Ostatnie wydarzenia z profesorem Chazanem w roli głównej (odmowa wykonania aborcji u pacjentki), wywołały u mnie stan przygnębienia, żeby nie rzec depresji. Zdałam sobie nagle sprawę, że oto ja – kobieta, tak naprawdę jestem przedmiotem, produktem, którego się używa i o którym można decydować według własnego widzimisię (czyt. klauzuli sumienia).

Nie będę poruszać problemu samej aborcji ani dzielić się z Drogimi Czytelnikami swoim stanowiskiem w tej sprawie. Bo to czy jestem za, czy przeciw usuwaniu ciąży nie ma w tym felietonie znaczenia.

Chcę skupić się na temacie kobiety jako istoty, która w XXI wieku, pomimo równości płci, szalejących „feministek”, tak naprawdę jest – nie bójmy się użyć tego słowa: podgatunkiem. Służymy tylko i wyłącznie do celów prokreacji, jesteśmy „inkubatorem” i tylko to wyznacza naszą wartość. Zostałyśmy wciśnięte w ramy „tej, co daje życie” i nic poza tym się nie liczy.

Na każdym kroku widać dyskryminację. Najlepszym tego przykładem są reklamy TV, w których to kobieta – płeć piękna, najczęściej ma problemem z nietrzymaniem moczu, wzdęciami, hemoroidami, niestabilną protezą, czy też innym cholerstwem. Mężczyzna w reklamach dotyczących tej tematyki gra „rolę pierwszoplanową” dużo rzadziej. Jest za to „gwiazdą” pierwszego planu w tematyce dotyczącej kłopotów z erekcją. Ja te reklamy odbieram jednoznacznie – jest to zarzut skierowany do nas kobiet. Swojego rodzaju krzyk rozpaczy: „mam kłopoty przez twoje wzdęcia i hemoroidy…To twoja wina, że muszę się wspomagać tabletkami”.

Przysłuchując się profesorowi Chazanowi, jak i innym przedstawicielom płci męskiej, którzy z taką stanowczością wypowiadają się o sprawach, w których to kobieta powinna mieć decydujące zdanie, stwierdzam, że istnienie seksizmu w naszym kraju to fakt niezaprzeczalny. Nie można wyciągnąć innych wniosków, jak te, że mężczyźni uważają się za lepszych od kobiet i tym samym uzurpują sobie prawo, by sprawować nad nimi kontrolę.