Marzec Żegnajcie chłodne dni i noce gwiaździste! Obficie gromadzą się zwały śniegu ciężkiego Na pochyłych wzgórzach, w dolinach na dnie, Ostatnim wysiłkiem tego sezonu srogiego. To niespokojny miesiąc, miesiąc opadów, Krystalicznych nalotów dziwnego zakwitania, Haftowanych kwiatów szronu układów; - Tam brunatna linia z horyzontu się wyłania. Starzy myśliwi przy drewnianych rakietach zapracowani; Więcej olbrzymich łosi, więcej zgrabnych łani, Labrador jeszcze bardziej w oddali, w oddali. Na swoje pocieszenie, w dolinie w okolicy, Obserwator wchodzi wprost w ogień żywicy Sok z klonu, parzące bąbelki złotej stali.tłum. Ryszard Mierzejewski

MARZEC Miesiąc, którego nazwa przez walecznych starożytnych dziwnie kojarzona Z miesiącem wojny, jakby na ich niespokojnych drogach Był jakiś miesiąc pokoju! Ja w twoich szorstkich dniach Nie znajduję żadnej wojny w przyrodzie, pomimo że jest nieujarzmiona. Wiatru uderzenia i odgłosy, złamane konary w stos ułożone U stóp zwijających się drzew. Fiołki podnoszą Swe głowy, niczego się nie boją, niczemu się nie dziwią I śpią sobie w tym zgiełku, jak dziecko uśpione. I kto się dobrze przygląda, może zauważy Słodkie oczekiwanie w każdej żywej rzeczy. Jak matka w ciąży, słodka ziemia marzy; Przygotowując na wiosnę radość w tajemnicy. I w swej piersi niesie, poświęcone, gdzie nie sięga wzrok Zwiastowane lilie na ten rok.tłum. Ryszard Mierzejewski

* * * Drogi Marcu, przybywaj! Jakże się cieszę! Oczekiwałam cię wcześniej. Zdejmij kapelusz – Musiałeś iść pieszo – Ależ brakuje ci tchu! Drogi Marcu, jak się masz? I co jeszcze? Czy zostawiłeś Naturę w dobrym zdrowiu? Och, Marcu, chodź ze mną prosto schodami na górę, Mam ci tak dużo do opowiedzenia! Dostałam twój list, i są ptaki; Klony nigdy nie wiedziały Że przyszedłeś – Ogłaszam, Jak rosły ich czerwone twarze! Ale Marcu, wybacz mi – I te wszystkie wzgórza, Które mi zostawiłeś do barwienia; Nie były odpowiednio purpurowe – Zabrałeś to wszystko ze sobą. Kto tam puka? To Kwiecień! Zamknij drzwi! Nie chcę być ścigana! Nie odzywał się od roku Kiedy byłam zajęta. Ale drobiazgi wyglądają tak trywialnie kiedy wnet przyszedłeś, Ta wina jest równie droga jak pochwała A pochwała tak samo jak wina.tłum. Ryszard Mierzejewski

* * * Marzec to miesiąc nadziei. Rzeczy, których nie znamy – osoby z przepowiedni teraz przychodzą – Próbujemy pokazać stosowną niezłomność – ale napuszona radość zdradza nas, tak jak chłopak zdradza swoje pierwsze zaręczyny.tłum. Ryszard Mierzejewski

MARZEC Słońce grzeje, leją się siódme poty, I szaleje, ogłupiałe, w parowach. Jak w zagrodzie krzepkiej roboty, Na wiosnę kipi praca w rękach. Śnieg odchodzi i cierpi na anemię W bezsilnych odnogach, sinych żyłach. Ale w bydlęcych chlewach paruje życie I zdrowie tryska w widłowych zębach. Te noce, te dni i noce! Ułamek kapania w środku dnia, Z dachów cherlawe sople, Strumyków bezsenne gadania! Otwarte na oścież bramy obór i stajni. Gołębie wydziobują ze śniegu owies. A ten, który to wszystko stworzył i karmi - Pachnie w powietrzu świeżym nawozem.tłum. Ryszard Mierzejewski

Marzec Niespokojny czas To jest marzec! Powolne osłabione słońce przez okno się wychyla i do ziemi przenika. To jest marzec! Stara zima umknęła do morza, jak ptak, który chroni pióra swoje, we mgle nowy świt się buntuje. To jest marzec! Po południu robi się chłodno, niebo nad łąkami rozkłada sukna światła. To jest marzec! Wieczorem cień pochyla się nad lustrami jezior zadumany o ich długich ramionach i zapada się w gładkich wodach. To jest marzec! I wiosna, tutaj z obłaskawianiami, z pierwszymi śpiewami ptaków, popielatymi stawami rybnymi i ludźmi z parafii prostymi, aby osłaniać zagrody i pokrycia dachów i przyciąć trzcinie biednych białych łbów.tłum. Ryszard Mierzejewski

Z WIOSNĄ O czym myślałem dzisiaj idąc przez las pod górę w ciszy marcowego słońca przetykanego wysoko śpiewem ptaków niczym ozdobnym haftem na surowym suknie wyobrażałem sobie że kładę się z tobą na tej zmarzniętej wilgotnej ściółce albo lepiej na topniejących wokół płatach śniegu i nie czujemy żadnego dys- komfortu przeciwnie tylko rozpalone usta wszędobylskie palce parujące łona nic więcej A potem wspięliśmy się po wąskiej drabince do leśnej ambonki gdzie zamieniliśmy nieposłuszne myśli na samo życie Ryszard Mierzejewski

MARZEC Jakże dumnie On stoi na marcowym niebie, przybrany jak wojownik juchą ległych wrogów! Jak lekko swą prawicą od niechcenia grzebie, przedstawiając kohorty bezimiennych Bogu. Jakże pięknie On krwawi nieswojej krwi światłem! Jak namiętnie objąwszy, cudzą kocha żonę! I na wojny miłości zdobi się szkarłatem... Widać miłość jak wojna na czerwono płonie. A więc marzec! I wiosna! Czas do walki stawić swoje ramię i serce, miecz z hartownej stali, idąc za Nim, gdzie droga niepewna prowadzi choćby żywot zbyć przyszło, kładąc go na szali. Byle rozgrzać przez zimę wyziębione kości w ogniu walki nieczystej – cielesnej miłości. Witold Wieszczek