym kulawym dziadem, który uzurpuje sobie prawo do wykładania mi swojego żałosnego etosu. Wtedy się go nie bałem. Gardziłem, parafrazowałem słowa Churchilla i dałem się wystrychnąć na dudka. Ten dziad, który wydawał się leżeć bezsilnie w błocie, okazał się być aligatorem, całkiem sprawnym na dodatek...

Kocuryi pisze o zmianach, cóż, zmiany zachodzą bez względu na nas, ale i przez nas. To, że się TU znalazłem, to tylko efekt braku zmian w moim myśleniu, mimo, że aligator już raz złapał mnie za nogę, brodząc beztrosko w błocie. Jak sobie myślę, lata wstecz, mogłem skończyć gorzej. Dużo gorzej. Są w przestrzeni siły, które reagują nerwowo na gest Kozakiewicza, wyciągnięte środkowe palce, różne tego typu objawienia lekceważenia. Om mani pemme hung. Nic się nie dzieje. Zupełnie nic.