Jeśli zadamy sobie odrobinę trudu i znajdziemy parę chwil na rozmyślanie i zadumę nad strukturą współczesnego świata, możemy dojść do niewątpliwie ciekawych wniosków. Trudne zadanie? Dobrze, dla ułatwienia i uwiarygodnienia metod badawczych ograniczmy obszar badań do naszego kręgu cywilizacyjnego, który, jak ufam, znamy lepiej. Bardziej metaforycznie rzecz ujmując, unieśmy się ponad Ziemię i spójrzmy na wszystko z góry. Po takiej analizie, dostrzeżemy istnienie dwóch głównych i zasadniczo odmiennych organizacji, które kształtują całość życia, zarówno w sferze społecznej, politycznej, moralnej i ekonomicznej, na świecie. W pierwszej z nich członkostwo jest dobrowolne, w każdej chwili można do niej przystąpić i z niej wystąpić. Przynależność do drugiej jest obowiązkowa. Pierwsza, niczego nie obiecuje i głosi, że wiele zależy od nas i naszego zaangażowania, a ponadto pomaga materialnie i duchowo, nie mając sobie równych. Druga, obiecuje dużo, mało daje i często stosuje zbiorową odpowiedzialność. Ofiary na rzecz pierwszej są także dobrowolne, na rzecz drugiej – obowiązkowe, pod groźbą poważnych sankcji. Pierwsza posiada, chroni i wykorzystuje wielowiekowy depozyt oraz mądrość, a jej tradycja sięga początków cywilizacji. Druga, swoje korzenie wywodzi z dziedzictwa zbrodniczych rewolucji i pychy ludzkiej, uznającej człowieka za wszechmogącego pana. W obu z nich ich członkowie popełniają błędy, wykroczenia, czasem nawet zbrodnie. Różnica polega na tym, że w tej pierwszej są one wynikiem indywidualnego odchylenia od norm i zasad, a w tej drugiej naganne zachowanie stanowi konsekwencję istnienia systemu, wymuszającego taką, a nie inną, szkodliwą reakcję. Kiedy pierwsza broni człowieka od samego początku do jego śmierci, druga promuje i wprowadza możliwość likwidacji jednostek bezbronnych pod płaszczykiem nowoczesności. Ktoś spyta: „Dobrze, ale co to za organizacje?”. Pierwszą z nich jest Kościół, a drugą socjaldemoliberalne państwo.

Właśnie ta druga, ze względu na swoją istotę, może być wykorzystana do realizacji totalitarnych pomysłów. Ostatnio w Sejmie odbyła się debata nad referendum w sprawie obniżenia obowiązku szkolnego do lat sześciu, czyli posłania dzieci o rok wcześniej do szkoły. Inicjatywa Ratuj Maluchy państwa Elbanowskich zebrała prawie milion podpisów pod wnioskiem o możliwość wypowiedzenia się w tym temacie obywateli, poprzez zagłosowania za lub przeciw. Podczas wspomnianej debaty w bój ruszyli obrońcy „reformy”, argumentując mniej lub bardziej zabawnie, czasem strasznie, a czasem po prostu głupio. Mi osobiście podczas wypowiedzi minister Szumilas przypomniał się Folwark Zwierzęcy. Mniejsza z tym. Ważniejsze, z mojego punktu widzenia, wydaje się to, co wygadywała poseł Platformy Obywatelskiej pani Urszula Augustyn.

Jasne jest, że siedzący w parlamencie urzędnicy uważają siebie za kogoś ważniejszego, tylko dlatego, że wygrali pewien plebiscyt. Roszczą sobie prawo do decydowania o losie innych osób, często wbrew woli indywidualnego człowieka. Tak jest także w przypadku edukacji. Choć dzieci najlepiej znają rodzice, to zostaje im odbierane prawo do podejmowania decyzji o ich przyszłości i nauczaniu. Wierzy się, że urzędnik wie lepiej. Niby dlaczego? Butna pani poseł Augustyn może wymieniać statystyki, powoływać się na psychologów i specjalistów, jednak jednego nie zmieni: każdy jest inny. Ustalanie wieku, w którym dziecko ma obowiązek stawić się w szkole, jest więc nie do obrony. Funkcjonuje jednak, bo żyjemy w socjaldemoliberalnym państwie, które ma zapędy totalitarne.